- 30 -
Met dank aan:
Geertje van Eerden-Kroon voor het in
terview en foto 's;
Gerda Maaskant voor foto's uit het ar
chief van haar vader
Martha de Wit-Kresmer voor het be
schikbaar stellen van het boek
"'n Honde-baan" door H. de Groot.
Uitgeverij Gesso Bergen NH 1971.
De Harley gebruikte hij ook voor sociale activiteiten. Bijvoorbeeld bij de toen gebruikelijke ouden
van dagen reisjes, was hij de ordonnans die de lange stoet particuliere auto's begeleidde. Hij was een
gewaardeerde plaatsgenoot, vooral bij zijn buurkinderen. Als de bel van de ijscoman klonk kocht hij
voor ieder een ijsje van een cent. "Mijn laatste dubbeltje", klaagde zijn vrouwTrijn Luijt dan.
"Als jachtopziener ben ik volmaakt gelukkig", was zijn uitspraak.
Zijn nieuwe hond, een dochter van Nora, noemde hij Diana, naar de godin van de jacht. Als om dit
geluk te benadrukken. Vier jaar duurde het. Toen was zijn geluk op. Op een avond, augustus 1938,
rijdend op de Harley in de Belt ter hoogte van de boerderij van Cees Lont Vet kreeg hij een onge
luk. De motor raakte door een defecte standaard onbestuurbaar. Hij had het gered als hij eerst aan
zichzelf had gedacht, maar hij probeerde zijn geliefde motor in bedwang te houden. In plaats van
de bocht te nemen reed hij recht door, tegen een lantaarnpaal, die afknapte en zijn been tot op het
bot ontvleesde. Hij kwam in een ondiepe bermsloot terecht vol met stinkend afval en drek uit de
woonwagens die daar stonden. Hij heeft er lang in gelegen voordat men hem vond. In het ziekenhuis
bleek na drie dagen dat het been geïnfecteerd was en afgezet moest worden. Cor weigerde. "Wat
moet ik als hardloper in een karretje met één been?" Zoals meer in zijn leven nam hij het risico; en
gokte verkeerd. Na nog eens twee dagen was hij dood. Penicilline was in die tijd nog experimenteel
en niet voorhanden.
Onder overweldigende belangstelling werd hij bij de Hippolytuskerk begraven. De dominee preekte
over psalm 103. De familie was ontroostbaar. De hond Diana was zo mogelijk nog meer van streek.
Ze liep voortdurend naar Cees Bays die haar meenam op de jacht, maar de heimwee bleef. En als zij
niet bij Bays was haalden de kinderen Kroon haar van het kerkhof, waar ze op het graf van haar baas
lag te treuren. "Hoe wist dat beest
Jachtopziener Cees Bays in de Elft met jachthond Diana
dat nou?" was de veelgestelde vraag.
Maar ook toen al hadden dieren hun
intuïtie beter bewaard dan de mens.
Diana kwam tot rust toen Cor werd
overgebracht naar de nieuwe begraaf
plaats op Zandburen. Het oude kerk
hof was wat verwaarloosd en er dreig
de sluiting. De tijd deed het verdriet
verjagen.
Geertje vertelt het verhaal ogenschijn
lijk nuchter, maar haas en eend heeft
ze nooit meer gegeten. En dat is niet
alleen omdat ze het in haar jeugd zo
vaak op het bord kreeg.
Historische Vereniging Wieringeri - "Op de Hoogte" - 18e jaargang nr. 1 - 2006
