Zwemles in Deiko Met zorS en met worden kinderen ge
leid om eens in hun latere leven,
haar krachten met vreugd en in reinheid
en deugd,
aan gezin en gemeenschap te geven.
Hier richt men haar harten omhoog! Heel
hoog!
Wij richten onz'bede, komt doet allen
thans mee
tot Hem die de wasdom moet schenken.
Geef de leidsters verstand, richt bij 't
snoeien haar hand
Steun ons leren, ons werken, ons streven.
Heer trek onze harten omhoog! Tot UI
Veel kinderen kregen zwemles. En het was
er vaak 'n drukte van belang. Zo ook in de
zomer van 1955. Toen is daar helaas een
kind verdronken. In die periode was Jaap
Laan tijdelijk badmeester van begin juli
tot eind augustus. Hij verdiende
f. 47.64 en een aanvulling van f. 2.36 per
week f. 50.- Hij was net geslaagd voor on
derwijzer en in september moest hij in mi
litaire dienst. Op die zomeravond na slui
tingstijd vond hij in de kleedkamer 'n bun
deltje kleren. Na alarm te hebben geslagen
zijn er enkele mensen hand in hand door
het zwembad gelopen en toen stootten ze
op het levenloze lichaampje van een jon
getje. Ik ben nog naar de begrafenisdienst
geweest in de Stationswegkerk.
Heel veel kinderen hebben in Deiko, sinds
de opening op 8 juni 1952, hun zwemdi
ploma behaald en vrije uurtjes in het wa
ter doorgebracht. Een gezinskaart kostte
zes gulden! De brug over het water van
het zwembad werd zelfs gebruikt als loca
tie voor 'n trouwreportage door Jaap
Schoen uit Alkmaar.
Ook ons gezin ontkwam niet aan 'n nat
pak. Een van de kinderen hing onderaan
'n brug te bengelen en kon alleen via de
sloot weer op het droge komen. De vol
gende zakte door het ijs en de derde ba
lanceerde iets te scheef over 'n smalle
plank en belandde in 't kroos. Toen onze
dochter thuis werd gebracht, stonk het he
le huis. Wat kon slootwater soms stinken!
Drenkeling
Over slootwater gesproken. Dat doet me
denken aan het volgende voorval. Op een
herfstavond in 1970 reed ik met de auto
naar huis richting Oterleek waar ik toen
woonde. Ik kwam uit restaurant
"d'Olifant", waar ik een modeshow van
Sjoerd Muizelaar had gepresenteerd voor
het K.VG.. van Heerhugowaard 't Kruis.
De winkel van Muizelaar was destijds op
de hoek van de Raadhuisstraat, waar nu
de Wibra-winkel is. Als ladyspeaker droeg
ik die avond een lange zwarte japon. Ik
reed de Rustenburgerweg in en langs die
weg in de sloot was iets gebeurd. In de
schemering stond een groepje mensen te
kijken. Ik stapte uit en er bleek een dren
keling half in de sloot te liggen. Niemand
wist wie 't was. Hij zat onder de zwarte
prut en we trokken hem de kant op. Ik
herkende hem als Keessie Kruijer uit
Heerhugowaard-Centrum. Mevrouw Lida
van Langen-Lansbergen stond er ook met
haar auto, een stationcar. In z'n druipende
plunje, waarvan dikke klodders prut he
laas op m'n lange rok belandden, tilden
we hem horizontaal in de auto. Hij was
klein van gestalte en paste precies in de
breedte van de kofferbak, gingen de dren
keling thuisbrengen. Ik reed voorop en zo
reden we met twee auto's richting
Middenweg naar 't Centrum. Het was in
middels middernacht en dus vrij donker.
We stopten op de Middenweg bij melk-