- 107 - stond zijn ze naar de Parklaan gereden en vond de ontmoeting na ongeveer 70 jaar met het beeld van steen weer plaats. Voor Rudy was het "zijn beeld" en kwamen er verre herinneringen bij hem terug. Uit zijn por temonnee haalde hij een foto van hem en het beeld te voorschijn. Al die jaren had hij deze foto bewaard. De foto was zo vergeeld dat er nauwe lijks nog iets op te zien was. Maar de foto was Rudy heel dierbaar. Hij was heel blij met deze hereniging en dit moest natuurlijk met een foto worden vereeuwigd. Ook heb ik hem de plaats gewezen waar ongeveer het beeld op de sokkel moet hebben gestaan. Dat hij vlak bij de oude toegang van de wielerbaan stond kon hij zich niet voorstellen. Met het artikel van de wielerbaan in Op de Hoogte, editie 1999-3, dat ik hem heb toegestuurd is het hem wat duidelijker gewor den. Na deze wonderlijke hereniging had Henny Hamelink-Besseling nog een verrassing. De stoel met de leeuwenkoppen Enige jaren geleden kwam Nel Vriezema, re dactielid van Op de Hoogte, bij mij aan de deur met een foto. Op de foto stond naast een stevige oud-Hollandse kachel een prachtige stoel. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was de stoel van mijn grootvader. Mijn moeder had ik dikwijls horen vertellen over de stoel met de leeuwenkoppen. Ik werd enthousiast, want deze stoel kwam vol ledig overeen met de eerdere beschrijving. Ooit had ik er een afbeelding van gezien, maar die was zo onduidelijk dat je nauwelijks iets in detail kon zien. Nu zag ik de stoel in volle glorie. Het was een stevige zetel die het flinke gewicht van mijn grootvader gemakkelijk kon dragen. Het onder stel was robuust van constructie met sterke rechte gedraaide poten die met elkaar waren verbonden door stevige gedraaide tussenstukken Het meest opvallend waren de armleuningen, rustend op gedraaide steunen en aan de uiteinden voorzien van een leeuwenkop. Duidelijk herkenbaar. Nel vertelde mij dat zij samen met Gea Klein voor het bekijken van een schilderij op bezoek waren geweest bij een mevrouw uit Den Oever. Daar troffen zij bij toeval naast het schilderij ook een prachtige antieke stoel aan. De stoel was zeer goed onderhouden en de bekleding stond strak gespannen door de zeer vele koperen sierspijkers. Toen werd verteld dat deze stoel eigendom was geweest van aannemer Okko Bosker werd de ge schiedenis wel erg boeiend. Er werden snel enke le foto's van de stoel gemaakt, want dit nodigde uit tot nader onderzoek en het schrijven van een verhaal. Deze stoel heeft jaren het gewicht van mijn groot vader getorst. Hij stond de laatste jaren in de di rectiekeet op Lutje. Wat zal er veel zijn afgepeinsd en afgepiekerd in deze stoel. De jaren voor de oor log waren niet eenvoudig. De grote werken zoals de Wieringermeer en beide Afsluitdijken waren voltooid. Er moest dus flink gezocht worden naar vervangend werk. Als een van de opzichters was Johan Besseling, geboren in 1895 werkzaam in het aannemersbedrijf. Hij woonde met zijn ge zin in de Rode Keet. Toen Bosker vanwege zijn slechte gezondheid met zijn bedrijf stopte, werd de directiekeet gesloopt en mocht opzichter Bes seling de stoel hebben. In 1940 verhuisde de fa milie Besseling vanuit de Rode Keet naar Julia- nadorp, waar werk werd gevonden bij aannemer De Graaf. De stoel verhuisde mee. Dochter Hen ny had op de school van meester Cornelissen in Westerland lager onderwijs gevolgd. Daarna heeft ze in Den Helder de Middelbare Meisjes School doorlopen. Begin jaren vijftig emigreerden haar broers naar Canada. Zij bleef in Nederland. Toen in 1969 haar vader overleed mocht zij de stoel hebben. Zo verhuisde deze naar de Wieringer meer. Omdat de canvaszitting door het jarenlan ge intensieve gebruik erg was versleten besloot zij om de stoel professioneel te laten bekleden. Een meubelmaker van de firma Klercq vertelde haar dat die stoel een behoorlijke waarde had zodat het opnieuw bekleden zeker verantwoord was. Nu staat de stoel al weer jaren in Den Oever en wordt door vele bezoekers bewonderd. Stel je toch eens voor dat de stoel zou kunnen vertellen! Maar he laas staat hij nu stil naast de oude kachel te pronken. Henny vertelde mij dat de stoel in de familie blijft en al een be stemming heeft bij de volgende genera tie. Haar dochter wil de stoel heel graag hebben en zal er erg goed voor zorgen. Wie zou deze taak niet op zich willen nemen? Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 20e jaargang nr. 4 - 2008

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Op de Hòògte - Wieringen | 2008 | | pagina 13