Avonturen van Jack Betsema
Na de pauze was het woord aan broer Jack. In
sappig Wierings (sorry, Tessels) wist deze oud vis
serman van deTX 38 Branding zijn gehoor meteen
te boeien met verhalen over het duiken in de prak
tijk.
"Hoe dat in zijn werk gaat? We krijgen bijvoor
beeld een positie door van een Texelse garnalen-
visser die ergens met zijn netten op de bodem is
blijven hangen.Vervolgens gaan we met ons schip
naar de opgegeven locatie. Altijd bij de wisseling
van tij (kentering), want dan is er weinig stroming.
Met sonar zoeken we de bodem af. Als we de exac
te plek hebben gevonden werpen we het anker uit
en maken een zoekslag. We binden een touw aan
het anker vast en zoeken in een rondje op de tast
de bodem af."
Jack Betsema kon smakelijk vertellen over wat
ze allemaal onder water tegenkwamen. Zo had hij
jaren geleden ooit eens een mooie pot gevonden,
maar helaas ontbrak het deksel. Jaren later doken
ze weer eens op dat wrak en waarachtig, hij vond
het deksel.
Apart is dat wrakken zomaar voor jaren weer
onder het zand kunnen verdwijnen en daarmee uit
beeld zijn. Ook andersom gebeurt het dat onbe
kende wrakken ineens blootspoelen en daardoor
soms verloren gaan.Voor de duikers is het dan zaak
er op tijd bij te zijn.
Jack Betsema in een ongedwongen pose op het podium
met een schilderij over een schip dat vergaat en wat er
uiteindelijk op de zeebodem van overblijft. De houten
rand van het schilderij is gemaakt van een in stukken ge
zaagde balk, die ook door hen opgedoken is.
Soms gaat het ook wel eens mis. Zoals die keer
dat Jack samen met vriend en mededuiker Arnold
Looyer bezig was om bij hem thuis tapijt te leggen.
Halverwege de klus keken ze naar buiten. Prachtig
weer en over twee uur zou het tij kenteren. En dan
begint het te kriebelen. Waarom niet even een duik
maken en daarna het tapijtleggen verder afmaken.
Aldus besloten ging het rap naar de haven en werd
zee gekozen. Op het wrak gekomen was Jack on
derwater heel druk met allerlei vondsten. Zo druk
dat zijn eerste fles lucht al snel leeg was. Toen de
reservefles ook leeg was moest hij snel naar de
oppervlakte. Normaal pak je dan het ankertouw
om op die manier dicht bij de boot uit te komen.
Nu ging Jack in de haast zonder touw omhoog. Er
stond een sterke vloedstroom en hierdoor kwam
hij twintig meter achter de boot boven. Naar de
boot zwemmen lukte niet meer en hij dreef steeds
verder weg. Duikmaat Arnold had iets zuiniger om
gesprongen met lucht en kwam boven toen Jack
al redelijk uit zicht was. Na een tijdje gewacht te
hebben sloeg deze groot alarm. Jack dreef richting
Wieringen, maar bleef rustig onder de gedachte'als
straks het tij weer kentert drijf ik met de ebstroom
vanzelf weer naar Texel'. In zijn duikerspak bleef hij
warm en dankzij de duikbril had hij geen last van
het zoute water. De inmiddels gealarmeerde heli
kopters vlogen op hun zoektocht wel tot drie keer
aan toe over hem heen, maar merkten hem niet op.
Het was onderhand donker geworden, maar Jack
bleef ook toen de kalmte bewaren. Dat gold op
datzelfde moment duidelijk niet voor zijn vrouw,
familie en (duik)vrienden opTexel.
Dankzij zijn zwemvliezen kon hij met de stroom
mee redelijk zijn 'koers' bepalen en aan de lichten
van de boeien kon hij zien waar hij zich bevond. Als
visserman was hij niet anders gewend. Alleen dan
varend op het water en niet liggend in het water.
Uiteindelijk slaagde hij erin om bij de havenhoof
den van zijn woonplaats Oudeschild weer aan wal
te komen. Het was al heel laat in de avond en toen
hij de woonkamer binnenkwam bleek de dominee,
die troostende woorden had gesproken, net ver
trokken.
Jack had heel wat uit te leggen. De klus van het
tapijtleggen hebben ze een paar dagen later als
nog samen afgemaakt. Dit keer zonder verdere uit
stapjes.
Dankzij de verhalen over hun avonturen, de
wrakvondsten en daarmee de kijk op een stuk ma
ritiem verleden onder water, konden ook de aan
wezigen in het Vikingschip terugkijken op een zeer
geslaagde avond.
Historische Vereniging Wieringen "Op de Hoogte" 28s jaargang nr. 4 - 2016
