- 120 -
In dat kleine huisje in Oosterland kon ons huisraad
lang niet geborgen worden. Het grootste deel kwam
in een lege winkel bij Annie Slagboom. De piano is
er aldoor gebleven. De rest ging later in het huis van
Maars aan het Skepenpodje. Toen de Duitsers dat
huis moesten, ging het huisraad in een leeg lokaal
van de oude school in Oosterland. Eén nacht heb ik
daar geslapen uit vrees voor razzia's. We waren nog
niet aan het eind. De Duitsers vorderden de school.
Wij sjouwden onze spullen in de kerk daar, naast
het orgel. Daar bleef het, tot Bram Koorn met paard
en kar het weer terug bracht naar de Zwinstraat.
En dan wordt het zaterdag 5 mei 1945. Al voor 7
uur sta ik met nog enkele anderen op melk te wach
ten bij boer Meyert Heyblok. Het is een prachtige
dag. Dan ineens wordt uit de Oosterlander toren
onze Nederlandse vlag gestoken. Mijn gevoel kan
ik niet onder woorden brengen. Ik ga zo gauw mo
gelijk naar huis, trek Henk van zijn bed, neem hem
mee naar buiten en wijs hem de vlag. Onze vlag.
Voor het eerst van zijn leven, 4 'A jaar oud, ziet hij
onze vlag. Om nooit te
vergeten, zo'n moment.
Het duurt niet lang, die
vreugde. De Grüne Po
lizei komt. Buurman
Sikkema moet de vlag
van de toren halen en wordt bedreigd. Als ik vraag,
wat er eigenlijk aan de hand is, krijg ik alleen een
bars: "Sie kommen noch an der Reihe". Ik ga dan
maar een straatje om. Het loopt met een sisser af, de
Duitsers hebben zich overgegeven. Maar de schrik
zit er in en die dag kunnen we de grote blijheid en
vreugde niet weer zo terug vinden, ondanks een jeep
met Canadezen die middag. Pas dinsdag 8 mei ko
men de Engelsen de bezetting overnemen. Wij vie
ren bij meester Kuiper in huis onze bevrijding met
Engelse soldaten, die drank en sigaretten meenemen.
Een beklemming valt van ons af. Ja, we zijn vrij, we
mogen weer zeggen, wat we willen.
Op het land tussen de school en de Gasthuisweg, nog
geheel onbebouwd, bivakkeren de Engelsen. In de
Zwinstraat lopen nog Duitse soldaten en volgens Si
mon Kooy houdt daar dan ook het mensdom op. De
kinderen krijgen van de Engelsen een witte boterham
met jam. Dat zullen ze zich altijd herinneren. La
ter worden de Duitsers krijgsgevangen weggebracht
naar Duitsland. De Engelsen blijven nog enkele
weken, ook in school
en ons huis. En als zij
weggaan, is er een leegte.
Het feest is gevierd. Het
gewone leven moet weer
beginnen.'
Met dank aan de oud-leerlingen voor hun medewerking en het beschikbaar stellen van foto's.
Winter 1947-1948. Schaatsen op de Hofmanshaven.
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 20e jaargang nr. 4 - 2008
