D e winter
van
Rens Valkonet
In die winter konden auto's met gemak op het ijs. Hier zien we
dat in Oudkarspel precies voor Bardewiel, met op de achter
grond de kerk, de boerderij van Abraham Hart en de smederij
van Jan Mulder. Rechts achter de auto zie je het vuilstort-
plaatsje. Dat lag vrij in het water tussen de Voorburggracht
en Bardewiel: een landje van een paar vierkante meter waar je
omheen kon varen. Daar lag altijd troep. Aan de andere kant
van Bardewiel in het Ambacht was er een wat groter stukje
braak land op een akkerpunt. We noemden dat het Vrouwen
landjewaar af en toe afval werd verbrand.
Aanloop naar de winter van 1962-1963
De barre winter van 1962 - 1963 staat bij ons, die nog van
de oorlog of kort erna zijn, in het geheugen gegrift. Voor
mij was 1962 het jaar dat ik slaagde voor het eindexamen
van de RHBS in Alkmaar. Om direct te kunnen doorstu
deren aan de toenmalige TH in Delft moest ik eerst voor
mijn nummer nog in militaire dienst. Kort na de uitrei
king van het diploma lag de oproep al op de deurmat.
Medio augustus 1962 (lichting 62-4) moest ik mij melden
in Amersfoort bij het regiment van de huzaren (tanks). Ik
had dus nog wat weken respijt en besloot om liftend nog
een korte vakantie te maken naar Engeland.
Al enige jaren correspondeerde ik in mijn schoolen
gels met een Engelse schoolvriendin (penfriend: Valery
Heatherley). Via Jaap Mink, onderwijzer Engels op de
Mulo van Noord-Scharwoude, had ik in de derde klas
haar adres gekregen. Hij studeerde nog voor zijn MO-ak-
tes, kwam van Warmenhuizen en was als onderwijzer be
gonnen op de lagere school van Oudkarspel. Op de Mulo
kenden velen hem nog uit die tijd.
Eerst naar Engeland
Mijn penfriend woonde in Birmingham, zo'n 200 km ten
noorden van Londen. Zij was verrast over mijn plan en ik
was welkom bij haar ouders thuis. Deze afspraken maak
te je via de post.
Thuis hadden wij al telefoon waar ook de buren soms
gebruik van maakten, maar het was nog helemaal niet
gebruikelijk om daarmee internationaal te bellen.
Om wat geld bij te verdienen heb ik me eerst nog even
bezig gehouden met piepers rooien en bloembollen ra
pen. Het was rooitijd en voor de schooljeugd een goede
gelegenheid om wat extra geld bij te verdienen in de va
kantie. Met een greep is dat trouwens best zwaar werk en
zeker voor iemand die dat normaal niet gewend is.
Met vrienden hadden we al eerder met de fiets een paar
vakanties gemaakt langs jeugdherbergen. In Duitsland
(de Rijn af naar Keulen en Koblenz) in 1959 en in de zo
mer van 1960 naar de Belgische Ardennen. Mijn informa
tie was dat Engeland een vriendelijk land zou zijn voor
het liften langs autowegen.
Jeugdherberg-vakantie in de Ardennen in 1960, met v.l.n.r.
Peter Keeman schoenen...), Rens Valkonet, Menno Boon
en Piet van Uitert (uit Rotterdam)
Via bevriende Langedijker transporteurs kwam ik in
Rotterdam en vandaar verder naar Oostende in België.
Met de boot over naar Dover. Daarna liftend verder naar
Londen en via de M1 (motorway 1) van Londen naar Bir
mingham. Zo kwam ik vrij gemakkelijk op mijn bestem
ming.
Liften is enigszins avontuurlijk en je moet zoveel moge
lijk gebruik maken van de bekende op- en afstapplaatsen
bij benzinestations en wegrestaurants. Chauffeurs ken
nen de weg en weten de beste plaatsen voor lifters. In
grotere plaatsen (zoals Londen en Birmingham) maak je
gebruik van het openbare vervoer. Je moet een plan heb
ben met een kaart en de adressen van de jeugdherbergen
die je onderweg wilt aandoen.
Verblijf bij penfriend
In Birmingham, bij mijn penfriend, had ik een gastvrij lo
geeradres. Een echt Engels gezin, waaraan ik later weer
moest terugdenken bij het zien van de sfeer in Coronati
on Street van de bekende tv-serie in de jaren 70. Valery
was het enige kind van de familie en van mijn leeftijd.
10
Oktober 2018
