ijn herinnering aan d
e
fV
M
f
JnÜ r
Dick Mulder
Gezien het feit dat het alweer 70 jaar gel
den is dat we bevrijd werden, is het jaar
2015 een goed jaar om daarop terug te
kijken. Ik werd hier mede aan herinnerd
door een telefoontje van Stien Lusink,
ooit een tijdelijk thuishalertje uit Am
sterdam bij ons thuis in Oudkarspel.
De eerste contacten over en weer ont
stonden in 1942. Toen heeft de zangver
eniging 'Crescendo', o.l.v. Willem Hespe,
een kinderkoor uit Amsterdam uitgeno
digd voor een gezamenlijke uitvoering.
De kinderen werden voor één nachtje
ondergebracht bij gastgezinnen onder
de leden. Zo kwam Stien als 10-jarig
meisje een nachtje bij ons thuis. Daarna
zijn de contacten over en weer altijd in
stand gebleven.
1
./- Z»,
Mijn vader, indertijd chauffeur-mon- Poi
teur bij de fa. Eecen, kwam veel in Am
sterdam, veelal met mijnheer Eecen (Wouters vader). In
overleg werd toen besloten contact met Stien haar ouders
op te nemen om Stien naar Oudkarspel te halen. Dat was
op 1 februari 1945. Zo gezegd, zo gedaan en is Stien in de
hongerwinter van 44/45 op 21 februari opgehaald. Stien
was op dat moment, zoals vele stadskinderen in die tijd,
in slechte conditie. De huid van haar benen vertoonde
vele wonden en zere plekken. Als kind van 13 jaar moest
ze thuis iedere morgen zelf haar benen verzorgen met
lappen van oude lakens. Met goede verzorging van 'tan
te Rie', mijn moeder, werd dat gelukkig snel beter. Goed
eten en drinken en Stien bloeide weer helemaal op. Na
de bevrijding in mei 1945 is ze weer door haar vader en
haar broer Rob afgehaald en per fiets naar Amsterdam
vertrokken.
1 ~^9
ie-album met het gedicht 'Lente 1945 Oudkarspel'
Mijn vader heeft nog wel voorgesteld om Stien tijdelijk te
adopteren, maar dat is niet gebeurd. Ik was enigst kind
en mijn vader zag dat wel zitten, nog een meisje erbij.
Overigens werd Stien vaak door hem geplaagd met haar
'Amsterdamse' uitspraken.
Aan de overkant van ons huis in de Dorpsstraat woon
den in de oorlog evacuees uit Den Helder bij de familie
Nap, de smid. Dat waren de heer en mevrouw Klapmeijer
met hun dochter Sieverte. De meiden speelden regelma
tig met elkaar. Mevrouw Klapmeijer heeft van een oude
zwarte jurk nog eens een jurkje voor Stien gemaakt. Mijn
moeder vond dat eigenlijk maar niets, zwart voor zo'n
kind, maar het was beter dan niets.
In het poëzie-album van Stien hebben diverse mensen
geschreven. Sieverte, 4 jaar ouder dan Stien, heeft een
prachtig gedichtje gemaakt over de situatie waarin ze
beiden verkeerden in Langedijk. Haar vader heeft er een
tekening bij gemaakt 'Lente 1945 Oudkarspel'.
Door de jaren heen zijn de contacten altijd goed gebleven
met mijn ouders. Als kind ben ik nog regelmatig bij haar
en haar ouders in Amsterdam te logeren geweest. Stien
heeft nadien, later ook met haar man, regelmatig mijn
ouders bezocht. Ook na het overlijden van eerst mijn
vader en veel later mijn moeder is het contact met mij en
Marian, mijn vrouw, altijd gebleven.
Stien is inmiddels 83 jaar en al lange tijd alleen.
De bevrijdingstentoonstelling in het Regthuis was mede
een aanzet voor het ophalen van deze herinnering.
Dick en Stien
Oktober 2015
29
T MIL.
/f VS
A
i+w/uJ-1 f /f*
✓5% <|S£
f rf >L
S~$sïf t
jrV»^
S -->s wt /tttï f /r tit TT t
-X --ZZ/C ,v ,X
„>Cj<-, 1
