Excelsior
maar moet wel op de hoogte geweest zijn, heb ik
me later bedacht. Het was de eerste nieuwe fiets
van mijn moeder in haar trouwen. Merk: Excel
sior. Een merk dat de reputatie had al te roesten
in de folder, maar soms zijn er uitzonderingen
op de regel en u zult straks begrijpen waarom.
Desalniettemin waren mijn oudere broers zeer
nieuwsgierig hoe of hij zou rijden. Maar mijn
moeder was onverbiddelijk. "Dit is mijn nieuwe
fiets en dat wil voorlopig zo een tijdje houden",
zei ze.
De tijd verstreek (ook toen) en het was inmid
dels voorjaar geworden en het verzoek van de
oudste broertjes Bakker om op de nieuwe fiets
te mogen rijden was nog steeds niet ingewilligd.
Maar het gezegde 'De aanhouder wint', was ook
in het voorjaar 1953 al actueel. Op een mooie
zondagmorgen ging moeder eindelijk overstag
voor het 'gedrangs' van Nico. "Goed", zei moe
der, "je mag wel, je gaat naar ome Kors en tante
Geer op Stroe en je neemt Tonny mee en ik ga
het navragen of je er geweest bent." Nico stemde
er met lichte tegenzin mee in, want ja, hij moest
wel z'n kleine broertje meenemen en dat belem
merd natuurlijk in hoge mate je snelheid. Dus
dat had moeder nog niet zo slecht bedacht.
Aldus gingen wij op pad. "Voorzichtig doen met
dat jongetje achterop", zei ze tegen Nico. En te
gen mij: "Jij goedje beentjes wijd houden, zodat
je niet met je voeten in de spaken komt en de
groeten aan ome Kors en tante Geer." Dat was
ons reisadvies.
We reden op de Molgerdijk, waar toen nog te
lefoonpalen langs de weg stonden. De draden
tussen de palen konden zo 'huilen'als het hard
waaide. Als jochie vond ik dat altijd zo'n griezelig,
angstaanjagend geluid. Nou geluid hadden ze
door Ton Bakker
Het was december 1952, dat mijn moeder een
nieuwe fiets kreeg van Sinterklaas. Samen met
een 'nieuwe' autoped, die voor mij was, stond
hij onder een flanellen laken in de keuken. Ik
was ontzettend blij met mijn autoped, want
het was er net zo één die mijn broers ooit al
eens eerder hadden gehad, maar dan een an
dere kleur.
De oudste broertjes Bakker met hun nieuwe autoped.
Steeds kregen we zo'n zelfde, maar dan een andere kleur.
Ja, mijn vader had er nog pittig werk van ge
maakt en Sinterklaas had zo net na de oorlog
z'n hand op de knip kunnen houden. Mijn moe
der was ook uitermate verrast met haar cadeau,
Molgerdijk. De telefoondraden die zo
konden 'huilen' met harde wind.
