- 56 - mijnenvegers gedurende de nacht van 11 op 12 mei. Zij konden met hun geschut bijspringen wanneer dat nodig mocht zijn. Deze aanvulling was meer dan welkom want de marine liet in de ochtend van 12 mei een visitekaartje achter bij Stavoren, waar de Duitsers een groot aantal artil leriestukken had opgesteld. De Duitsers hadden de marineschepen overschat en zagen ze als een grote bedreiging. Daarom werd er een groot aan tal artilleriestukken opgesteld om de schepen op afstand te houden. Dit werd opgemerkt door de bemanning van de kanonneerboot Hr. Ms. Friso, die in een vuurwisseling in ieder geval één artil leriestuk wist uit te schakelen. De Duitsers rea geerden echter met een aanval door de gevreesde Stuka duikbommenwerpers, waarbij de Friso zwaar getroffen werd. Het schip maakte slagzij en de bemanning werd in veiligheid gebracht. Ook de Brinio werd bij deze aanval beschadigd en was gedwongen zich terug te trekken. Nu was het nog slechts het kazemattencomplex dat de Duitsers belette naar Noord-Holland te trekken. De mannen van Kornwerderzand had den al kennisgemaakt met de moderne oorlog voering. In de ochtend werd de stelling langdu rig aangevallen door een groot aantal vijandelijke vliegtuigen, die zich echter zonder zichtbare resultaten weer terugtrokken. Later in de mid dag werd men geconfronteerd met de verslagen Nederlandse troepen van de Wonsstelling. Het was ongetwijfeld een pijnlijke aanblik voor de manschappen om de terugtrekkende soldaten te moeten zien, die in bussen vanuit Friesland langs Een 20 mm Oerlikon luchtdoelkanon, waarvan er drie op de kazematten werden gezet de kazematten richting Noord-Holland werden vervoerd. Zodra de laatste troepen waren afge voerd werden de wegversperringen gesloten en werd de brug opgeblazen. Het café, het enige dat nog aan een gewoon leven deed denken, werd in brand gestoken, het gebouw belemmerde het uitzicht. Nu kon men alleen nog wachten op wat komen ging. Er gebeurde niet veel meer die twaalfde mei, totdat er bij het invallen van de nacht een groepje mannen over de dijk liep, alsof zij even de benen aan het strekken waren. Zodra de mannen ontdekt waren werden zij met argusogen gevolgd en verwelkomd met mitrail- leurvuur. Hoewel de onbekenden uit zicht wa ren, waren ze nog niet verdwenen. Een aantal werd door een landmijn uitgeschakeld, waarop de anderen het hazenpad kozen en de rust te rugkeerde. De rest van de avond en nacht bleef het rustig. Wel kreeg men beschikking over een aantal lichte luchtdoelkanonnen, die nog voor de Duitsers daar waren aangekomen, vanuit Leeu warden naar Den Helder waren vervoerd. Toen deze in Den Helder aangekomen waren werden ze weer teruggestuurd naar Kornwerderzand. De luchtdoelkanonnen vormden een waardevolle aanvulling en werden met vereende krachten bo venop een aantal van de kazematten van de eer ste linie gesleept. Met zandzakken werd een be schermende wal rond de stukken gemaakt. Een viertal luchtdoelmitrailleurs die eerst bij hulp vliegveld Middenmeer stonden, werden geplaatst bij de tweede linie van de stelling. De morgen van de 13e mei brak aan. Voor de Duitsers werd deze dag het moment van de waarheid; de stelling zou worden aangevallen, eerst vanuit de lucht en vervolgens met artillerie. Deze aanvallen zouden de verdediging moeten uitschakelen voordat de daadwerkelijke infante- rieaanval op de dijk zou plaats vinden. De luchl- doelartillerie van de kazematten zou van grote waarde blijken te zijn toen een serie luchtaanval len werd uitgevoerd. Tijdens een eerste aanval werd één van de twee Duitse vliegtuigen neerge schoten, het tweede toestel zocht volkomen ver rast een veilig heenkomen. Een hernieuwde aan val werd met meer toestellen uitgevoerd, maar ondanks herhaalde aanvallen, dit keer gericht op het luchtdoelgeschut zelf, bleef het geschut door vuren. De bemanning week niet van hun kanon nen tot de munitie op was. Er werd snel munitie gehaald en toen de vliegtuigen opnieuw aanvie len herhaalde de situatie zich; een fel afweervuur Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 19e jaargang nr. 2 - 2007

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Op de Hòògte - Wieringen | 2007 | | pagina 22