BLIJFT IH HUIS
GRSCHE VLIEGERS
op straat door de politie kwamen nog wei
nig voor. Toch was het van belang dat er
in de boerderij een veilige schuilplaats
kwam voor het geval we bezoek kregen
van de Duitsers. In het uiterste geval had
den wij een kleine schuur in de polder als
vluchtplaats. Wanneer er geruchten waren
dat er een razzia op handen was, gingen
wij 's nachts naar ons schuurtje, onvind
baar ergens in de polder. Pas als het sein
veilig was, konden we terug. Wagenaar
hing dan als teken een opengevouwen
krant aan de schoorsteen
bij de kassen. Die kon
den we, als er geen ne
vel was, van grote af
stand zien.
Luchtaanvallen
Steeds vaker kwamen er
Engelse vliegtuigen
overvliegen. Dat waren
meestal Spitfires en Hurricanes. Zij vlo
gen altijd in groepjes van vier. Zij be
stookten vaak treinen op de spoorlijn. Wij
vluchtten dan achter de grote schoorsteen
van de kasverwarming. Als je hier achter
ging staan, stond je veilig voor de kogels
die bij honderden in ons aardappelveld te
rechtkwamen. Als de jagers omkeerden en
weer vuurden, kon je aan de andere kant
van de schoorsteen gaan staan. Wij had
den bij het werk op het land er altijd aan
dacht voor dat we in de buurt van de
schoorsteen stonden. De beschietingen
van de treinen maakten we vaak mee. Een
hels spektakel wanneer dit alles op enkele
tientallen meters boven je hoofd plaats
vond. In zo'n situatie was er natuurlijk
grote paniek onder de passagiers van de
trein en op het station. Gelukkig doken de
toestellen eerst één of twee keer over zon
der te schieten. De passagiers konden dan
nog vluchten, want het ging de Engelsen
natuurlijk om de locomotief. Er zijn hier
bij wel doden en gewonden gevallen.
Zonder waarschuwing
Een paar weken later doken plotseling
weer een viertal Spitfires op. Zij gingen
direct tot de aanval over, waarschijnlijk
omdat nu op de laatste treinwagon af
weergeschut stond. Wij
waren toen in huis, maar
nog nooit maakten wij
een situatie mee waarin
een vredige sfeer zo snel
overging in een oorver-
dovend lawaai van schietende vliegtuigen
en het gebulder van afweergeschut. Wij
doken op de grond achter muren terwijl
de kogels boven door het dak gingen. In
feite duurde het maar kort. Het waren een
paar salvo's, maar iedereen was in paniek.
Vooral toen wij ons realiseerden dat de
baby van een dochter van vader Wagenaar
nog boven in de wieg lag. Gelukkig bleef
het kind ongedeerd. Wij begrepen sinds
die dag dat onze boerderij zo vlakbij het
station wel degelijk in de gevarenzone
lag. Op de boerderij 'Bid en werk' - bid-
Bommenwerpers op
weg naar Duitsland
Station
Heerhugowaard, ges
loopt in de jaren zestig.
De foto is genomen
vanaf de boerderij
Stationsweg 67.
Engelse vliegtuigen
vielen dit station regel
matig aan.
