-50-
van de kleine bengel naast u, die zijn snoeprant-
soen in een keer opgevoerd wordt., uit vrees van
de ouders., dat hij anders de indruk, die hij van
uw intelligentie in deze staat opdoet, luide tot
uitdrukking zal brengen.
"Ah, het Monument!" zegt iemand plotseling.
Langs de dijk rijst het eenvoudige, doch konink
lijke monument annex uitzichttoren, dat waakt
over het water der oude zeeboezem, waar binnen
een tiental jaren 220.000 hectaren golvend koren
zal wuiven in de zomerwind, met koele, strakke
lijnen omhoog Het is al weer voorbij en waarlijk:
er is land in zicht! Huisjes met rode daken, een
torentje, bomen. Een kennelijk oud en een echt
Hollands landschapje. Rustig en vertrouwd, na
het stoere ingenieurswerk van een dijk - 90 meter
breed op de waterlijn - die slechts berekening en
druk van watermassa's kent, die per litertje een
kilo en nog veel meer kunnen wegen. De slui
zen met hun grote raderen gepasseerd, aan de
overkant links het gemaal Leemans en we staan
in Den Oever, anderhalf uur, nadat we uit Leeu
warden vertrokken. De bus is ook bereid om u
uit te laten in Oosterland, Hippolytushoef of
Westerland.
Maar ook als u niet uit het Noorden van ons land
naarWieringen gaat, daar de reis via Leeuwarden
u een beetje al te veel een mijl op zeven voor
komt, heeft u er niet om te treuren, dat u Wierin-
gen bij aankomst niet uit het water ziet oprijzen,
af met een tegengestelde beeldspraak: het niet als
een oase ziet verrijzen aan het einde van de Af
sluitdijk. De reis van het zuiden uit ondernomen,
is minstens even interessant. In beide gevallen
proeft men de bekoring van het spel der tegenge
stelden: eerst het zeer jonge en dan het zeer oude.
Want van het zuiden uit is het oude eiland Wie-
ringen praktisch alleen te bereiken via de nieuwe
polder, de Wieringermeer. Ons punt van uitgang
kan het beste Alkmaar zijn. Doch hier bega men
niet de vergissing om ook in een ATO-bus te wil
len stappen. De chauffeur mag u er dan name
lijk pas weer uitlaten in Friesland. Hier in de kop
van Noord-Holland behoren Wieringen en de
Wieringermeer tot het buurtverkeer, dat wordt
onderhouden met de auto bussen van de NACO,
die vertrekken van het stationsplein te Alkmaar.
Men doet er verstandig aan, tevens op het kan
toor van de onderneming, dat zich even rechtsaf
bevindt als men uit het station komt, de dienst
regeling goed te bestuderen. Want, eenmaal aan
geland op de plaats van bestemming, zijn deze
bussen het enige openbare verkeersmiddel met
de rest van de wereld.
Van Alkmaar, waar we 's morgens om 8.15 uur
en vervolgens elke twee uur tot 's avonds 8.15
toe, naar Wieringen kunnen met bus Q, zijn we
in een uur en veertig minuten in Hippolytushoef,
dat op Wieringen in de volksmond tegenwoordig
"Hippo" heet. ('t Is altijd gemakkelijk, als iemand
tijdig leert hoe hij de weg moet vragen!). We rij
den langs het aloude Noord-Hollandse Kanaal,
dat eenmaal één der wonderwerken der moderne
waterbouwkunde was, doch dat ons nu wel lijkt te
herinneren aan de tijd der trekschuiten (zal men
over een honderd jaar ook zo achteloos over een
werk als de Afsluitdijk spreken?). Voorbij Krab
bendam het boerenland in naar Schagerbrug en
naar Schagen. Hier loont het de moeite om, als
het donderdag is, een bus over te blijven en een
poosje over de markt te dwalen. Men is er in twee
uur nauwelijks uitgekeken: het prachtige Noord
Hollandse vee doet een mens watertanden, ter
wijl de kinderen weg zijn van de jonge geitjes en
kalfjes. Er hangt een gezellige vooroorlogse geur
van de kramen met gebakken vis en in de andere
kramen van deze boerenmarkt ziet men soms
heel argeloos kleinigheden liggen, waar in de
stad haast niet aan is te komen. U bent er meer
verlangend naar, hoe die Wieringermeer, waar u
zoveel over hebt gelezen, er eigenlijk wel uitziet?
Dan de voet weer op het gaspedaal! We rijden
het leuke oude stadje rond, terug naar Schager
brug, rechtsaf naar Oudesluis. Hier zijn we aan
de rand van de Wieringerwaard,. die in 1608 is
ingepolderd, dus eveneens historische bodem
met betrekking tot de strijd tegen onze vriend en
erfvijand: het water. En let u nu eens op als u te
zijner tijd langs dezelfde weg teruggaat: hoe men
het wijde en lieve Noord-Hollandse landschap,
dat we nu gaan verlaten, dan eigenlijk een beetje,
nu ja.... rommelig en slordig vindt in vergelijking
met zo'n Wieringermeer! Enkele kilometers voor
bij het dorp Wieringerwaard overschrijden we de
oude kustlijn van Noord-Holland en we bevin
den ons plotseling in de Wieringermeer, op weg
naar Slootdorp. Eigenlijk overbodig om het te
zeggen, want men ziet het aanstonds aan de ver
andering van het type landschap, waarover later
meer. En zo men nog zou aarzelen, of misschien
de Wieringerwaard (die ook verrassend ruim is
aangelegd voor zijn eerbiedwaardige leeftijd) de
Wieringermeer al is, dan bewijzen het de huizen
in de meer wel, die alle tot op 3lA en 4 m nog de
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 24e jaargang nr. 2 - 2012
