IERINGEN IN 1918 (DEEL 1
- 97 -
door M. de la Prise
Uit "Ons Nederland" van 1918
Wieringeneen eiland in de Zuiderzee 2500 H.A. groot met (1911) 3058 inwoners, de bevolking
houdt zich bezig met landbouw, veeteelt, vischvangst en "wiermaaienHet eiland maakt ééne ge
meente uit. "Hippolytushoef, een net welgebouwd dorp, is de aanzienlijkste plaats, verder vindt men
erWesterland, Oosterland, Den Oever en nog een paar gehuchten."
Behalve nog enkele geologische en geschiedkun
dige bijzonderheden vermeldt de encyclopaedic
niets meer over Wieringen, en indien 't de lezers
van "Ons Nederland" gaat als het mijzelve ging,
dan zullen zij vóór zij het eiland bezoeken (al
thans vóór de lezing dezer bijdrage) er niet veel
meer van weten en er zich eene, zeer vage voor
stelling van gevormd hebben.
Het is wel vreemd, dat hoewel Wieringen ge
makkelijk te bereiken is en vrij wat dichter bij de
meeste groote steden van ons land ligt, dan bijv.
Schiermonnikoog, slechts weinigen dit mooie ei
land bezocht hebben, en indien zij er toevallig
eens kwamen, er maar enkele uren doorbrachten.
Jammer genoeg, want voor haast iedereen valt er
op Wieringen te genieten. Voor schilders o.a. zijn
de prachtige lichteffecten, de contrasten tusschen
de blauwe golven der zee en 't frissche groen der
wierbedden, de vergezichten op de dorpen met
hunne ouderwetsche steenen kerken door dichte
heggen omgeven, zeker even verrassend als be
korend. De liefhebbers van oudheden zullen zich
door die merkwaardige bedehuizen met hunne
sierlijke torens tot nieuwe navorschingen omtrent
hun bouwen hunne voorgeschiedenis geprikkeld
voelen, en trachten allerlei bijzonderheden om
trent de Friezen en hunne sagen te ontdekken,
Boot naar Wieringen in de Van Ewijcksluis
en de gewone, nieuwsgierige, praatzieke wande
laars zullen met de vriendelijke Wieringers menig
aangenaam uurtje doorbrengen en omtrent den
nood der tijden en het distributie-wee1) van mee
ning kunnen wisselen. Voor de vermoeide, rust-
begeerige vluchtelingen uit onze steden lijkt Wie
ringen een uitverkoren paradijs; geen trams, geen
treinen - een enkel rijtuig - hoe heerlijk hier uren
te liggen droomen op 't geurige gras uitgestrekt,
met den blauwen hemel over u, en 't gezang der
leeuweriken in de ooren! - Nu is de lucht wel
niet altijd blauw, maar daar ik bij mijn bezoek
aan Wieringen enkel een blauwen wolkenloozen
hemel zag, kan ik mij 't eiland niet anders dan bij
mooi weer voorstellen.
Hoe komt men te Wieringen? Wel, zeer gemak
kelijk. Te Schagen verlaat men den trein Am
sterdam-Den Helder en neemt plaats in de tram
naar de Van Ewijcksluis. Van daar vaart eene mo
torboot in een half uur naar Haukes, een der ha
vens van het eiland, en reeds op dit watertochtje
kunnen wij onze oogen de kost geven. Wij varen
door eene nauwe geul tusschen de zandbanken
langs de kust, en weldra zien wij 't eerste bed van
dat wier of zeegras, waaraan het eiland zijn naam
ontleent. De groene massa wordt als gewoon gras
gemaaid en 't moet een eigenaardig gezicht zijn
als die maaiers in hooge waterlaarzen waaronder
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 19e jaargang nr. 3 - 2007
