- 107 -
stond zijn ze naar de Parklaan gereden en vond
de ontmoeting na ongeveer 70 jaar met het beeld
van steen weer plaats.
Voor Rudy was het "zijn beeld" en kwamen er
verre herinneringen bij hem terug. Uit zijn por
temonnee haalde hij een foto van hem en het
beeld te voorschijn. Al die jaren had hij deze foto
bewaard. De foto was zo vergeeld dat er nauwe
lijks nog iets op te zien was. Maar de foto was
Rudy heel dierbaar. Hij was heel blij met deze
hereniging en dit moest natuurlijk met een foto
worden vereeuwigd. Ook heb ik hem de plaats
gewezen waar ongeveer het beeld op de sokkel
moet hebben gestaan. Dat hij vlak bij de oude
toegang van de wielerbaan stond kon hij zich niet
voorstellen. Met het artikel van de wielerbaan in
Op de Hoogte, editie 1999-3, dat ik hem heb
toegestuurd is het hem wat duidelijker gewor
den. Na deze wonderlijke hereniging had Henny
Hamelink-Besseling nog een verrassing.
De stoel met de leeuwenkoppen
Enige jaren geleden kwam Nel Vriezema, re
dactielid van Op de Hoogte, bij mij aan de deur
met een foto. Op de foto stond naast een stevige
oud-Hollandse kachel een prachtige stoel. Ik kon
mijn ogen niet geloven. Het was de stoel van mijn
grootvader. Mijn moeder had ik dikwijls horen
vertellen over de stoel met de leeuwenkoppen.
Ik werd enthousiast, want deze stoel kwam vol
ledig overeen met de eerdere beschrijving. Ooit
had ik er een afbeelding van gezien, maar die was
zo onduidelijk dat je nauwelijks iets in detail kon
zien. Nu zag ik de stoel in volle glorie. Het was
een stevige zetel die het flinke gewicht van mijn
grootvader gemakkelijk kon dragen. Het onder
stel was robuust van constructie met sterke rechte
gedraaide poten die met elkaar waren verbonden
door stevige gedraaide tussenstukken Het meest
opvallend waren de armleuningen, rustend op
gedraaide steunen en aan de uiteinden voorzien
van een leeuwenkop. Duidelijk herkenbaar. Nel
vertelde mij dat zij samen met Gea Klein voor
het bekijken van een schilderij op bezoek waren
geweest bij een mevrouw uit Den Oever. Daar
troffen zij bij toeval naast het schilderij ook een
prachtige antieke stoel aan. De stoel was zeer
goed onderhouden en de bekleding stond strak
gespannen door de zeer vele koperen sierspijkers.
Toen werd verteld dat deze stoel eigendom was
geweest van aannemer Okko Bosker werd de ge
schiedenis wel erg boeiend. Er werden snel enke
le foto's van de stoel gemaakt, want dit nodigde
uit tot nader onderzoek en het schrijven van een
verhaal.
Deze stoel heeft jaren het gewicht van mijn groot
vader getorst. Hij stond de laatste jaren in de di
rectiekeet op Lutje. Wat zal er veel zijn afgepeinsd
en afgepiekerd in deze stoel. De jaren voor de oor
log waren niet eenvoudig. De grote werken zoals
de Wieringermeer en beide Afsluitdijken waren
voltooid. Er moest dus flink gezocht worden naar
vervangend werk. Als een van de opzichters was
Johan Besseling, geboren in 1895 werkzaam in
het aannemersbedrijf. Hij woonde met zijn ge
zin in de Rode Keet. Toen Bosker vanwege zijn
slechte gezondheid met zijn bedrijf stopte, werd
de directiekeet gesloopt en mocht opzichter Bes
seling de stoel hebben. In 1940 verhuisde de fa
milie Besseling vanuit de Rode Keet naar Julia-
nadorp, waar werk werd gevonden bij aannemer
De Graaf. De stoel verhuisde mee. Dochter Hen
ny had op de school van meester Cornelissen in
Westerland lager onderwijs gevolgd. Daarna heeft
ze in Den Helder de Middelbare Meisjes School
doorlopen. Begin jaren vijftig emigreerden haar
broers naar Canada. Zij bleef in Nederland. Toen
in 1969 haar vader overleed mocht zij de stoel
hebben. Zo verhuisde deze naar de Wieringer
meer. Omdat de canvaszitting door het jarenlan
ge intensieve gebruik erg was versleten besloot
zij om de stoel professioneel te laten bekleden.
Een meubelmaker van de firma Klercq vertelde
haar dat die stoel een behoorlijke waarde had
zodat het opnieuw bekleden zeker verantwoord
was. Nu staat de stoel al weer jaren in Den Oever
en wordt door vele bezoekers bewonderd. Stel je
toch eens voor dat
de stoel zou kunnen
vertellen! Maar he
laas staat hij nu stil
naast de oude kachel
te pronken. Henny
vertelde mij dat de
stoel in de familie
blijft en al een be
stemming heeft bij
de volgende genera
tie. Haar dochter wil
de stoel heel graag
hebben en zal er erg
goed voor zorgen.
Wie zou deze taak
niet op zich willen
nemen?
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 20e jaargang nr. 4 - 2008