Jeugdherinneringen uit de oorlogstijd
Achter het roer Jan Oud, ernaast Cor de Vet, schipper Oud en Jan Bakker bottelaar Heineken bier).
In het ruim Annie Schut en Trien van Dijk-Maars.De heer met hoed Henk Kerver(?),
met bril de heer van Nienes. (aanvullingen op namen zijn van harte welkom)
Zo ook op een maandag, moeder was aan de was, heeft
ze 100 mensen met zakjes aan de deur gehad. Ze heeft ze
geteld. Dan moest er nog een beurtvaartadres geschre
ven worden en kaartjes aan de zakjes gedaan worden. De
was kwam wel in het gedrang. In Amsterdam was het
nog veel erger. Bij het meren aan de Prins Hendrikkade
sprongen ze allemaal op de schuit. De schuit lag hele
maal scheef.
De mensen waren zo bang dat een ander met hun zakje
aan de loop ging. Als je honger hebt is dat te begrijpen.
Bij de volgende vracht heeft vader de politie gevraagd de
mensen tegen te houden. Toen verliep alles goed.
Vader in ziekenhuis in Amsterdam
De Vertrouwen II had een gasgenerator. We hadden een
vergunning voor voldoende antraciet. De motor liep er
enorm op. Het Vertrouwen kreeg een vergunning voor
gasolie, die onvoldoende was. Vader ging dus met Het
Vertrouwen naar Alkmaar, waar hij achter een sleepboot
naar Amsterdam ging. Hij moest dan werken met een
staaldraad wat hij heel vervelend vond. Hij werkte lie
ver met touw. Het kwam ook verkeerd af. Op het IJ bij
Amsterdam met het losmaken van de staaldraad raakte
hij met zijn been in een lus. Zijn tenen lagen aan de ach-
terkant, hij had een dubbele open beenbreuk. Hoe hij van
boord is gekomen weet ik niet. Wel werd hem gevraagd
naar welk ziekenhuis hij wilde, een katholiek, christelijk
of neutraal ziekenhuis. Waarop hij antwoordde: "Dat kan
me niks schelen, breng me alsjeblieft weg". Zo kwam hij
in een christelijk ziekenhuis in de Ter Haarstraat. Het
was een oecumenische bijeenkomst. Zijn medepatiënten
waren katholiek en christelijk. Zij bleven de rest van hun
leven vrienden. Zijn been is nooit meer 100% beter ge
worden.
Moeder en ik gingen woensdag en zondag op bezoek. Op
woensdag vanuit school zo de bus in. Op zondag gingen
we ook wel eens met de trein vanaf station Noord-Schar-
woude. Op een terugreis moesten we uit de trein in de
kant gaan liggen. Ze waren n.l. bang dat de trein bescho
ten zou worden, door vliegtuigen die heel laag vlogen.
Dit is echter niet gebeurd. Ik vond het wel angstig, ook
spannend. Moeder nam voor vader een eigen gebakken
brood mee, waar iedereen van mee smulde, ook de ver
pleegsters. Moeder hoorde dat. Het gevolg was dat we
iedere zondag 2 broden meenamen in een rieten koffertje.
De verpleegsters stonden al op de stoep van het zieken
huis naar ons uit te kijken. Wanneer we eraan kwamen
riepen zij: "Daar komt juffrouw Oud".
10
Oktober 2010
