Verhalen. Jan Rotgans
kan er een nummer van Op
de Hoogte mee vullen, maar
het is al laat. Tijd om te ver
trekken. Voor ik huiswaarts
ga, krijg ik een rondleiding
door zijn boerderij. In de
woonkamer laat hij mij een
tabaksdoos zien met daarin
de laatste sigarettenpeuken
van zijn vader. Jan Rotgans
koestert zijn herinneringen.
Vader Cees met zoon Jan en hond Vlek voor de nettenboet (Koningsweg 18).
hondje mee aan boord. Toen hij daar, in het gat
van Kees Duunker, aan het vissen was, sprong
het hondje over boord en ging achter de veu-
gels aan. Als ze dat jachtinstinct hebben, kan je
roepen wat je wilt, ze komen niet terug. Er stond
een harde noordenwind en het water kwam op.
De ouwe kon niks beginnen. Hij had geen andere
keus dan zonder zijn hondje terug te zeilen naar
Wieringen. Na anderhalf uur kwam het beestje
aan zwemmen bij diek. Het had ruim acht kilo
meter gezwommen.
Naast visser was mijn vader ook jager, maar
geen hobbyjager hij deed het niet voor de
sport, hij ging ook niet met vrienden jagen daar
had hij niets mee. Hij ging jagen om te eten.
Toen mijn moeder was overleden vonden we
dit in haar portemonnee", zegt Jan. Hij legt een
krantenknipsel op tafel met de kop:'Laffe daad
in jachtveld'.
"Mijn vader liep met zijn hondje op de dijk
toen er werd geschoten. Dat schot kwam vanaf
de andere kant, vanaf de Wieringermeer. Daar
liepen heren jagers. Het hondje hoorde het schot
en ging er vandoor, hij wilde achter het wild aan.
Mijn vader riep hem terug, maar hij kwam niet.
Het dier sprong in het water en wilde het kanaal
over zwemmen, terwijl hij daar zwom, schoten
de jagers op hem. Van schrik keerde hij terug
naar de kant daar werd hij door een tweede
schot geraakt, hij ging dood. Mijn vader zag het
gebeuren. Hij was zo kwaad, zó kwaad! Uitein
delijk zijn de jagers berecht. Ze moesten een
behoorlijk schadevergoeding betalen, maar daar
was het de ouwe niet om te doen.
Hef doodgeschoten hondje
In aansluiting op ona stuk over het
doodschieten van een hond door jagers
in de Wieringermeer, kunnen wij nu
mededelen, dat onmiddellijk een on- i
der zoek is ingesteld door de politie in
de Wieringermeer.
Wij twijfelen er niet aan of een en
j anderzal krachtig aangepakt, worden, j
Mijn vader vertelde twintig keer dezelfde ver
halen, maar dit verhaal heb ik een keer van hem
gehoord. En waarom? Misschien voelde hij nog
steeds wrok.
De natuurwaarnemingen heb ik van mijn va
der geleerd. Als ik oesters en kokkels zoek, merk
ik aan de natuur dat het wa
ter gaat wassen. Wanneer de
kuten, Wierings voor wulpen,
gaan fluiten dan wast het wa
ter al bij de Razende Bol. Na
een kwartier gaat de kotter
op tij liggen, hij draait om,
dan ga ik terug. Ik heb nooit
een horloge om, de natuur is
mijn klok."
-12-
Historische Vereniging Wieringen "OpdeHöögte" 27® jaargang nr 3 - 2015
