u:/» ,,1
f
Voor het ouderlijk huis, aan de Koningsweg te Breezand.
Volgens mij ging Jantje niet gebukt onder zijn
beperking. Hij had bijna altijd plezier in 't leven.
Hij liep meestal zingend langs de weg, waarbij hij
wel, om de meter of tien, stilstond om z'n broeks
pijpen af te slaan, alsof er vuil op zat, en om onder
z'n klompen of schoenen te kijken of er geen steen
tje onder zat. Een beetje vuil of
stof zou zo maar kunnen, want
Jan 'werkte' bij Piet Dekker op
de boerderij in de Elftstraat, in
Hippolytushoef. Hier werd Jan
fantastisch opgevangen. Van
echt werken kwam niet zo veel
terecht, maar kleine klusjes kon
hij wel aan. Joop Visser zei: "Hij
had altijd wel een vörk of zo op
z'n skouwer, maar die kwam er
weinig of!"
Aardappelschillen en e.v. an
der keukenafval nam Jan altijd
mee naar de varkens op de boer
derij. Hij was daar elke dag te vin
den. En hij moest daar altijd op
tijd zijn, vond hij. Als de aardap
pels eens niet op tijd gaar waren
en de maaltijd dus wat later op
tafel kwam, werd Jan zenuwach
tig en zelfs kwaad. "Baas kwaad",
zei hij dan en gunde zich geen
tijd voor het gebruikelijke mid
dagdutje. Hij haastte zich na het eten naar de boerde
rij, ging aan de keukentafel zitten, zette z'n pet achter
stevoren op 't hoofd en deed alsnog z'n tukkie.
Zoals zo velen met een geestelijke beperking,
had Jantje een muzikale aanleg. Helemaal vreemd
was dat niet, want z'n broer bespeelde meerdere
instrumenten. Vandaar misschien zijn voorkeur om
zingend langs de straat te gaan.
Bekend is ook z'n gedrag in de bioscoop. Al in
Breezand, waar films werden vertoond in de gym
zaal, en later in H.'hoef in Cinema de Haan, was zijn
commentaar niet uit de lucht. Altijd zat hij in een
van de eerste rijen en reageerde op alles wat er ge
beurde op het doek. Natuurlijk was dat wel eens
storend. Als er een romantische scène aan kwam
en verliefde paartjes op de achterste rijen van de
bios zaten te zwijmelen, klonk al snel "Zoene, zoe-
ne, zoene!!!" En de sfeer was plotseling anders.
"Ik heb niks", zei hij vaak. Dus toen een tante hem
voor z'n verjaardag eens leren handschoenen gaf,
was hij daar heel blij mee: "Pik in, 't is winter", zei
hij en ging er vandoor met z'n pas verkregen bezit.
Tante bleef verbouwereerd achter in gezelschap
van enkele verjaardagsgasten uit het tehuis.
"Koppie lekker warm, koppie lekker warm", zei
Jan, met z'n handen op 't
hoofd en het bleek dat hij
hoge koorts had. De huis
arts kon niet direct een diag
nose stellen, maar hij stelde
wel voor om het gebit van
Jan, dat in zeer slechte staat
was, te laten trekken en
een kunstgebit aan te laten
meten. Uit een slecht gebit
kunnen immers meerdere
klachten voorkomen. Toen
het nieuwe gebit aankwam
zat men net aan de brood
maaltijd. Volgens medebe
woners 'slingerde' Jan in één
beweging de prothese in zijn
mond en ging verder met de
maaltijd of er niets aan de
hand was!
Jan, zoals we hem kennen; hier tijdens de
kermis in Hippolytushoef.
Jan was niet vaak ziek, dus
toen hij tijdens een ziekbed
plotseling kwam te overlij
den, was de schrik bij ieder
een in Noorderlicht groot. Iedereen mocht hem
namelijk erg graag. En op straat en in de bios was
het sinds 28 januari 1983, de dag waarop Jan in het
graf van zijn ouders op de begraafplaats in Anna
Paulowna werd bijgezet, een stuk stiller.
- 18 -
u J-.» -
Met veel dank aan Mevr.Hofstede voor haar uitgebreide infor
matie. Ook dank aan P. Kraan en aan M.M.A. Wiggers, neef van
Jan, voor de informatie en de foto's.
Historische Vereniging Wieringen "Op de Hoogte" 27e jaargang nr. 4 - 2015
