53.
altijd kwajongens, die een onschuldig kind
lokten, dat ze graag even deze nieuwe uit
vinding wilden laten voelen. Je kreeg dan
een akelig schokje door je heen.
Centen en stuivers
Bij het binnengaan van het textielwinkel-
tje van Betje van de Pal rinkelde een bel,
als een kind er door zijn moeder op uitge
stuurd was om een kaartje brat of een me
ter directoire-elastiek of een paar knoopjes
te halen. Voor een cent, stuiver of dubbel
tje kon je toen nog wel wat kopen.
Buurvrouw Betje was een goed
vrouwtje. Ze heeft lang voor haar
zieke zus Tine, met wie ze samen
woonde, gezorgd. Ze liep mank,
want ze had een stijve knie en een
horrelvoet. In de kerk liep ze met
haar stokje naar haar plaats. Dat
was in de kleine bankjes onder de
preekstoel, natuurlijk aan de vrou
wenkant. Haar voet stak dan een
beetje buiten de bank, want ze kon
alleen maar scheef zitten. Het
was haar vaste plaats. Dat hadden
alleen volwassenen. Daar werd ook
voor betaald aan de kerk.
Als kind probeerde je soms een
plaats te bemachtigen van iemand,
van wie je dacht, dat zij al te kerk
geweest was. Op het laatste nipper
tje voor aanvang van de mis kwam
zo iemand dan nog aanzetten en
werd je alsnog van je plekje ge
stuurd. Je moest dan maar een
plaats zoeken in de "stuiverbankjes"
(met leuning) achter in de kerk. Die
waren vrij te bezetten, hoewel met bet
aling van een stuiver. Het geld werd onder
kerktijd opgehaald. Helemaal achterin had
je dan nog de "armenbankjes". Die waren
zonder leuning en gratis!
De plaatsengeldophalers waren in die tijd
Japie Borst en Jan Groot. Ze zullen nog 'n
aardig kapitaal opgehaald hebben in de
volle kerken van toen. Als iemand net
deed, of hij de mannen niet zag langs ko
men of in slaap gevallen was, bleef Japie
net zo lang staan tot iemand 'n rood hoofd
kreeg en alsnog betaalde. Jan Groot tikte
in zulke gevallen wel eens met zijn trouw
ring op het uiteinde van de bank.
Zelf hoopte ik dat buurman Borst me als
buurkind zou overslaan, want m'n kostba
re stuiver gebruikte ik liever voor 'n ijsje
op zondagmiddag, als Piet Buurman langs
kwam met zijn ijswagen. Hij bleef dan
stilstaan bij Café Van den Heiligenberg,
waar de jeugd naar hem toekwam en in
koor riep "Piet, één van vijf' of "één van
vijf, Piet"!
"&hc(aö
S^afctopej"
bet tonce'Spci a
vau dt Schaar
*rwld ridfy
zaaj i/ct (jeifigenberq?
'zBSt, epeny.io
BAL, MA
■het wordt zeker gezellig-tót zoticjag
Daar bij Café Van de Heiligenberg (de
Heer van Jericho) hing soms een groot
aanplakbiljet voor de ramen. Dat was een
aankondiging van de Toneelvereniging
"De Huyghenoten". Die speelden een paar
keer per jaar een mooi toneelstuk, waar
van veel dorpelingen hebben genoten.
Onderaan zo'n aankondiging stond dan
met grote letters "BAL NA". Als kind kon
je alles lezen, maar ik begreep niet, wat ze
na afloop nog met "die bal" gingen doen!
toreetereniging
HUYGHENOTEN
presenteert
S.COHHÏ
Ija Harriet Stafford
ona) .Hevr.C.Pronk-Seboutan
Rju Jacqueline Vorral
Jacky)M#J .T.Schouten
li r»Ut|> Stief ford j
tS| CaXOl 3tafferdt-
.UttT, R. Blokdijk-Groot
IjS Geer** Ktrky..,.,
Oir. J. Dean
qe
