- 39 -
Ook ik moest mee met een wagen, daarvoor kre
gen wij er een van het Duitse leger en een Mar-
schbefehl dat toegang gaf tot alle Duitse leger
plaatsen. Dus je kreeg ook voldoende slaap en
rust en niet te vergeten eten, dat was prima, maar
hoe ver waren de Russen al opgerukt? De barak
ken die wij haalden, moesten we naar krijgsge
vangen- of naar concentratiekampen brengen.
Dat laatste was zeker niet leuk, maar wij mochten
niets zeggen op straffe van opgepakt te worden.
Na het Ardennenoffensief ging het snel bergaf
waarts met de Duitsers. Wij hielden de landkaart
bij om te zien hoe ver de geallieerden en de Rus
sen al waren gekomen. Het werken werd steeds
moeilijker, er was, dag en nacht alarm, maar de
firma zorgde goed voor zijn mensen. Wij kregen
elke middag warm eten van een gaarkeuken van
Struck Witte.5) Het ging steeds verder bergaf
waarts met het Herrenvolk.
Braunschweig was een conservenstad, vandaar
dat er vaak eten genoeg was, zodat je nog eens
wat kon ruilen voor tabak. Toen kwam de dag
dat wij drie dagen in het niemandsland zaten,
's nachts Amerikaans, overdag Duits. Die dag,
10 april, op dinsdagavond wilden Amerikaanse
tanks de stad in. Mijn vriend en ik stonden bui
ten te kijken toen een Amerikaan, die goed Duits
sprak, ons kwam vragen naar de kortste weg naar
het Raadhuis. Wij boden aan om voorop te lopen,
dat vond hij goed. Er is dan ook geen schot geval
len. Om ongeveer acht uur 's avonds kwamen we
bij het raadhuis aan. Wij kregen sigaretten en een
paar voedselpakketten, toen was het voorbij.
Alleen het Duitse leger had nog niet gecapitu
leerd, dat duurde nog ongeveer drie weken. Toen
was de weg vrij om naar huis terug te gaan. Daar
ben ik op 14 juni aangekomen. Moeder en mijn
zus waren blij en ik zelf ook. Al die twee jaren heb
ik geen honger gehad, mede dankzij de pakjes die
moeder en zus mij toezonden. Die wil ik dan ook
daarvoor bedanken.
Dit waren mijn herinneringen van twee jaar
dwangarbeid, leuke maar ook akelige momenten,
72 zware bombardementen, alleen maar probe
ren te overleven. Maar in de twee jaar ben ik on
geveer vijf kilo aangekomen. Dat was het enige
goede dat ik kon melden. Het was een tijd om
nooit te vergeten.
Op Wieringen heb ik los-vast werk gedaan bij de
boer. Daarna heb ik me laten omscholen tot met
selaar. In 1947 kreeg ik kennis aanTrijnie Bakker
(van Hiltje). Begin 1952 zijn we getrouwd. We
gingen wonen aan de Voorstraat in Den Oever.
Later in dat jaar werd er een dochter geboren,
Harmina Hilda (Ina). Vijf jaar later kwam er een
zoon, Pieter Aeilko (Peter). Ik ben in 1957 als
ovenbouwer in vaste dienst bij Hoogovens aan
genomen. In 1959 zijn we naar Beverwijk ver
huisd (dichter bij het werk).
Al 53 jaar wonen we in dezelfde woning. Er wa
ren nog meer Wieringers die naar Beverwijk ver
huisden. De familie Van Haneghem woonde twee
huizen verderop. Anton van Hoessel en Alie Kom
duur woonden in Heemskerk. In onze wijk woon
den vele mensen uit de Kop van Noord-Holland.
Staatsbos Wieringermeer
v.l.n.r. Piet Tijsen - Hollebalg, Okko Ellens - Hippolytushoef, Piet v.d. Herik - Den
Oever, Eiko Kamst - Westerland, Simon de Haan - polder Waard-Nieuwland
Eerste rij: Gerard van Hoesel - Stroe, Jan Ijzer - Hippolytushoef, Hannes van Os - Den
Oever, Piet Schoone - Hippolytushoef
4 'Zwarthemden' slaat
waarschijnlijk op de
zwarte uniformhem
den van de leden van
de met de Duitsers
samenwerkende Weer
Afdeling (WA) van de
NSB in Nederland.
Na 'Dolle Dinsdag'
vluchtten veel NSB-
ers met hun gezin naar
Duitsland, bang voor
de maatregelen tegen
hen van de overige
Nederlanders. Ook de
aanhangers van Mus
solini in Italië droegen
zwarte hemden, (red.)
5 Struck Witte was
een vleeswarenbedrijf
dat belast was met de
voeding (red.)
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 23e jaargang nr, 2 - 2011
