In het midden met de witte gevel de wachtkamer voor de Postboot, daarnaast met het
platte dak de winkel van P Jongkind zvaar o. a. scheepsbenodigdheden werden verkocht.
Links het in 1903 gebouwde postkantoor.
zwemmende naar de steenglooiing te geleiden.
Beide paarden bleken niets te mankeren.
Ook de op Wieringen bekende schoolmeester J.
Kuiper schrijft over het reizen per Postboot:
De verbinding door de Postboot was vrij goed,
vooral in de zomer, maar wie 's avonds te laat te
Van Ewijcksluis aankwam, dus na 7 uur, moest
daar maar overnachten. In de herfst of winter
met mistig weer en laag water was het soms ho
peloos, daar men dan soms of een paar uur in de
nauwe vaargeul bij Van Ewijcksluis aan de grond
zat, of moest wachten in het café vanWaijboer te
Van Ewijcksluis tot de vloed opkwam.
Gerrit Omis hier als uitbater van het café "De Postboot
in De Haukes. De wachtkamer voor de Postboot bestaat
anno 2011 nog steeds.
Voer men dan weg,
dan stond de knecht in
het donker op de punt
van de boot, gewapend
met een grote haak als
peilstok, roepende van
"hard om de Noord"
of "hard om de Zuid".
Gevaar was er niet bij,
maar ieder wilde na
tuurlijk graag op tijd
thuis zijn en raakte
men met hoog water
aan de grond, dan was
daar in het geheel geen
denken aan. Was men
na een poos de vaar
geul uit en in diep water gekomen, dan mocht
de knecht sturen, nadat hij eerst de luchtpomp
afgezet had, wat ook een op'luchting' was, want
het ding maakte een heidens lawaai. De schipper
ging nu geld vragen en kaartjes innemen. Wie-
ringers die op reis gingen moesten steeds weer
naar Wieringen terug, terwijl vreemdelingen er
toch altijd weer vandaan moesten; gevolg: enkel
retourkaartjes, die steeds geldig bleven en ook
een grote levensduur hadden, want het kaartje
dat Jansen teruggaf werd meteen aan Pietersen
verkocht. Wel waren er twee prijsklassen en ook
twee kajuiten, doch deze hadden niets met elkaar
te maken. Wieringers betaalden met fiets voor
een retour fl. 1,-, vreemdelingen fl. 1,20, doch
niemand controleerde wie er wel en wie geen fiets
had. Onbekenden betaalden naar het uiterlijk.
Toen ondergetekende zijn eerste reis naar Wie
ringen maakte in een vrij oude jas met een pet
op en onder de modderspatten, was het tarief fl.
1,-. doch toen hij na een paar maanden (niet van
zijn salaris, want dat ging niet in twee maanden)
in Den Helder een hoed en een regenjas had ge
kocht, was hij fl. 1,20 waard. Toen hij echter ver
telde dat hij de nieuwe schoolmeester van Oos-
terland was, kreeg hij met de opmerking dat hij
dus Wieringer was, dadelijk 20 cent terug. Ge
moedelijk was het dus wel.
Bij ijsgang kon de boot soms dagenlang niet va
ren, tot grote vreugde van soldaten, die met verlof
thuis waren. Wie dan echter hoog noodzakelijk
naar de "vaste wal" moest, kon nog met de ijsvlet
mee, een open roeiboot. Een tocht met deze ijs-
vlet, die ook post vervoerde, was lang geen pretje.
Soms voer men een gedeelte tussen de schotsen
Historische Vereniging Wieringen - De honderdjarige "Postboot" van Wieringen - juni 2011
