lust en je leven".
Je lust óf je leven! Want de periode tot
1945 is ook een kwestie van kommer en
kwel. Tijdens de oorlog ontstaat er al snel
gebrek aan steenkool. Bakkerlust wordt
een levenskwestie: honger!
"Als knaap reed ik omgehakte bomen die
aan de Middenweg stonden naar boerde
rijen waar de onderduikers de bomen tot
brandhout voor de bakkerij verzaagden.
Het hout werd gedroogd in de bovenste
oven, die was niet zo heet," herinnert Jan
Rood zich nu.
Bakkerscollectief
De oorlog grijpt nog meer in in het bak
kersleven in Heerhugowaard. Vierduizend
Waardse monden moeten worden gevuld
terwijl er groot gebrek is aan brandstof.
Vindingrijk zijn ze wel, de bakkers in de
ze poldergemeente. Omdat de ovens van
de bakkers Cor Rood en Simon Dekkers
de grootsten zijn, besluit men daar collec
tief te gaan bakken.
Na de oorlog bakt Cor Rood z'n brood
weer alleen in eigen bakkerij. Het assorti
ment wordt ook wat uitgebreider. Hoewel
het 'regeringsbrood' - het meel wordt be
taald door de regering - nog lang de ma
gen moet vullen van vermagerde
Nederlanders.
"Dat regeringsbrood werd gemaakt van
een beetje meel, meer gemalen erwten en
azijnzuur tegen het bederven. Pas daarna
kwam het Zweedse brood, 't Leek wel
cake en smaakte ook zo", vindt Jan Rood.
Bevrijd Nederland leert zijn smaak weer
te hervinden. Wit- en tarwebrood doen
hun intrede, net als beschuit. En natuurlijk
is er weer gebak verkrijgbaar.
Derde generatie
Bakkers worden niet oud, zou je kunnen
zeggen. Cor Rood overlijdt in 1960. Hij is
dan nog maar 59 jaar oud. Jan Rood is
zijn vader drie jaar eerder al opgevolgd.
Hij trouwt in 1955 met Coba Mulder uit
Obdam.
Met de derde generatie begint in feite ook
een nieuwe ontwikkeling van het bakkers
bedrijf. En dat heeft alles te maken met de
groei van Heerhugowaard.
In 1957 wordt mr. A.F.M. Molleman be
noemd als burgemeester van Heerhugo
waard. De nieuwe eerste burger, opvolger
van burgemeester B.J.F. Sutman Meijer
(periode: 1934-1957), heeft al snel door
dat een gemeenschap ten dode is opge
schreven als de bakker zijn winkeldeur
blijvend sluit. Heerhugowaard moet dus
groeien om te kunnen overleven.
Gist doet rijzen...
Lekkere Bakker Jos Rood heeft onder de vleugels van zijn naamgever inmiddels de vleugels behoor
lijk in alle windrichtingen uitgeslagen. Vanuit een eigen centrale bakkerij in Alkmaar en met een aan
tal winkels in de regio levert de onderneming vers brood en banket aan diverse instellingen, zoals
centra voor ouderen, bedrijfskantines en horecagelegenheden. Als we het over 2006 hebben, dan
hebben we het nog steeds over ambachtelijk gebakken brood van deze, van oorsprong, Waardse
bakker. In het Heerhugowaards Nieuwsblad laat Jos Rood schrijven dat hij 'liever een klein assorti
ment van hoge kwaliteit dan veel voor minder' heeft. Daarmee neemt hij op waardige wijze en met
vakmanschap het vaandel over van de voorgaande (B)Roodbakkers.
De geschiedenis leert het ook wat dit betreft: gist doet rijzen...
Vlak na de Tweede
Wereldoorlog. Als je op
de foto gaat, trek je een
schone kiel aan en zet
je een fris gesteven
bakkersmuts op. Staand
v.l.n.r. Siem Rood, Cor
Rood en Pé Rood.
Zittend: Jan Rood-Henk
Rood en Niek Rood.