ERSTFEEST IN DE NlCOLAASKERK
- 131 -
door Trijnie Kuut-Wiegman
In de laatste donkere maanden van het jaar is ons kerkje verlicht. Het schijnsel verspreidt zich als
een warme gloed over de omgeving uit. Hier vierden de kinderen van de zondagsschool uit Wes-
terland kerstfeest. Lang van te voren verheugde je je daar al op; er was toen immers niet zoveel te
beleven. Uit de verte zag je door de hoge kerkvensters de grote verlichte boom al staan. Deze reikte
zowat tot aan de spanten. Heerlijk rook die dennengeur als je de kerk binnenkwam.
Kleine PietjeTijsen (vanTrijntje Kraak), de krui
denier moest hoog de trap op om de vele echte
kaarsjes aan te steken. Later werd dit gedaan door
Jan Vermeulen (groenteboer), die toen koster van
de kerk was. Jan durfde door hoogtevrees de trap
niet op. Toen nam zoon Wim de bovenste licht
jes voor zijn rekening. Altijd stond er een emmer
water in de nabijheid, voor het geval er iets mis
ging. Op zo'n eerste kerstavond was de kerk tot
aan de laatste stoel en bank bezet. Wat had je veel
te bekijken, die indrukwekkende versierde boom,
met daaronder hoog opgestapeld de kleurige
ingepakte kerstgeschenken. Wat was het stil en
sfeervol als in de slechts door kaarsen verlichte
schemerige kerk het aloude verhaal van Maria
en Jozef werd verteld, soms even verstoord door
het flikkeren van een kaars die door zijn tijdsduur
heen was. Uit een grote ketel werd warme cho
colademelk geschonken, niet in plastic bekertjes,
maar in door ons zelf meegebrachte kopjes. In
het kleine keukentje bij de ingang van de kerk
stond nog een houten kistje waar reservekopjes
in werden bewaard. Vanaf een groot dienblad
mochten we een kerstkransje uitzoeken, werd het
die met nootjes of met suiker? Er werd gebeden
voor de vrede, hoe actueel ook nu nog. De ruimte
onder de eeuwenoude
gewelven werd gevuld
door de klanken van
heldere kinderstem
men die Stille Nacht
zongen, begeleid door
het orgel op het bal
kon. De spanning werd
voelbaar als onze naam
werd afgeroepen en
we met rode konen
ons kerstgeschenk in
ontvangst mochten
nemen. Meestal was
dat een boek (kleur)
met een appel of een
mandarijn erbij. Blij en
opgetogen liep je daarmee dan de koude winter
avond in, af en toe een huppeltje omdat de eerste
sneeuwvlokken op je warme snoet uiteenspatten.
Thuis nestelde ik me met het pas gekregen klei
nood, voorzien van de titel 'Daantje en Grietje'
op de rieten poef voor de kolenhaard, die hoog
werd opgestookt, zodat de snorrende dansende
vlammen gloeiden door de mica ruitjes. Wat had
je in zo'n kindertijd dan nog te wensen. Trou
wens, de 'Daantje'-boeken, geschreven door Le
onard Roggeveen, waren in de jaren vijftig erg
populair. Velen zullen er nog nostalgische herin
neringen aan bewaren. En zo loopt onze levens-
klok gestaag verder. Op de pendule van weleer
zouden de wijzers nu ruim een halve eeuw later
aangeven.Toch kon de tijd dat kind van toen niet
helemaal wegtikken.
De laatste jaren is het kerstfeest in de Nicolaas-
kerk met hulp van velen weer in ere hersteld.
Misschien dat er nu een wat eigentijdse invul
ling aan wordt gegeven, maar de kinderen zullen
er vast voor later net zulke mooie herinneringen
aan houden als wij.
Allemaal fijne feestdagen gewenst.
Trijnie Kuut-Wiegman
"O1
K
<3
Q
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 20e jaargang nr. 4 - 2008
