-44-
Alweer beïnvloedde de grote politiek het verdere
leven. De door Hitier geannexeerde Duitstalige
gebieden moesten aan Tsjecho-Slowakije wor
den teruggegeven. Tsjecho-Slowakije besloot om
alle Duitsers uit hun vaderland te verdrijven en
in hun dorpen en steden Tsjechen te laten wo
nen. Drie miljoen mensen moesten in 1945 en
in 1946 hun huis verlaten en trokken te voet of
in treinwagons geladen richting het westen. Ze
konden alleen dat meenemen wat ze konden dra
gen. Herbert werd door de Tsjechen dringend
verzocht om in het land te blijven. Ten slotte was
hij in zijn jonge jaren bij het Tsjechische leger
geweest., sprak vloeiend Tsjechisch en zou als ar
chitect bij de wederopbouw van het land goede
diensten kunnen bewijzen. Maar hij en Guurtje
besloten dat niet te doen en besloten zich in Bei
eren te vestigen. Het was een geluk dat Guurtje
uit Nederland kwam. Ze ging naar de comman
dant van het Amerikaanse leger. De Amerikanen
waren tot Karlsbad doorgedrongen. Aan hem
vertelde ze dat zij als Nederlandse met haar twee
kinderen naar haar vaderland wilde terugkeren.
Als door een won
der werden haar twee
spoorwagons ter be
schikking gesteld en
Guurtje kon alle meu
bels, serviesgoed, bed
dengoed en zelfs haar
bruidsboeket in de
wagons laden. Zij be
geleidde het transport
tot over de Tsjechisch-
Duitse grens., bracht
in het Beierse grens
gebied haar hele huis
raad in een schuur van
een boer onder en ging
terug naar het Tsjechi
sche Karlsbad. In oktober 1945 reisden Herbert
en Guurtje met de twee kleine meisjes naar de
grens en werden door een oude dorpsbewoner
die de omgeving van de grens goed kende in de
beschutting van de duisternis naar Beieren ge
bracht.
Zo, dat was geregeld., nu begon het nieuwe leven
na de oorlog in Kulmbach.
Een werknemer van Herbert uit zijn werkploeg
was een geboren Kulmbacher. De beide mannen
hadden al voor het gevreesde verlies van de Duit
se gebieden een afspraak gemaakt. Het jonge ge
zin Riedl-de Vries moest zich in Kulmbach vesti
gen en daar opnieuw proberen te beginnen. In de
kleine industriestad in de nabijheid van Bayreuth
waren veel brouwerijen en er was veel textielin
dustrie en dat bood zeker goede kansen voor een
architect. De vriend had al twee kleine kamertjes
gereserveerd en daar konden Guurtje., Herbert
en de kinderen intrekken. Ik heb al eerder verteld
dat onze moeder de wonderbaarlijke gave had
ook bij grote moeilijkheden positief te denken.
Steeds weer zei ze tegen ons kleine kinderen in
deze moeilijke tijd wat voor een groot geluk wij
toch hadden. "Wij hebben bijna onze hele inboe
del en we hoeven niet uit bedelen te gaan, zo
als andere vluchtelingen. De andere mensen uit
Silezië en Tsjecho-Slowakije moeten in het oude
kasteel van Kulmbach wonen, hebben nauwelijks
te eten en geen verwarming". In de twee kamer
tjes kwam in 1946 ook nog Herberts moeder,
oma Riedl inwonen en in 1947 kwam het derde
meisje, Maria Christiane, Marijke genoemd, ter
wereld. Gelukkig kreeg de zeskoppige familie
al gauw een iets grotere woning toegewezen en
Herbert zette in de enige kamer die verwarmd
kon worden een schrijftafel neer en begon met
het architectenbureau Herbert Riedl.
Guurtje verlangde natuurlijk naar Nederland,
haar land van herkomst, en naar haar familie.
Sinds 1943 had ze haar geliefde en bewonderde
vader Simon Pieter niet meer gezien.
In 1948 probeerde ze er voor het eerst heen te
reizen. Na een avontuurlijke reis door het vol
ledig verwoeste Duitsland in overvolle treinen
kwam ze weliswaar tot de grens, maar ze werd
niet in het land toegelaten. Wat een teleurstelling!
Het eerste bezoek aan Nederland. Marie Guurtje en de drie kinderen
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 24e jaargang nr. 2 - 2012
