VERGISSING Siein de Haan
Sportlaan. Aan het einde daarvan lag het
voetbalveld van SVW en tussen het laat
ste huis van de Sportlaan, destijds be
woond door Herman Groot, en het voet
balveld lag een grasveld. Op een hoek
daarvan kwam het huisvuil terecht. Als
kind leegde ik daar ook regelmatig de
vuilnisbak van de buurvrouw, waarvoor ik
vorstelijk werd beloond met een stuiver.
Als ik dit neerschrijf zie ik hier en daar
zorgelijke rimpels in het voorhoofd ver
schijnen... en terecht! Maar in die tijd
was het een normale zaak, waar niemand
zich druk over maakte. En zo zie je op
nieuw, dat er in korte tijd veel kan veran
deren.
Dat met name middenstanders op het platteland
in vroeger jaren lang niet altijd correct behan
deld werden, valt op te maken uit de volgende
geschiedenis.
Het zal begin jaren zestig van de vorige eeuw
geweest zijn, dat een brandstofhandelaar
(stienköleboer) in H.H.Waard, zoals in die tijd
gebruikelijk was, 's zomers al partijtjes kolen bij
zijn klanten bezorgde. Die kolen werden dan ge
leverd tegen de z.g. zomerprijs die altijd iets la
ger was.Dit was ook voor de handelaar interes
sant, omdat hij op die manier zijn werk beter
over het jaar kon verdelen.
In het onderhavige geval had de man 's morgens
een flink vrachtje van 25 mud (hectoliter) bij
een klant, een kleine veehouder, afgeleverd, die
zeker zo'n 15 kilometer bij hem vandaan woon
de.
De kolen werden niet los in een kolenhok ge
stort, maar deze keer geleverd in gebruikte plas
tic kunstmestzakken die een halve hectoliter,
dus 50 liter, konden bevatten.
De klant in kwestie had van de afgelopen winter
nog een klein aantal zakken kolen overgehouden
die in de hoek stonden. Onze handelaar zette
dus de zakken van de nieuwe lading er aanslui
tend bij.De rekening liet hij bij de boerin achter
want hij wist dat het geld kort erna per bank be
taald zou worden. Tijdens het middaguur echter
belde de boer in kwestie op, met de korte maar
nuchtere mededeling: "Ik heb twei zakke tekort
van je had!"
Onze kolenboer, die zeker wist dat hij exact 50
zakken geleverd had kon zeggen wat hij wilde,
maar de boer hield voet bij stuk.
De enige oplossing was dus dat hij zelf dan
maar ter plaatse zou aantonen dat het wel dege
lijk was zoals hij gezegd had.
Dus hij reed er, ondanks dat hij het heel druk
had, meteen maar heen en liep samen met zijn
klant naar de zakken met kolen.
"Nou" zei de boer. "D'r stonde d'r venochend
nag acht, en nou stane d'r gien achtenvoiftig,
maar zesenvoiftig! Koik zelf maar!" En hij be
gon vanuit een bepaald punt luidop te tellen en
kwam inderdaad op het gezegde getal uit.
"En me vrouw heb mee teld en die kwam op
hetzelfde uit" voegde hij er nog aan toe.
Maar onze handelaar die al gauw zag wat er
aan de hand was zei: "Laten we nu eens van
boven naar beneden gaan tellen want de zakken
staan niet in rechte rijen!"
Dus ook hij telde luidop en kwam precies op
achtenvijftig uit.
De boer echter geloofde het nauwelijks, telde
nóg twee keer en kwam inderdaad toch ook op
het juiste getal uit.
Zijn reactie echter is onze verkoper nog heel
lang bijgebleven. De boer n.l. draaide zich van
hem af, liep meteen weg en bromde slechts:
"Beter zó as aars om!"
