Wieringen
Dorpsomroeper zijn valt niet altijd mee, er
moest zelf een tekst gemaakt worden, die makke
lijk in de mond lag. Niet te kort, want dan was de
boodschap al verkondigd voordat de dorpsgeno
ten de deur uit waren, maar het mocht ook niet te
lang zijn, omdat er dan niet naar werd geluisterd.
Als dorpsomroeper had je een ver dragende stem
nodig. Het gebeurde wel dat een boodschap vier
maal per dag moest worden omgeroepen. En bij de
vierde keer moest je stem dan nog net zo helder
zijn als de eerste keer!
De geluidswagens namen na verloop van tijd
de plaats van de dorpsomroeper in. Tijsen begreep
dit volkomen, de dorpen werden steeds groter. En
op het laatst moest hij wel veertig keer "Hoooooort
burgers, hoooooort" laten schallen, tegen vroeger
vijf keer en dan had vaak nog niet iedereen het ge
hoord.
In de dorpen werd de dorpsomroeper niet al
leen ingeschakeld om noodslachtingen en andere
berichten bekend te maken. Ook verenigingen
maakten van zijn diensten gebruik om hun verga
deringen aan de leden bekend te maken. IJsclub
Voorwaarts liet bijvoorbeeld de dorpsomroeper
omroepen dat de ijsbaan geopend was.
De heer Tijsen riep nooit om in het Wierings. Het
dialect maakt het schrijven van teksten moeilijker
en dit werd bovendien niet door iedereen verstaan.
Evenals andere dorpsomroepers was hij enthou
siast over het concours en wilde beslist meedoen in
de strijd om de Gouden Gong te Hoorn.
door Janco en Marja Schat
Jij bent een bijzonder en mooi gedeelte van Nederland.
Aan dit voormalige eiland heb ik voor altijd mijn hart verpand.
Ooit lag je als eiland in de voormalige Zuiderzee.
De mensen genoten toen van je en waren tevree.
De bevolking werkte op jouw eiland en men vond er ook nog de rust.
Echter men bouwde een dijk vanaf jouw rustige eilandwal tot de Friesche kust
Deze dijk zorgde ervoor dat de Zuiderzee in zijn geheel verdween.
Men had de smaak te pakken en bouwde polders om je heen.
Van eiland was van jou nu helaas geen sprake meer,
Maar voor de echte Wieringer behoudt jij voor altijd deze eer.
Jouw eigen karakter en landschap bleef wel bestaan.
Trots zeg ik altijd: "Wieringen, daar kom ik vandaan!!!"
Ooit ben ik op Wieringen geboren en getogen.
Mijn jeugd op dit prachtige eiland is werkelijk omgevlogen.
In gedachten zie ik mijzelf nog met vrienden bij jouw dijken spelen.
Ook zie ik in gedachten weer hoe wij gevonden krukels verdelen.
Nu jaren later zijn wij nog steeds veel bij jouw dijken te vinden.
Het is nog steeds jouw schoonheid die ons telkens weer doet verblinden.
Onze kinderen leren wij ook om het mooie Wieringen te waarderen.
Op deze manier zullen ook zij jouw schoonheid altijd blijven eren.
Historische Vereniging Wieringen "Op de Hoogte" 30e jaargang nr. 4 - 2018
