r DE
JAPANSCHE
REGEERING
- 123 -
BETAALT AAN TOONDER
Papiergeld dat door de Japanners na de overgave in maart 1942 in Nederlands-
Indië (Indonesië) werd verspreid.
En Tante Anna wist al die
tijd niets over het lot van
haar enige zoon. Dag en
nacht was zij ermee bezig.
In de jaren veertig visten
visserlui een Engelse piloot
op uit de Waddenzee. Zij
leverden hem zonder meer
uit aan de Duitse wachtpost
op de haven. Het gerucht
ging al gauw door het dorp
en ook Tante Anna vernam
het bericht. Zij spoedde
zich naar de haven en bij de
wachtpost duwde zij een Duitser opzij ging
voor de Engelsman staan: "Heje Wiggert ok
zien in Engeland?" Toen haar vraag niet
werd beantwoord keerde ze teleurgesteld
huiswaarts.
Wiggert overleefde de oorlog en keerde in
1945 terug naar Den Oever. Hij aardde
daar echter niet meer en emigreerde met zijn
"vrouw naar Australië. Ze werden daar gesteund door de
"Mormonen. En Tante Anna? Zij legde alles in Gods handen. Enkele jaren
Tater vertelde zij op een bijeenkomst van de Vrouwenvereniging, dat zij met de Willem
Ruijs naar haar zoon in Australië zou gaan. "Ben je niet bang, datje zeeziek zal worden?" "Wat zouw et,
ik bin lest in Amsterdam met een rondvaartboot meeweest en toen had ik ok gien last!"
Wieringers zijn nogal nieuwsgierig, dus Tante Anna ook. Tijdens de vaart door de Middellandse
Zee zwierf zij overal op het schip rond. Ze stiefelde het kantoor van de hoofdpurser binnen en deze
vertelde haar, dat dienstvertrekken niet toegankelijk waren voor passagiers. "Oh, ik wou efkes kieken!"
De purser bleek een vriendelijke man en hij vroeg haar naar het reisdoel op zo'n hoge leeftijd. "Nou,
ik ga naar Wiggert, mijn zoon. Hij was in de oorlog vijfjaar bij de Marine. Hij heeft veel meegemaakt." De
purser bleek een oud-marineman te zijn die ook vijf jaar in de oorlog was geweest. Het klikte onmid
dellijk tussen die twee. De rest van de reis is ze kostelijk verwend en ze mocht overal rondkijken tot
zelfs in de machinekamer toe.
Na een paar maanden in Australië was het genoeg. Met het gezin van Wiggert ging het goed. "Nou ik
toch van huus bin, kon ik ok nag wel naar Gien in Canada gaan!" "Ja, maar moeder, dat is aan de andere
kant van de wereld!" "Nou en?" Haar zoon regelde een vliegreis naar Canada. Grootmoeder Anna zag
daar voor het eerst haar kleinkinderen. Tante Anna had daar kunnen blijven, maar dat werd prompt
door haar afgewezen. Ze wilde terug naar haar huisje in de Zeestraat. Het ging goed met haar kin
deren in den vreemde, ze was tevreden en keerde behouden terug in Den Oever. Kort daarna las
ik een overlijdensadvertentie in de Wieringer Courant. Tante Anna had haar taak volbracht en was
bevorderd tot Heerlijkheid. Het leven van deze vrouw heeft mij ontroerd, vandaar deze Ode aan
Tante Anna!
Hoorn, 2003
In Op de Hoogte 2006-3, in het themanummer "God en zijn dienstknecht" kunt u meer lezen over
Anna Sportel en Jan van Reintje.
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 18e jaargang nr. 4 - 2006
