Uit de schoenendoos van mijn ouders
ze dat nog te voet deden! Ze zullen wel gebruik hebben
gemaakt van de bus via Schagen naar Sint Maarten of de
Moerbeek.
Opa Valkonet kwam uit Den Haag. Hij is altijd een
stadsmens gebleven. Voor familiebezoek gingen ze dan
met het openbaar vervoer. Mijn beide grootouders heb ik
nooit zien fietsen. Er was geen telefoon en de onderlinge
familiecontacten werden per brief onderhouden.
Na de oorlog kwam de 'bouwvakvakantie'. Iets nieuws.
Min of meer verplicht werd het werk in de bouw dan
stilgelegd. Het begon met een week en het salaris van de
bouwvakkers werd doorbetaald.
Voor de oorlog was tuberculose een gevaarlijke en
besmettelijke ziekte. De behandeling bestond uit rust en
kuren in gezonde lucht. Het liefst in een sanatorium, maar
het gebeurde ook thuis in een zogenoemd TBC-huisje.
Dat werd dan bij de mensen in de tuin gezet, met een
bed. Er zaten rollen onder. Voor het kuren van de patiënt
kon het huisje dan in een gunstige stand worden gezet.
Als kind heb ik wel diverse huisjes bij mensen nog zien
staan. Door het beschikbaar komen van medicijnen na de
oorlog kon tuberculose effectiever behandeld worden en
zijn die huisjes verdwenen. Lang werd er nog getest op
tuberculose met de "Testreactie van Mantoux".
Mijn vader had een dergelijk huisje overgenomen om er
in 1947 mee op vakantie te gaan. De eerste bestemming
was gevallen op Sint Maartensbrug, dichtbij de kust. Op
het boerenerf van boer Quaks. Het huisje bestond uit
losse houten panelen: wanden, een vloer en een dak. Het
was eenvoudig op te bouwen en weer te demonteren.
Tegen de achterwand stond een 2-persoons stapelbed:
de jongelui boven en vader en moeder op het onderste
bed op de vloer. Aan de voorkant zaten twee grote
openslaande deuren en in de zijkanten een klein raampje.
Aan de achterkant, onder een afdak, stond een klein
tafeltje waarop gekookt werd met 2 eigentijdse oliepitten.
(zie opmerking 2)
Het eerste zomerhuisje in 1947.
Van links naar rechts: Rens en Jan Valkonet,
Dick Mulder, Joh Valkonet, Jan Mulder en
zijn vrouw Marie Kansen.
Volgens de foto's en de verhalen moet het als volgt zijn
gegaan. In 1947 gingen we samen een week op vakantie
met de familie Mulder, de smid. Mulder was getrouwd
met Marie Kansen en ze hadden een zoon Dick, die
iets jonger was dan mijn broer Jan (1935). Mulder
was chauffeur geweest bij Eecen en had de smederij
overgenomen in Oudkarspel. Hij regelde het vervoer
en gezamenlijk werd het huisje naar Sint Maartensbrug
gebracht en weer terug. Jan Mulder had ook nog een
motorfiets, een BSA van voor de oorlog, die de oorlog
doorstaan had. Mijn vader had voor de mobilisatie al
afstand genomen van zijn Ariel motorfiets.
Wij vonden het een prachtige ervaring. Ik was 4 jaar en
de hond van de boer was mijn grootste vriend. Ik kan
me nog herinneren dat ik op de tank van de motor zat,
mijn vader achterop en dat we over een kale betonweg
naar het strand zijn gereden. Later heb ik begrepen dat
dit nog een gevolg moet zijn geweest van de oorlog. De
duinen waren toen 'Sperr-gebiet' en er woonde toen nog
niemand meer.
Voor de familie Mulder was het te primitief. Als het
regende was er te weinig woonruimte. Bovendien leefde
bij hen de angst of het dak het wel zou houden toen er
midden in de nacht een zware onweersbui kwam.
Op het strand van Sint Maartenszee.
Rens Valkonet, Moeder Valkonet, Jan Valkonet, Jan Mulder,
Moeder Mulder en Dick Mulder.
Het volgende jaar (1948) gingen we naar Groet op
camping 'de Paardenhemel'. De camping bestaat nog
steeds en heeft 3 velden, afgeschermd door struiken en
bomen voor voornamelijk seizoenplaatsen. Na een paar
jaar zou ons huisje daar ook langer in het seizoen blijven
staan. Het huisje was een paar meter verlengd met aan
de voorkant twee openslaande ramen en een zijingang.
Dat was al een hele verbetering. Binnen hadden we nu
meer woonruimte. Alleen stonden we het eerste jaar op
een volkomen verkeerde plek. Vlakbij de plees van de
camping. Houten huisjes met een toiletton en een deksel.
Met veel stankoverlast moesten die regelmatig geleegd
worden. Mijn moeder vond dat helemaal niks en eiste dat
we de volgende jaren er zo ver mogelijk vanaf zouden
staan. Daarna hadden we dat probleem niet meer.
Oktober 2016
37
