Visdrogerij op Vatrop
Jaor
bedrijf had al snel een gebrek aan
glaswerk, waardoor het product in
kleine vaatjes werd ingelegd en ver
zonden naar alle windrichtingen in
het land. De afzet was groot, maar
binnen een paar jaar was het, door
de tijdsomstandigheden; de Twee
de Wereldoorlog, toch gedaan met
het visverwerkingsbedrijf. De barak
bleef leeg achter. Het visoliebedrijf
(zie Op de Hoogte) van de heer
Meijer, een chemicus uit Duitsland,
dat gevestigd was aan de Zwinst
raat nam de barak over. Hun eigen
huisvesting daar was inmiddels te
klein geworden. In 1943 bleek dat
ook dit bedrijf doordat de ener
gie- en watervoorziening stokten,
de deuren moest sluiten. Het glas
werk werd ingepakt en opgeslagen.
De MULO-school te Hippolytushoef
heeft er een groot deel van over
genomen. Voorlopig kwam er een
einde aan de visvangst gerelateer
de bedrijven.
In 1947 worden alle plannen
weer opgepakt, maar niet door de
Wieringer vissers. De plannen van
de Vissersvereniging Wieringen en
D.E.T.V. voor de oprichting van een
garnalen- en visdrogerij mislukte
voordat deze officieel van start zou
gaan. En het bedrijf Riebo conser
ven opgericht door de heren Rie-
mersma en de Boer en de fabricage
van visolie door de heer Meijer kre
gen door de oorlogsjaren een valse
start en kwamen niet of nauwelijks
van de grond. Maar de plannen
zijn daarna op Wieringen ook niet
meer opgepakt. In andere plaatsen
worden wel drogerijen, zouterijen
en of rokerijen nieuw leven in ge
blazen. De koopman, ook van bui
ten Wieringen strijkt met de vis en
industrien, en verdiend er aan. De
Wieringers vissen achter het net.
In 1947 wil de firma J.C. van der
Sande uit Breskens dit alsnog op
het voormalige eiland opzetten. In
de oorlog is hun bedrijf verloren
gegaan en hebben daarom toe
stemming gekregen dit op Wierin
gen te herbouwen. Er wordt dan
gesproken over het terrein aan de
Noorderhaven en nabij de Beton
weg alsmede het voor industrieter
rein aangewezen gedeelte achter
de Dijkstraat. De firma geeft de
voorkeur aan een terrein buiten de
bebouwde kom. Het bedrijf wordt
opgericht op Vatrop waar aan de
oostzijde van de Vatropperweg een
terrein is aangekocht. Een groot
voordeel om daar te bouwen is de
gemakkelijke afvoer van het afval
water. Het is Vatrop die de primeur
krijgt van een visverwerkende in
dustrie, maar of men er blij mee
is? Tot ver in de jaren zestig heeft
de fabriek gedraaid, vele Wierin
gers hebben daar lang gewerkt. De
fabriek werd toen opgeheven, tot
groot genoegen van de omwonen
den die de stankoverlast meer dan
zat waren. De stank reikte ver en
wanneer de vrachtauto's door Oos-
terland reden kregen de inwoners
daar ook een ruime vleug van mee.
Maar ook door de werknemers die
naar men zegt lichamelijke onge-
maken kregen van het werken in de
fabriek. Toch ontstond in de jaren
zeventig een plan tot heropening.
Er werd na veel protest een deel
van de fabriek verbouwd tot een
modern bedrijf. Kort na de opening
brandde de gehele fabriek af en
herbouw is nooit meer ter sprake
gekomen.
In gesprek mevrouw Blokker
van der Duim met redactielid Tiny
van Teulingen-Molenaar. "De vis-
meelfabriek die in de vijftiger jaar
door de familie Wietse en Hilda
Bouma werd gevoerd, draaide
goed. Bouman had een gezin met
vijf kinderen en woonde in Den Oe
ver. Bij wind uit zee, hadden om
wonenden veel last van de stank
die werd veroorzaakt door de
stoom die vrijkwam bij het verwer
ken van visafval, waaronder zee
sterren. Hadden de omwonenden
hun wasgoed buitenhangen en de
wind draaide dan stonk het was
goed naar de fabriek en waren zij
genoodzaakt alles opnieuw te was
sen. De vrachtauto's die door het
dorp Oosterland en ook door Va
trop reden, stonken verschrikkelijk,
omdat het vocht van het afval uit
de vrachtwagens op de straat liep.
Vele ouders maakten zich ook zor
gen om de veiligheid van hun kinde
ren. De grote vrachtwagens dende-
De Haukes ansjovisvangst, 1926
Historische Vereniging Wieringen "Op de Hoogte" 26e jaargang nr. 2 - 2014
