Gewoon een bijzonder mens
Van verschillende werken van hem is niet alles meer te
achterhalen. Zo schreef hij in 1942 de operette 'Intermez
zo in Bohemen' op muziek van Siem Pluister. Tastbare
herinneringen hiervan zijn echter niet meer gevonden.
Ook de vertaling van de Engelse operette 'The Mikado'
van Gilbert en Sullivan is niet meer boven water te tillen.
Dit geldt ook voor een Westfriese revue 'Psst, luister 'rs
effe'. Misschien komt er ooit nog eens onbekend werk
van Jan van Alfen boven water.
Het complete werk hier noemen zou teveel op een droge
opsomming gaan lijken. Alles bij elkaar opgeteld is het
onnoemelijk veel.
Radio
Twee maal werd er op de radio aandacht besteed aan de
Langedijk en daarbij was Jan van Alfen daadwerkelijk
betrokken. Op 14 september 1946 zond de KRO een West
fries uurtje uit waarbij o.a. André Carrell optrad.
Later zond dezelfde KRO het programma 'Uit het land
van Noord-Scharwou' uit. Hierbij traden onder meer Jaap
Prijs, Jan Klinkert, Piet Tromp en Hannie Wolfswinkel op.
Als tekstschrijver wordt ook hier weer de naam van Jan
van Alfen genoemd.
Het plotselinge einde
Roelof Menkveld was altijd
wel redelijk gezond
geweest, maar het werken
in de zuurkoolfabriek
bezorgde hem uiteindelijk
een zware longontsteking.
Zo erg zelfs dat de aandoe
ning ontaardde in astma.
Na een kuur in het buiten
land overleed hij toch vrij
plotseling na een zware
astma-aanval op donder
dag 15 februari 1951. Hij
was slechts 52 jaar oud.
Roelof Menkveld op
latere leeftijd
Jan van Alfen was bijna beroemd. Helaas heeft hij door
zijn vroegtijdige dood niet kunnen bereiken wat hem
anders zeker nationaal en internationaal zou zijn gelukt;
een vermaard tekstschrijver worden. Toch heeft hij ons
een schat aan geschriften nagelaten die niemand ons
meer kan afnemen. Roelof Menkveld, alias Jan van Alfen,
gewoon een bijzonder mens.
We plaatsen ter afsluiting een gedicht op de wijs van 'Lente'
van Dirk Witte met een typisch Langedijker toonzetting.
Het is tekenend dat een man die, vooral in de crisisjaren,
slechts met moeite een inkomen bij elkaar kon schrapen
door de gemeente met veel vertoon ten grave werd
gedragen.
De grote vriendschap met Johan te Slaa, door de kinderen
Menkveld Ome Jan genoemd, leidde ertoe dat zoon
Henk, na zijn vaders overlijden, liefdevol werd opgeno
men in het gezin van Johan en Lia te Slaa in Amsterdam.
De kinderoperette 'De Tovermuts van Sneeuwbaard'
welke hij in 1950 had geschreven, werd op 29 en 30 maart
1951 opgevoerd door de Openbare Lagere School uit
Broek. Jan van Alfen heeft deze opvoering niet meer
mogen meemaken. De operette beleefde drie opvoerin
gen. De baten van al deze opvoeringen kwamen ten
goede aan de weduwe van Roelof Menkveld.
LIEDJE
Wanneer in najaarstijd de kool
in 't schuurtje is gestouwd,
heeft men in 't land van Noordscharwou
genoeg gesleept, gesjouwd.
Het akkerveld lijkt kil en dood,
geen schuitjes varen in de sloot
De winter..., de winter breekt aan,
Maar 't jonge volkje lacht voldaan
als 't eerste grondijs loopt.
Ze hebben op het ijsvermaak
al wekenlang gehoopt.
De gladde ijzers liggen klaar
en menig jonge krabbelaar
heeft spoedig 'n afspraak voor elkaar,
met haar..., met haar.
Straf waait het windje uit Noord-oost
Het ijs is hard als steen.
Mooi Guurtje bindt de schaatsen aan
en gaat dra zwierend heen.
Maar bij de brug wacht Adriaan,
zie hoe die beide weldra gaan,
Opzij daar..., opzij daar..., maak baan!
En aanstonds bij de marketent
staat 't jolig paartje dra.
Hij koopt voor beide kouwe koek
en heete chocola.
Maar als het oolijk maantje gluurt,
dan stappen Adriaan en Guurt,
vol plannen naar de Raadhuisbuurt,
naar 't huis..., van haar.
Maar als de lieve lente komt
in 't land van Noordscharwou,
dan is het met de rust gedaan
dan is thelp man en vrouw.
De pooters hebben flinke spruit,
ze moeten fluks de bakken uit.
't Is lente..., 't is lente..., pak aan!
Er moet gespit..., er moet geplant,
men arbeidt zij aan zij.
En weldra zitten in de grond
de schottenrij aan rij.
Als 's avonds 't werken is gedaan,
wacht Guurtje weer op Adriaan.
Het gaat wis op een bruiloft aan,
in Mei..., in mei...!
Jan van Alfen
16
Oktober 2000