"Metien make dat bien, want ik barst van het werk!''
©ZOOS - Mariaöbe Teun is
De tuinders die wat verder
van de Winterweg af aan
het werk waren, die ble
ven daar "de hele dag op
brood" (brood mee voor
de hele dag), die kwamen
pas tegen 18.00 uur weer
terug. Dan maar wachten
op de tuinders die dich
terbij werkten en na hun
warme eten tegen 13.00
uur weer aan kwamen
varen? Dat zou misschien
ook al te lang duren door
het flinke bloeden. Bram
kiest er daarom maar voor
om te proberen zelf naar
huis te komen. Dan moet
hij wel de motor aan zien
te krijgen! Met een slinger
moet je namelijk met enige
kracht die motor door de compressie heen zien aan te slinge
ren, dan pas start hij. Bram kan maar op één been staan, veel
kracht kan hij dus niet zetten, toch lukt het hem de motor
aan de praat te krijgen. Hij vaart richting zijn huis dicht bij
de Mosselenbrug, net voorbij de grote conservenfabriek van
Verburg. Opeens merkt hij dat hij Verburg niet meer ziet!
Situatie hoe Bram naar de Mosselenbrug moest varen
en de schuit bij mij achter het huis aan te leggen. Ik liet me op
de stelt vallen en zo zag mijn dochter Tineke me, die net uit
school kwam. Toen werd de ambulance snel gebeld met Steven
de Rijcke en dokter Wilmink, die reden me naar het ziekenhuis
in Alkmaar. Het schaaltje dat ze onder mijn voet hielden we
gens het bloeden liep in Alkmaar over weet ik nog'.
Bram Borst was een van de eersten die vroeg met mechanisatie
begon. Hier staat hij trots op het bedrijf van Co Kamper aan
de Veertweg naast zijn eerste trekker, op de achtergrond is de
Nieuwe Weg te zien. Al in 1947 kocht hij deze trekker, toen
in Langedijk nog niemand dat deed. Hij staat dicht bij de plek
waar zijn akker Haverslik lag voor de verkaveling.
Foto 2008, genomen door Co Kamper.
"Ik raakte zeker een beetje weg want opeens zag ik Verburg
helemaal niet meer. Ik gaf m'n eigen toen een klap in mijn ge
zicht en ja toen had ik weer zicht. Zo wist ik thuis te komen
Die voet moet er wel af
"In het ziekenhuis moesten we 3 uur wachten voordat ik gehol
pen kon worden, bloedgroep uitzoeken en zo en toen keken de
doktoren heel zorgelijk naar mijn voet. Het was alles modder,
bloed en doppieskroos en dokter Horninge hoor ik nog zeggen:
"dat wordt een hele klus, die voet moet er denk ik wel af'.
De reactie van Bram daarop is even stellig als onverwacht:
"Metien make dat bien want ik barst van 't werk"
Dat maakt zeker zoveel indruk, dat de doktoren toch aan
de slag gaan en na uren opereren weten ze inderdaad zijn
voet te behouden!
Bram ligt daarna nog 8 a 9 weken in het ziekenhuis voor
dat hij naar huis mag, maar zijn voet zit er nog aan en hij
kan weer aan het werk in zijn tuindersbedrijf.
Zo loopt op het nippertje een totaal onverwacht ongeluk
maar net goed af. Door de wilskracht van Bram en een beet
je geluk misschien ook wel. Maar zeker ook omdat de dok
toren de reactie van Bram erg gewaardeerd moeten hebben
toen ze zeiden dat "die voet er wel af zou moeten.
Bronnen:
Bram Borst
Co Kamper
Marianne Teunis, van Stichting COOG
Oktober 2008
13
