rigadier Brouwer jubileert
- 95 -
slecht uut. Bij ut klooster was een prachtige tuun
mit een vijver, een groente en kruide tuun. Ze
had hillegaar gien oög voer al dat skoöns in de
natuur. Ze docht allien an een plant die onger
een struuk groeide. As ze de tuun inliep was ze
erg skichtig, en keek aldeur om. Ze plokte er wat
blaadjes óf en stak wat in der mongd; de rest ging
in der diezek van der habijt. As ze terug liep en
over de durpel van ut klooster ging, sloeg ze der
óge omhoog en zei: "Heer vergeef me ok deuze
keer". Al snuuvend liep ze naar der cel. Ze ging
gouw op de krib leggen, want ze was een beetje
zweverig. Ze wist niet meer wat ze deed en begon
te zingen.
Ze zong:
"Sta op moeder Magdalene,
Sta op uut uw bittere nood,
Uw zonden zijn U vergeven,
Al waren ze nog zo groot".
Ze zong over der eigen, ze hiette Magdalena. Ze
zong over vergeving. Ze was een mens zo as ie-
derien, ze had ok der strijd en emoties. Eindelijk
viel ze in een diepe sleep.
Nou had ze der niet om docht de deur van der cel
op slot te doen. Geertrudis had ur achtervolgd
en vond ur slêpend op der krib. Ze griste de gróte
koperen sleutel van de bos. Nou wist ze dat ze
het gróte mysterie achter een deur, weer Moe
der Overste elke even naar toe ging, zien zou.
Toen alles rustig en stil was, sloop ze naar die
Weer kreeg ze dat rusteloze gevoel. Ze ging elke
éven. Ze werd zó verliefd op de man die ze red
had. Ze bloeide op, werd al mooier en voller.
Ut wekte argwaan bij de are nonne. Ze most
ut klooster uut want ze kreeg een kiendje met
fiene hangkjes en een mooi gezichje: ut leek op
de drenkeling. Geertrudis het de koperen sleutel
meenommen. Op een nacht het ze de vader van
der kiendje uut ut klooster haalt. Toen pas hoor
de ze hoe de Sammelkes de drenkelinge naar die
geheimzinnege kamer brochte.
Samen leefden ze nag lang en gelukkig. In de
kist op zolder leit ut habijt van Geertrudis, deuze
naam is overgaan van geslacht op geslacht: daar
om hiet ik Guurtje.
Mien vader en moeder komme tuus, mien droom,
ut sprookje, is uut.
Uit de Wieringer
Courant van
zaterdag
24 juni 1939
De jubilerende Brigadier
Brouwer en zijn Echtgenote
te midden van Superieuren
en Collega's
Foto Maaskant
(Ingezonden door Net
tie Rienstra-Mulder
met dank aan mevrouw
A. Scheltus-Brouwer)
iene deur, stak de sleu
tel in het slot, de deur
ging knarsend open.
Ze bleef efkes staan en
luusterde. Ze hoorde
zachte muziek en soms
klokjes klingelen. Nag
een stapke vorder. Nei,
ze kon der óge niet
gelöve: ze zag manne
bij mekaar zitten die
muziek maakte. Deer tusken in ontdekte ze de
jongeman die zie uut zee haald had. Ze verskoot
en wist niet hoe gauw ze weg komme most.
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 19e jaargang nr. 3 - 2007
