- 94-
E REDDING
Een sprookje, geschreven door Mieke Leijns-Kort, dochter van Tijs Kort en Maria Takes.
Zij dreven een confectiezaak, in de Beltstraat. De zaak is voortgezet door Jackey Kort. Dit
sprookje is voorgedragen op een dialectenvoedstrijd in 1985 te Hippolytushoef.
Ik ben Geertje en woen mit mien vader en moe
der op een boerderij. Op de stal weer winters de
koeien stinge, was een trap om naar zolder te
gaan. Mien moeder zei altijd: "Mien kien, je mag
nooit die trap opgaan, ut is deer donker en der
zitte kleine duvelkes die kenne je pakke".
Soks moete ze niet teugen een kien zegge, den
wordt ut nieuwskierig en wil op ongerzoek uut
gaan. Mien vader en moeder ginge zundes naar
de kerk. Ik most altijd mee, maar deuze keer
had ik gien zin. Ik had een plan bedocht en zei:
"Moeder, ik bin een beetje ziek". Mien moeder
verskoot. Ze zei: "Mien erreme kien, kruup gauw
in de kooi, ik maak nag efkes een warme kruik".
Moeder geloofde mij. Vader en moeder ginge
vort.
Ik wupte de bestee uut om te kieken of ze echt
wel weg ware. Oe,oe, wat was ik blijt, ik dangste
deur de kamer: nou kon ik naar die geheimzin-
nege zolder. Ik deed ut luuk open en stapte op
de zolder. Wat was ut deer donker en stoffig, ik
voelde de spinne wubbe. In ienen, ut was of ik
ur naar toedreven werd, zag ik een klein raamke
weer deur wat licht viel op een kist, die er onger
sting. Ik tilde ut dessel op, ik zag zwarte klere,
een kruuske, een rozenkrans en een oud vergeeld
boek.
Ik begon te le
zen, ik kon niet
meer ophouwe.
Er werd skre-
ven over een
klooster. Al le
zende kwam ik
in een droom
wereld terecht. Ik zag een mooi jong matje in
een zwart habijt. Heur naam was Geertrudis, ze
leefde in een klooster. Ze was niet blijt en geluk
kig. Ze most hard werreke tot laat in de even.
Tussendeur most ze veul bidde in de kapel. Ut
was een drok bestaan. Ze was soms zo lövig dat
ze niet in sleep komme kon. Ze ging van der krib
of en keek deur ut kleine raamke van der cel naar
de hemel; ze durfde niet te bidden. Alles begon in
der te bruuzen, ze wilde weg, ze most er uut. Ze
pakte de oelielamp, holde deur de donkere gan
gen naar buuten over ut langd naar de diek bij
zee. Ze voelde geniezen de pien van de stiekele
an der blote biene. Ze was buuten asem. Ze ging
an de kangt van ut water zitten. Ze keek naar de
donkere wolleke en in de vörte de vuurtoren. Ze
voelde dat er nag een aar leven weze most den
allien ut klooster. Der bloed begon te jagen en ut
bonze in dur hóófd. Ze keek naar de golleve die
stik sloege teugen de diek.
In ienen zag ze wat
drieven. Ze had wel-
deres hoort dat er van
alles anspoelde van
skeepe die vergaan
ware. Ze kon dur óge
niet gelove, ze zag een
man in ut water, hij
leefde nag. Hij dreef op
een stuk wrakhout. Ze
hield der oelielamp nog efkes hoger om ut beter
te zien. Mit al der kracht trok ze ut stuk hout naar
de kangt. Ze keek naar de man en werd troffen
deur zien mooie gezicht. Ze ging bij um zitten en
docht na. Ze kreeg een idee; ze nam um in der er
reme, legde um over dur skouwer en brocht um
naar de begraafplaas Sammelkeskuul.
De Sammelkes waren klein gemoedelijke wezen
tjes, die piepkes rookte, op kleine fluitjes speul-
de en dangste. Het waren aardmannetjes die
de begraafplaas ongerhielde. Geertrudis liet de
drenkeling achter vol vertrouwen dat züm goed
verzurrige zoue. Ze holde weg en keek naggerus
efkes om.
^0^^^ De are dag was ze zö lövig, ze
most aldeur denke an alles wat ze
die nacht meemaakt had. Moeder
Overste was een kwetsbare maar
overheersende vrouw. Ze droeg
altijd een volle sleutelbos bij der.
Deer zat een gróte koperen sleutel
an. Geertrudis had allang ontdekt
op welk slot die sleutel paste. Moeder Overste
had zeit dat ze in de tuun werke wou; ze had
behoefte an frisse lucht. Ze zag ur den ok bar
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 19e jaargang nr. 3 - 2007
