VERRIEPE ÏEMATE
22 -
door Dick Numeijer
Teugewoordig hewwe ze }t van hogerhand alsmaar over vitemine etc. 't Hele alfabet hewwe ze voer je
klaar lege. Voer 't groeie, teuge 't groeie, ik ken d'r wel een heel verhaal over skrieve weer 't allegaar
goed voer is. Nou wul ik jullie ejkes vertelle, dat ik in de oorlog ok vitemine at. Dat zit zó: Bij Dientje
op 't Hoekje kocht je voer de oorlog voer een cent een gelukstojfïe en asje den echt geluk had, den köje
d'r nog ien hale. In de oorlog werd de snoierij skaars, 't werd later allegaar van dat surregaatspul en
deer was niet veul smaak an.
Ab Wakers, de groenteboer op 't Kerkplein, had
een gezonde oplossing, al wiste we toen nag niet
van vitemines óf. Van 't zinken geld dat je in de
oorlog had kochte we bij Wakers fruit wat ie den
in voerraad had. Zó kocht ik een keer temate,
dat was wel fruit weervan je an de smaak wenne
most, maar den was 't wel lekker.
'k Had ze net kocht en toen ging de bel van de
Roemse kerk. As misdienaar wist je den dat je
komme most as je dienst had (en dat beurde nag
alderes). Je most je in de sakkerestie omkleje, de
kèèrse ansteke en al dat gedoe.
Nou, dèèr sta je den met je die zek vol temate.
Dat kon nog wel prebleme geve, want as je bij
't altaar op de knieze most, zat 't 'r wel in dat 't
hele zootje knapte en den was 't niet best. Dat
zou den een mooie prutboel in je broek worre en
kom deer den maar eens mee tuus.
De oplossing was dichtbij. In de sakkerestie sting
een gróte hoge kas voer de dienstklere. D'r sting
altijd een trapke teugenan. M'n temate hew ik
zolang op de kas leit en ik docht: as 't lof uut is
den neem ik ze weer mee.
Dat liep effies aars: as je in de dienst heen en
weer liep, keek je zó welderes stiekum de kerk in
en den zag je je vriende en kreeg je een gebaar
van wat as de kerk uut is te gaan doen.
Jullie begriepe wel dat 't niet goed óf kwam. Toen
de dienst óflópen was hew ik gauw de keersedóver
pakt, de keerse dooft, de klere uut, jas an en as
de sodemieter naar de jonges. Nooit meer an de
temate docht, later ok niet.
Een week of wat later werde we d'r an herin
nerd. 'tWas zó dat 't dienstmatje van pestoor an
't stoffe weest was. Ze had ok de bovenkangt van
de kas meenomen. Vanóf 't ongerste treetje van
't trapke kon ze nèt 't rangdje meevege. De te
mate leke wel overriep te weze, want ze kreeg de
hele troep struuf over d'r heen. Nou, dat most
uutzocht worre, maar vreemd was dat: gien mens
had 't dèèn.
Jare later het m'n zeun nageres meedrumt in 't
jeugd-kerkorkest, omdat z'n neef die t'aars altied
dee, in 't ziekhuus lag.
Toen de dienst óflópe was ging ik naar de kerk
om 'm te hellepe met 't oprumen van 't drumstel.
Hij had 't temateverhaal al meer kere hoort en
toen we in de sakkerestie kwame zei ie:
"Vader, is dat de kast van de tomaten?"
"Ja, jongen, hij staat er aldeur nag."
"Wat is er met die kast?", vroeg de pastoor, die er
net langs liep. Ik hew 'm 't hele verhaal verteld,
maar de beste kirrel kon de grap er achteróf niet
van inzien. Ik nag wel!!
Toch hóóp ik dat tematestruuf goed voer je vel is,
want den het 't dienstmatje van pestoor d'r toen
nag een mooie huid van overhouwen.
Ik zou 't niet wete, want ik hew 'r nooit meer
sproken.
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Höögte" - 22e jaargang nr. 1 - 2010
