-47-
mijn schouder, en wees naar
een stoel waar ik mocht gaan
zitten. Zelf nam hij plaats
achter zijn bureau.
Daar zit je dan als jong meis
je, eigenlijk nog een kind,
tegenover de in mijn ogen
grote indrukwekkende com
mandant, in afwachting wat
voor straf ik van hem zal
krijgen. Even speelde het in
mijn hoofd dat hij me mis
schien wel op transport zou
zetten naar Duitsland of zo
iets. Ik was toen noch zo jong
en geloofde nog in van alles
wat er maar kon gebeuren.
"Kom je dit terug halen?" vroeg hij zoveel mo
gelijk in het Nederlands, zodat ik hem een beetje
kon verstaan, wat evengoed nog moeizaam ging.
Hij wees op mijn Ausweis die voor hem lag op het
bureau. Hij nam het in zijn handen en wapperde
er wat mee heen en weer als of het een waaier was.
In spanning volgde ik zijn bewegingen en knikte
met mijn hoofd als teken van ja. Hij keek mij weer
aan en mompelde wat, waar ik niets van begreep.
Waarschijnlijk zag hij aan mij dat ik hem niet ver
stond en deed weer zijn uiterste best om weer
half-Nederlands en half-Duits te spreken. Zoals
ik begreep vroeg hij wat er die zondag was voor
gevallen in het dorp en waarom ik mijn papieren
had moeten afstaan aan die oudere soldaat. Met
handen en voeten probeerde ik het uit te leggen
wat er gebeurd was, maar probeerde het wel op
een verzachtende manier naar voren te brengen.
Maar of hij het goed begrepen had weet ik niet.
Tot mijn verbazing schudde hij zijn hoofd en be
gon te lachen. Ik wist niet of dat een goed of slecht
teken was. "Ach, ach," zei hij "die oudere soldaat
is niet..." en hij wees met een vinger op zijn voor
hoofd, en lachte weer breed uit. Daarna overhan
digde hij mijn Ausweis en beduidde dat ik hem
weer mee kon nemen. Hij stond op, liep naar mij
toe en wees naar het raam. "Kom," zei hij, "kijk
eens naar buiten." Ik volgde hem naar het raam. Ik
stond naast hem en keek samen met de gevreesde
commandant Het Scheermes over de Waddenzee.
Nu ik eraan terug denk, geloof ik dat hij wel zag
aan mij, hoe ongemakkelijk ik mij voelde als heel
jong meisje en daarom het ijs probeerde te breken
door mij naar het raam te leiden en liet zien hoe
hij over de Waddenzee kon kijken. Daarna pro-
Meidagen 1945: Arrestatie van Jürgen Hinrichsen, alias Het Scheermes(links)
beerde hij mij uit te leggen dat hij enkele soldaten
zou roepen om mij naar huis te brengen met een
jeep, dan hoefde ik dat hele stuk niet weer te lopen.
Maar ik schudde heftig met mijn hoofd dat ik dat
niet wilde! Stel je voor, ik met een stelletje Duitse
soldaten door het dorp in een jeep! Daar moest
ik niet aan denken. Beleefd probeerde ik hem uit
te leggen dat ik toch maar liever te voet naar huis
wilde. Ik was blij dat hij niet verder aandrong,
maar las op zijn gezicht dat hij niet kon begrijpen
waarom ik zijn aanbod weigerde. Na dat we elkaar
de hand hadden geschud en ik weer op straat liep,
richting huis, voelde ik mij zo licht als een veertje.
Er was niets met mij gebeurd, geen straf of andere
gruwelijke dingen. Van blijdschap begon ik te hup
pelen en jubelde zachtjes voor mij heen, ...ik ben
vrij! ...ik ben vrij! Alsof ik jaren in de gevangenis
had gezeten. Deze belevenis heeft veel indruk op
mij gemaakt en ik zal het ook nooit meer vergeten!
Telkens als we over de brug van Van Ewijcksluis
rijden en we passeren het voor mij zo bekende
gebouwtje, gaan mijn gedachten altijd even terug
naar het hachelijke avontuurtje als jong meisje met
die commandant. Veel later heeft dezelfde com
mandant een bekende Wieringer**} op de brug van
Van Ewijcksluis doodgeschoten.
Mevrouw A. Korevaar-ten Caat,
geboren Wieringse, 7-1-1928.
Het scheermes was de bijnaam van Jürgen Hinrich
sen, de Duitse commandant van de Grenzschutz, in de
oorlog gedetacheerd te Van Ewijcksluis. Lange tijd "De
schrik van Wieringen en de Wieringermeer". (redactie)
De doodgeschoten bekende Wieringer was Maarten
Snoodijk. (redactie)
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hóögte" - 22e jaargang nr. 2 - 2010
