- 105 -
Op dezelfde manier kwam rond 1930 ook het
beeld van steen in zijn bezit. Hij vond het beeld
zo mooi dat hij het een plekje gaf op Lutje waar
hij een soort zomerhuis had met daarbij een
De wielerbaan in Hippolytushoef, 16 april 1936. Het
beest van steen staat op een sokkel; voor het gebouw.
grote tuin. Toen in 1936 de wielerbaan aan de
Parklaan in gebruik werd genomen heeft het
beeld van steen daar hoog op een sokkel een
plaatsje gekregen. Sommige bezoekers dachten
dat het een wielrenner moest voor stellen. Zo
met de gekromde rug en twee armen naar vo
ren leek het met ruime mate van fantasie wel
een beetje op een sprinter. Heel veel jaren heeft
het daar gestaan. Zelfs de oorlogsjaren heeft het
beeld overleefd. De bezetter vond het zeker niet
mooi genoeg of misschien wel te zwaar om het
mee te nemen. Rond 1950 valt het doek voor
de wielerbaan. De sloop gaat beginnen. Duizen
den kilo's beton en staal werden afgevoerd. Het
houten gebouw, waarin jaren lang drie gezinnen
hadden gewoond, werd verplaatst naar de ijsbaan
Westerland bij de Waddendijk en moest dienen
als clubgebouw. De kale grond werd verkocht
aan de gemeente voor de bouw van een school.
Restanten werden verdeeld onder de erven. Het
beeld van steen werd van de sokkel gehaald, mis
schien wel gegooid gezien de lichte beschadiging
aan de kop, en kreeg op verzoek van mijn moeder
een plaatsje in de boomgaard. (Lees de geschiede
nis van de wielerbaan in Op de Hoogte editie 1999
nr. 3)
ET BEEST VAN STEEN EN DE OUDE STOEL
door Henk de Graaf
Als je historisch onderzoek doet naar de herkomst en de levenswandel van je voorouders kun je
vreemde dingen tegenkomen. Neem nu dat beeld bij ons in de tuin. Voordat ons huis werd gebouwd
was dit perceel een boomgaard. Bij een oude pruimenboom stond het beeld. Als kinderen noemden we
het de tijger als we Tarzan speelden en later was het ons paard als we cowboys waren. Hoe dikwijls
zaten we niet op de stenen rug. Zonder ons af te vragen waar dat beeld van afkomstig was.
Mijn ouders vertelden dat het beeld op een sok
kel bij de toegang naar de wielerbaan had ge
staan. Hoewel ik me de wielerbaan met het hoge
toegangshek, de loketten en de kantine met de
kleedkamers nog heel goed kan herinneren, was
de sokkel met beeld uit mijn geheugen verdwe
nen. Toen ik wat ouder was heb ik naar de ge
schiedenis van het beeld gevraagd.
Mijn grootvader, Okko Bosker, was een verwoede
verzamelaar van historische vondsten. Dat was al
gemeen opWieringen bekend. Zodra iets bijzon
ders op de Waddenzee of Zuiderzee werd opgevist
werd het hem dikwijls aangeboden. Zo stonden
vele brokstukken van zwerfkeien en stenen krui
ken in de Oudheidskamer achter zijn huis aan het
Kerkplein.
Zelfs een
stenen sar
cofaag be
hoorde tot
zijn verza
meling. De
zwerfkeien
en brokken
steen plaat
ste hij in
zijn atelier.
Uren lang
kon hij kij
ken naar de
krassen en
Door Okko Bosker beschilderde steen. groeven in
de stenen.
Hierbij liet hij zijn fantasie de vrije loop. Met een
penseel en verf bracht hij accenten aan zodat de
vreemdste voorstellingen en teksten zichtbaar
werden. Een deel van deze "kunstwerken" zijn
nog te zien in Museum Jan Lont.
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 20e jaargang nr. 4 - 2008
