lust en je leven". Je lust óf je leven! Want de periode tot 1945 is ook een kwestie van kommer en kwel. Tijdens de oorlog ontstaat er al snel gebrek aan steenkool. Bakkerlust wordt een levenskwestie: honger! "Als knaap reed ik omgehakte bomen die aan de Middenweg stonden naar boerde rijen waar de onderduikers de bomen tot brandhout voor de bakkerij verzaagden. Het hout werd gedroogd in de bovenste oven, die was niet zo heet," herinnert Jan Rood zich nu. Bakkerscollectief De oorlog grijpt nog meer in in het bak kersleven in Heerhugowaard. Vierduizend Waardse monden moeten worden gevuld terwijl er groot gebrek is aan brandstof. Vindingrijk zijn ze wel, de bakkers in de ze poldergemeente. Omdat de ovens van de bakkers Cor Rood en Simon Dekkers de grootsten zijn, besluit men daar collec tief te gaan bakken. Na de oorlog bakt Cor Rood z'n brood weer alleen in eigen bakkerij. Het assorti ment wordt ook wat uitgebreider. Hoewel het 'regeringsbrood' - het meel wordt be taald door de regering - nog lang de ma gen moet vullen van vermagerde Nederlanders. "Dat regeringsbrood werd gemaakt van een beetje meel, meer gemalen erwten en azijnzuur tegen het bederven. Pas daarna kwam het Zweedse brood, 't Leek wel cake en smaakte ook zo", vindt Jan Rood. Bevrijd Nederland leert zijn smaak weer te hervinden. Wit- en tarwebrood doen hun intrede, net als beschuit. En natuurlijk is er weer gebak verkrijgbaar. Derde generatie Bakkers worden niet oud, zou je kunnen zeggen. Cor Rood overlijdt in 1960. Hij is dan nog maar 59 jaar oud. Jan Rood is zijn vader drie jaar eerder al opgevolgd. Hij trouwt in 1955 met Coba Mulder uit Obdam. Met de derde generatie begint in feite ook een nieuwe ontwikkeling van het bakkers bedrijf. En dat heeft alles te maken met de groei van Heerhugowaard. In 1957 wordt mr. A.F.M. Molleman be noemd als burgemeester van Heerhugo waard. De nieuwe eerste burger, opvolger van burgemeester B.J.F. Sutman Meijer (periode: 1934-1957), heeft al snel door dat een gemeenschap ten dode is opge schreven als de bakker zijn winkeldeur blijvend sluit. Heerhugowaard moet dus groeien om te kunnen overleven. Gist doet rijzen... Lekkere Bakker Jos Rood heeft onder de vleugels van zijn naamgever inmiddels de vleugels behoor lijk in alle windrichtingen uitgeslagen. Vanuit een eigen centrale bakkerij in Alkmaar en met een aan tal winkels in de regio levert de onderneming vers brood en banket aan diverse instellingen, zoals centra voor ouderen, bedrijfskantines en horecagelegenheden. Als we het over 2006 hebben, dan hebben we het nog steeds over ambachtelijk gebakken brood van deze, van oorsprong, Waardse bakker. In het Heerhugowaards Nieuwsblad laat Jos Rood schrijven dat hij 'liever een klein assorti ment van hoge kwaliteit dan veel voor minder' heeft. Daarmee neemt hij op waardige wijze en met vakmanschap het vaandel over van de voorgaande (B)Roodbakkers. De geschiedenis leert het ook wat dit betreft: gist doet rijzen... Vlak na de Tweede Wereldoorlog. Als je op de foto gaat, trek je een schone kiel aan en zet je een fris gesteven bakkersmuts op. Staand v.l.n.r. Siem Rood, Cor Rood en Pé Rood. Zittend: Jan Rood-Henk Rood en Niek Rood.

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Overhaal: historisch magazine Heerhugowaard | 2006 | | pagina 20