-50-
de Beurs, die had een boeskippe winkelke, deer
woenen nou Jan-Jaap en Gré van Rijn en die
hèwe deer een kèèswinkelke.
Wij hèwe deer miserabel gesellig woent en deer
is puur wat beurt, mooi en lilek. Ik speulde deer
met Riet en Raddie Bruul en de madjes vanWal-
tert. Mun vriendjes waren Jan-Jaap van Rijn en
Simon Wilms. Alie is deer geboren en die was
nagal ondógendug. Moeder het heel wat met ur
beleefd. Ze speulde mit de buurjongens, madjes
waren dur niet van heur leeftijd, dus se was an-
wezen op Jan de Jong en Dik Bosker.
So het ze op een sundagmiddag Jan de Jong
zun snoet helegaar met rooie vurf volsmeerd.
hun moeder is dur eigen rot verschoten. Jan was
net een indiaan op oorlogspoad. Ze hadden die
vurf vongen bij de werkplaas van Jan Bruul, die
had deer de resjes buten set. Sun moeder docht:
"Nou het die snotneus Jan mit een mes sneden,
maar ut was vurf. Ze zat er self ók helegaar öng-
der. Dur jurk weer moeder so dur best op dèèn
had, dur erreme en Jan sun snoet, alles vurf. Ik
weet genies hoe moeder dat spul dur oafkregen
het.
Dirk Bosker kwam ók oalle dagen te speulen.
Wieringers benne miserabel nuuwsgierig wat een
aar eten het. Moeder vroeg an Dirk: "Wat hèwe
jullie vemiddag eten ?"Weerop Dirk zeit:
(zeuven jaar jong) "erepels met pieten" en toen
haalde ie zun snotdorrel op.
We gingen om boeskippe naar buurvrouw de
Beurs. Den zeit moeder: "Haal jij dur us een pe-
perhuus suker of sout." Den beurde u, dat we ur
helegaar niet mee thuus kwame, want den gingen
we speule op ut Kerkplein, of wegkrupertje om
de herberg van Siemen Scheltus Deer
binne den ok puur wat ruten stik raakt. Achter
ongs huus sting een moerbeiboom, deer klom
men we in om ze te plokken. Die moebeien gaven
furskrikkelijk oaf, den kreeg je van die blauwe
vlekken in je klere en dat ging er sewat niet meer
uut. So kon het beuren, dat Jan-Jaap en Sie
men met witte wrokjes ankwamen en met grote
blauwe vlekken naar huus weerom gingen. Ongs
moeder zat dur wel mee an, maar ze had immers
zeit, dat ut niet mocht en we deden ut toch. Die
dingen waren ok so lekker.
Mun vader was als boer mislukt en buschauffeur
worre. Hij nam de bus mee naar huus tusken
zun diensten deur. Den sting de bus voer ongs
huus en speulden wij erin. Op ien keer hèwe we
de versnelling per ongeluk raakt en ging de bus
an de rijt. Vader zag ut, die vloog op koese deur
de voerdeur naar buten en kon hem nog net tot
staan kriege voer dat ie de skutting van Jacob
Bakker stik reden had. Riet Bruul en ik skreuwde
moord en brangd, maar ut kwam goed oaf.
Af en toe kreeg ik wel eens een pak op mun
barst van Wim de Jong, een buurjongen die een
paar jaar ouwer was. We skolden um uut voer
"wupsteert" en den wier ie razend. Maar ik
hoefde niet skrewend thuus te komme, want den
zeit vader: "Was ur gien brok hout? Je slaat maar
weerom en niet skrewend thuus komme."
Het had naggerus furskrillelijk regend, dat alle
goten stinge vol water. Dat was altijd gróót feest,
want den mochten we ut water fort vege in de
putjes. Ongse Alie had son kleine kiendere be-
zemke. Maar Jan de Jong een gróte menske be
zem van sun moeder. Dat die twie waren an ut
vegen, boaiegaar in dezelfde goot, deer kwame ze
mekaar teugen. "Opzij,"zeit Jan
"Nei, jij opzij," zeit Alie. Dus ruzie. Alie gaf Jan
een klap met dat kleine bezemke en sloeg Jan een
gat in zun poet. Ja dur beurde wel eens wat, we
hadden wellus ruzie, maar menske ut was een
miserabelse leuke buurt.
Buurvrouw Halfweeg was ien keer só razend, ze
zat an un krenten frangsje en doe zat ur un tangd
in. Ze Zeit: "Kiek nou durus, het bakker Koorn
een tangd in un frangsje bakken. Jurry was een
kalme man en die zeit: "Is ie niet van jezelf
Nou wel hoor, het was ien van dur eigen false
tangden, de bakker had gien skuld.
Bij Jannes en Sjaan raakte op un sundagochtend
de kerstboom in de brangd de jongens hadden
de keerskes maar ók de bóóm in brangd stoken.
Buurvrouw Sjaan kwam op ut geskreuw oaf,
pakte de bóóm op en smeet um deur de winkel
deur op street. Nou, deer kon ie brangde. Mun
moeder het ut sien, stond zeker te glauwen.
Buurvrouw was net op tijd, aars had de hele boel
in de hens staan.
Jannes Bosker kon só merakels pianospeulen, hij
was doe nog maar 6 jaar. Den sat ie voer dag en
dauw al voer de piano. Hij kon gien nóót lezen,
hij speulde alles uut sien poet. Dik zeit den: "Ik
ken fluiten, sal ik dat ur us efkes bij doen?" Jan
nes is niet voer niks beroepsmuzikangt worre, dat
was ie al met 6 jaar. Ik had ók un liefhebberij, nei
niet sport of só, deer deed ik toen nag niet an,
nei ik ving kikkers. Kleine en gróte in de krogt
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 23e jaargang nr. 2 - 2011
