Pi ei F<
cLe <dL
OFFCF
Het Broeker haventje honderd jaar terug
De burgemeester kwam praten,
maar niets hielp. Tot op het laatst
de burgervader riep: "De paarden
ervoor en in de naam van de
Koningin trekken".
Toen werden de kleden snel aan
de kant getrokken en onder luid
gejoel werd het ijs gebroken.
Een foto genomen van de achterzijde
(ongeveer vanaf de huidige
Uitvalsweg) van de boerderij van
Klaas van der Molen. Hier stonden de
genoemde paarden gestald.
door Cor Oudendijk
Regthuis bevindt zich zo'n bekken dat heeft toebehoord
aan de brandweer.
Piet Forrer
In Langedijk fungeerden de veldwachters als omroeper.
Van 1943 tot 1961 zag men vaak postbode Nico Jol door
het dorp gaan om zijn boodschappen uit te dragen. Een
klein tijdje is Klaas Tiel nog omroeper geweest maar een
man die bij velen nog tot de verbeelding spreekt is Piet
Forrer.
Op 28 december 1892 werd in Den Helder Pieter Forrer
geboren als zoon van Pieter Forrer en Trijntje Zon. Het
schijnt dat de kleine Piet tot ongeveer zijn achtste jaar
praktisch blind is geweest. Toen er toevallig een huisarts
over de vloer kwam in huize Forrer, viel het deze op dat
het joch overal tegenaan liep. Het commentaar was, toen
de arts de ouders hierop opmerkzaam maakte, dat Pietje
gewoon drollig was. "Nee," zei dokter, "het kind is nage
noeg blind." Na enkele succesvolle operaties kon Piet
weliswaar zien, maar wel met een zeer sterke bril van
sterkte +10. De bril van Piet bevindt zich overigens in 't
Regthuis. Een geschenk destijds van Stef en Vronie
Langedijk, die ons recentelijk ook een foto van Piet en zijn
vrouw Brandje overhandigden.
Piet Forrer kwam op 21 juni 1918 uit Den Helder naar
Noord-Scharwoude. Op nummer A42, bijna op de hoek
van de Kerklaan, woonde de weduwe Jonker.
9
Inleiding
Velen onder ons, maar dat worden er steeds minder, zul
len zich de tijd nog herinneren dat de dorpsomroeper
langskwam. In een tijd van televisie, krant en internet is
de komst van een omroeper niet meer voor te stellen. We
weten alles al, zelfs als het aan het andere eind van de
wereld gebeurt. Al waren er indertijd al wel kranten, die
kwamen toch te weinig uit om actuele berichten aan de
bevolking door te geven. Wanneer de gemeente na
sneeuwval de sneeuwruimplicht nog eens wilde bena
drukken, dan stuurde men de omroeper door het dorp
om de goegemeente te manen hun straatje te vegen. Als
er goedkoop vrijbankvlees te verkrijgen was, dan was
haast geboden en bracht de omroeper uitkomst. Een
mededeling, van de veiling bijvoorbeeld, die de tuinders
moesten weten werd door de omroeper aangekondigd.
De dorpsomroeper moest over een luide duidelijke stem
beschikken. Voordat hij begon te spreken vergewiste hij
zich ervan dat hij aandacht genoeg had. Hij sloeg daartoe
drie maal met een klopper op een bekken van messing.
Wist hij zich verzekerd van voldoende toehoorders dan
sprak hij luid en verstaanbaar zijn boodschap. Na het uit
spreken van zijn mededeling volgde nog een klap op de
bekken en vervolgde hij zijn weg. Even verderop her
haalde zich dit ritueel. Ook de brandweer maakte
gebruik van zo'n bekkenslager om de mensen te attende
ren op brand. In feite is de bekken de voorloper van de
sirene en de mobilofoon van de politiewagen. In 't
14
Oktober 2002
