De tule binne gaar!
DOOR DICK NUMEIJER
't Liep al aardig teugen Wierin-
gerkerremis toen ongs dochter uut
IJmuien opbelde over de tule. Ze
had 't erover dat we tuus met de
kerremis altijd tule ate. Nou dat we
in Skagen woene skoöt 't der alle
jare bij in. Ze had nog geliek ok!
Dus deer mos wat an dèèn worre.
We sprake of dat we zaterdag van
kerremis tule ete zoue. We hewwe
Bellis belt en tule bestelt. Op de
zaterdagochtend benne we naar
dörp reeën. De auto bij de Aldi
neerzet en deur dat gangetje de
Hööfdstrèèt inlopen Deer sting me
toch een bonk volk, dat we wasse
niet de ienege. Nou hew ik zelf een
verskrikkeleke hekel an in de rij
staan, want dat hew ik in de oor
log al genog dèèn om boeskippe
te hale. Maar dut was wel efkes
aars. De menske ware allegaar blij,
d'r was een moenika orkest en we
sprake veul menske die we al een
pööske niet zien hadde. 't Ging al
legaar nag al vlot en voer we der
erg in hadde stinge we al in de bak
kerij achter de winkel. Toen we an
de beurt ware vroeg Annie om zo
heet meugelijke tule, want ze moe-
te mee naar Skagen. Bellis had 't
deur en we krege goeie hete tule
in de mangd tusken de theedoeke.
Met een rotgang naat Skagen en
dèèr hewwe we bij ongze zeun en
de hele fermielje gezellig net als
eerder bij ongs in dörp tule eten.
Zundes weer naar Wieringen,
want de tuledienst slaat Annie
nooit over. Met een paar vrouwtjes
bij ongs uut de buurt ginge we weer
naar dörp naar de kerk. Ik hew de
madjes dèèr öfzet en ben zellef an
de lööp gaan. Weet je wat, docht
ik, ik gaan maar deres efkes op diek
kieke, dus ik de Kremerswèg in.
Ongerweegs kwam ik nag heel wat
menske teuge. "Zö, jij ök weer de
res in dörp?" Mien antwoord was
den: "Ja, d'r moet er tach nag ien-
tje weze die zo aal te met de boel
wat in de gate houdt."
Boven op diek keek ik nag efkes
naar de plek weer vroeger 't ouwe
diekie lag. Nou woene deer veugel-
kes van allegaar verskillende soor-
te. Dut dee me nag aan vroeger
denke, maar deer kom ik nag wel
een are keer op trug. Ik most weer
om voordat de kerk uutging. Nou
had ik dat aardeg skoten want
dat ik an kwom löpe kwam 't volk
net uut de kerk vandaan. De mad
jes hadde 't best naar de zin had
en benne blijd de auto instapt. We
benne richting Stroe reeën, over
Vatrop, dwars deur Öösterlangd
naar Noever. Déér hewwe een fiske
eten. Dat viel d'r in as Gods woord
in een ouderling, dut zei m'n vader
altijd as 't naar de zin was.
"We kenne wel efkes kieke of
Trien tuus is", zei Annie. Wij naar
de Gest en ja hoor, ze was tuus. Ik
ben eerst in huus gaan te vrage of
't uut kwam, want 't Theeater is ok
zundes open en as 'r aar volk is he
wwe we deer niks te zoeke. Ze was
blijt dat ze ongs zag en we mochte
d'r in komme. Nou had Annie nag
al veul zeit hoe gezellig en mooi
't déér bij Trien van de Gest is en
nou konne de buurtjes zien of ze
geliek had of niet. Nou, ze hewwe
genöte, ze keke d'r öge uut. We he
wwe déér nag een boel ouwe koeie
uut de sloot haalt, maar op 't lest
moste we weer vort. Trien kreeg
volk wij zoue nag efkes rongdrije.
We benne deur de Elft de polder in
reeën, over de Rangdwèg naar De
Haukes, efkes an de haven kieke,
want den gaat Annies hart weer
open. Toe binnendeur naar Wie-
ringerwaard. Deer hewwe we nag
efkes opstoken, want 't was nagal
warm en den krieg je dorst.
Op de rit naar Skagen hadde
we 't er nag over dat we op ongse
ouwe dag toch puur genöte he
wwe. Dat was voer herhaling vat
baar. We zelf komme nag oftig op
Wieringe, maar we gane d'r van
uut dat we met mekaar weer kom
me "as de tule gaar benne".
Groetjes uut Skagen,
Dick Numeijer
Historische Vereniging Wieringen "Op de Hoogte" 26e jaargang nr. 3 - 2014
