"Metien make dat bien, want ik barst van het werk!'' ©ZOOS - Mariaöbe Teun is De tuinders die wat verder van de Winterweg af aan het werk waren, die ble ven daar "de hele dag op brood" (brood mee voor de hele dag), die kwamen pas tegen 18.00 uur weer terug. Dan maar wachten op de tuinders die dich terbij werkten en na hun warme eten tegen 13.00 uur weer aan kwamen varen? Dat zou misschien ook al te lang duren door het flinke bloeden. Bram kiest er daarom maar voor om te proberen zelf naar huis te komen. Dan moet hij wel de motor aan zien te krijgen! Met een slinger moet je namelijk met enige kracht die motor door de compressie heen zien aan te slinge ren, dan pas start hij. Bram kan maar op één been staan, veel kracht kan hij dus niet zetten, toch lukt het hem de motor aan de praat te krijgen. Hij vaart richting zijn huis dicht bij de Mosselenbrug, net voorbij de grote conservenfabriek van Verburg. Opeens merkt hij dat hij Verburg niet meer ziet! Situatie hoe Bram naar de Mosselenbrug moest varen en de schuit bij mij achter het huis aan te leggen. Ik liet me op de stelt vallen en zo zag mijn dochter Tineke me, die net uit school kwam. Toen werd de ambulance snel gebeld met Steven de Rijcke en dokter Wilmink, die reden me naar het ziekenhuis in Alkmaar. Het schaaltje dat ze onder mijn voet hielden we gens het bloeden liep in Alkmaar over weet ik nog'. Bram Borst was een van de eersten die vroeg met mechanisatie begon. Hier staat hij trots op het bedrijf van Co Kamper aan de Veertweg naast zijn eerste trekker, op de achtergrond is de Nieuwe Weg te zien. Al in 1947 kocht hij deze trekker, toen in Langedijk nog niemand dat deed. Hij staat dicht bij de plek waar zijn akker Haverslik lag voor de verkaveling. Foto 2008, genomen door Co Kamper. "Ik raakte zeker een beetje weg want opeens zag ik Verburg helemaal niet meer. Ik gaf m'n eigen toen een klap in mijn ge zicht en ja toen had ik weer zicht. Zo wist ik thuis te komen Die voet moet er wel af "In het ziekenhuis moesten we 3 uur wachten voordat ik gehol pen kon worden, bloedgroep uitzoeken en zo en toen keken de doktoren heel zorgelijk naar mijn voet. Het was alles modder, bloed en doppieskroos en dokter Horninge hoor ik nog zeggen: "dat wordt een hele klus, die voet moet er denk ik wel af'. De reactie van Bram daarop is even stellig als onverwacht: "Metien make dat bien want ik barst van 't werk" Dat maakt zeker zoveel indruk, dat de doktoren toch aan de slag gaan en na uren opereren weten ze inderdaad zijn voet te behouden! Bram ligt daarna nog 8 a 9 weken in het ziekenhuis voor dat hij naar huis mag, maar zijn voet zit er nog aan en hij kan weer aan het werk in zijn tuindersbedrijf. Zo loopt op het nippertje een totaal onverwacht ongeluk maar net goed af. Door de wilskracht van Bram en een beet je geluk misschien ook wel. Maar zeker ook omdat de dok toren de reactie van Bram erg gewaardeerd moeten hebben toen ze zeiden dat "die voet er wel af zou moeten. Bronnen: Bram Borst Co Kamper Marianne Teunis, van Stichting COOG Oktober 2008 13

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Van Otterplaat tot Groenveldsweid - Langedijk | 2008 | | pagina 14