Jeugdherinneringen uit de oorlogstijd
De huizen bij de sluis van Oudkarspel werden zwaar beschadigd door de bommen
Het huis was van de familie Kramer.(2 december 1943)
Wat dan niet leuk was is het volgende
Op een avond alleen thuis met moeder hoorden we een
enorm kabaal. Het was iedere avond en nacht al rumoe
rig omdat er Engelse vliegtuigen over vlogen naar Duits
land, maar dit was overweldigend. We hadden het ge
voel dat er een luchtdruk het huis binnenkwam, zodat
we onder de tafel belandden.
Na het lawaai ging moeder in de deur staan om te kijken
wat er aan de hand was. Ze zei: "Kom eens kijken het is
helemaal licht buiten". Ik vond dat niet zo nodig, maar
met zo'n ondernemende moeder ging ik toch maar kij
ken. Met moeder aan de hand het dorp in.
Het was een hele drukte, allemaal mensen op straat. Ten
oosten van de Dorpsstraat waren allemaal fosforbommen
in het land gevallen, vandaar dat licht. Op het land van
De Boer bij de sluis was een enorme bom gevallen, die
veel schade heeft aangericht. Ook waren er gewonden.
Een persoon was door een raam geklommen, waarschijn
lijk was de deur geblokkeerd, de persoon heeft bloed ver
loren op de vensterbank. Dat heeft op mij als kind zo'n
indruk gemaakt, wanneer ik nu langs dit huis kom denk
ik er nog aan.
In het najaar werd er veel zuurkool vervoerd naar Am
sterdam. Dan moest de schipper om 6 uur bij de Hol
land Amerika Lijn zijn om te lossen. Dan werd er veel 's
avonds en 's nachts gevaren. Zo ook mijn vader met zijn
zonen en personeel. Ze laadden dan op het eind van de
middag en 's avonds bij de firma Hart en Co. Ze konden
soms niet de hele vracht meenemen, dan ging er een vlet
op sleeptouw mee naar de sluis in Noord-Scharwoude.
De vracht op de vlet werd overgeladen en de vlet moest
teruggebracht worden.
Dat was extra werk waar
ze niet zo blij mee waren.
Soms dachten ze, we red
den het wel, dan kwamen
ze obstakels tegen zoals
boomwortels en dammen
in de sloot. Dat duurde
dan nog langer. We had
den kinderen in de buurt
die het heel leuk vonden
wanneer schipper Oud
met de schuit vast zat. Ze
gingen dan stiekem uit
hun bed, achter de gordij
nen staan en genieten. Ik
geloof niet dat vader en
de zijnen het genot deel
den. De schuit ging dan
's avonds door de Voor
burggracht, wat iedereen
normaal vond. Het was
toch een heel gestamp.
Toen leefde het dorp nog.
De sluiswachter werd
gewaarschuwd dat Oud
er nog aankwam. Dat was altijd goed. Ze mochten zelf
schutten. Soms moest ik nog een pannetje eten en/of pa
pieren er achteraan brengen.
Vader had de gewoonte om op zaterdag met mensen
thuis te komen, die het weekend bleven. Het was veelal
een verrassing. Moeder en ik kenden ze niet. Ze hadden
honger en kwamen vele malen terug. Ook kwam er een
meisje uit de Jordaan die alle vakanties bij ons kwam. Ze
was een echte Jordanees. Lekker gehaaid. Ze trok mijn
kleren en schoenen aan en was me vele keren de baas.
Dat was ik helemaal niet gewend in ons mannengezin.
Ze sliep op mijn kamertje bij mij in bed. Zo kwamen er
wel meer vrouwelijke gasten bij mij in bed. De manne
lijke gasten sliepen op zolder. Het huis was soms heel vol.
Schipper Oud vervoerde altijd van alles en nog wat. Daar
kwam echter meer bij. Bij de spoorwegstaking moesten
er toch mensen van en naar Amsterdam. Ze gingen dan
met de Vertrouwen II mee. De passagiers stapten meestal
bij de sluis in Noord-Scharwoude op en voeren mee naar
Amsterdam. Zelf ging ik ook wel eens mee. Op een keer
moest vader 2 uur wachten bij de meelfabriek. Ook werd
er meerdere keren gemeerd om te laden en te lossen. Dan
waren de passagiers soms de hele dag onderweg om van
Amsterdam naar Langedijk te komen. Ik kan me geen
wanklank van de mensen herinneren, het was nu een
maal zo.
Ook vervoerde vader zakjes met groente en aardappelen
van mensen die wat opgehaald hadden in de omgeving. Ze
zagen anders geen kans om het in Amsterdam te krijgen.
Oktober 2010
9
