m
De soldaat weet waar dat is want hij is verplicht om
Duitse propagandafilms te zien in de Kino en die
is in Hippolytushoef. Vader zegt: "Ik woon er vlak
naast en als je weer eens in de bioscoop komt, dan
kom je maar eens om een kopje koffie want je hebt
me zo goed geholpen, dat heb je wel verdiend."
Ieder gaat zijns weegs.
Een week later staat er in de winkel in de Hoofd
straat een Duitse soldaat voor de toonbank. Hij
vertelt dat Doves hem heeft uitgenodigd om een
kopje koffie te komen drinken omdat hij hem heeft
geholpen. Moeder Elisabeth weet dat niet zo goed
en is er niet blij mee om een Duitse soldaat in huis
te halen. Zij denkt: "O, wat heeft Dirk nu weer be
dacht." Maar omdat het een hele vriendelijke jon
geman is denkt ze: "Laat ik dan maar even een kop
je koffie voor hem inschenken."
Enige tijd later komt Heinrich weer in de winkel en
heeft dan een heleboel pakjes bij zich. Hij is op ver
lof geweest naar Duitsland en komt dan cadeaus
brengen die zijn moeder heeft meegegeven uit
dankbaarheid dat haar zoon als gast bij hen aan
tafel is uitgenodigd.
Na nog een kopje koffie (surrogaat) zien ze Hein
rich een poos niet meer. Dan komt er een brief van
hem waarin hij schrijft dat hij van de ene dag op de
andere is overgeplaatst naar het Oostfront in Rus
land, waar het Duitse leger enorme verliezen lijdt.
Na dit slechte nieuws vreest het gezin Doves dat zij
nooit meer iets van Heinrich zullen horen....
De bevrijding op 5 mei 1945 wordt uitbundig ge
vierd. Het normale leven begint weer, al is er veel
werk te doen om alle schade te herstellen en de
schaarste aan te vullen.
Er zijn jaren voorbijgegaan, waarin moeder Elisa
beth het druk heeft in haar kruidenierswinkel, als
er begin jaren '50 weer een vreemde man voor
de toonbank staat. Hij zegt dat hij Heinrich is, dat
hij met vrouw en kinderen op weg is naar de kust
waar ze een vakantiehuis hebben gehuurd, dat hij
dat kopje koffie nooit vergeten is en dat hij graag
even wil vertellen hoe het hem verder vergaan is.
Zijn vrouw en twee kinderen zitten te wachten in
de auto op 't Hoekje en of die ook even binnen mo
gen komen.
Hij vertelt dat hij door zijn functie van radiotele
grafist in het leger, één van de weinigen is die het
Oostfront hebben overleefd. Hij is directeur van de
Raiffeisenbank in zijn woonplaats geworden.
Vervolgens komt hij elk jaar langs als ze op vakan
tie naar de kust gaan.
Bremen aan de Elbe, vakantie 1959. V.l.n.r. Jan Peters,
Gert Dirk van Zoonen, Lies Peters-Doves, Heinrich Jor
dan, het jongetje vooraan is Adrie Peters.
Hij nodigt het hele gezin Doves uit om bij hem op
vakantie te komen. Moeder gaat ook mee en met
drie volwassenen en twee kinderen gaan ze naar
Osterholz-Scharmbeck, het dorp bij Bremen waar
hij woont. Daar worden ze als vorsten ontvangen.
Ze moeten de hele familie langs en overal staan de
taarten op tafel. Moeder is nog nooit in het buiten
land geweest en spreekt geen woord Duits. Zij kijkt
met verbaasde ogen naar alles wat er gebeurt en
begint zich af te vragen of ze denken dat ze de ko
ningin is. Na enkele dagen keren ze huiswaarts en
komen vermoeid maar dik tevreden over de harte
lijkheid waarmee ze onthaald zijn weer thuis.
Daarna blijven de vriendschappelijke contacten
levenslang bestaan. Guus van Zoonen-Doves en
man en kinderen logeren er vaak, evenals de we
derzijdse kinderen over en weer.
Achter de winkel in de Hoofdstraat, augustus 1970.
V.l.n.r. Elisabeth Doves-Wagemaker, Heinrich Jordan,
Jan Peters, Lilian Peters, Adrie Peters, Lies Peters-Do
ves. Links op de achtergrond de bioscoop.
In 1962 overlijdt vader Dirk Doves. Tijdens de
begrafenisdienst in de Doopsgezinde kerk komen
er twee mannen in gepaste zwarte rouwkleding
(met hoge hoed) de kerk binnen. Zij hebben een
levensgrote krans bij zich.
Historische Vereniging Wieringen "Op de Hoogte" 30e jaargang nr. 1 - 2018
