- 127 -
Intussen was de sigaar van Schut uitgegaan en met veel gepaf stak hij hem opnieuw in de brand.
"Waar was ik gebleven?", vervolgde hij. "Oh ja! Ik weet het weer! Ik wilde echter graag verder stu
deren. Mijn vader gaf toestemming en in het nieuwe schooljaar peddelde ik in mijn vrije avonduren
op de fiets naar de middelbare technische school. Ik studeerde vrij gemakkelijk en na een aantal
jaren rondde ik mijn studie af. Ik had, tot spijt van mijn vader, genoeg van het timmerwerk en solli
citeerde bij een architectenbureau in Gorssel. Ik werd aangenomen als ontwerper en opzichter.
Een mooie en leerzame tijd. Ik kan me herinneren dat één van de ontwerpen een schoolgebouw
was. Het heeft lang geduurd voordat de gemeente en het schoolbestuur één en ander hadden goed
gekeurd. Ha, ha! Ik was in hun ogen te modern ingesteld. Een nieuwlichter! Hoewel ik het op het
ontwerpbureau best naar mijn zin had, wilde ik na verloop van enige jaren toch wat anders. Weg
en waterbouw was een richting waar mijn hart naar uit ging. De studie hiervoor was best wel
zwaar, vooral als je het in je vrije avonduren moet doen. Ik heb er dan ook wat langer over moeten
doen dan doorgaans, maar uiteindelijk had ik het begeerde papiertje in handen. Ik solliciteerde
daarop bij Rijkswaterstaat en kreeg als opzichter 2e klas een baan die mij aan stond. Ik was toen 24
jaar".
Schut stopte even om dan op te staan en een andere grammofoonplaat op de draaitafel te leggen.
Even later werd de ruimte gevuld met zachte vioolmuziek van Haydn. "Ik ben eigenlijk een liefheb
ber van Beethoven, maar af en toe draai ik Haydn, omdat Gerritje dat heel fijne muziek vindt."
Schut ging weer in zijn fauteuil zitten en sloeg zijn benen over elkaar.
Ik vroeg: "Kon u dan in Brummen blijven wonen?" "Nee", vervolgde Schut, "de overheid wilde dat
ik zo dicht mogelijk bij het werk ging wonen. Ik was dus genoodzaakt een kosthuis te zoeken.
Ondanks dat ik ver van mijn ouderlijk huis woonde ging ik toch geregeld bij mijn ouders op
bezoek. In die tijd leerde ik Gerritje kennen. Hoewel ik haar van vroeger kende, zij is ook een
Brummense, had ik tot dan eigenlijk nooit zoveel aandacht aan vrouwen geschonken. Maar, ha ha!,
dat veranderde snel toen ik haar nader leren kennen", zei Schut met een knipoog naar zijn vrouw.
Zij lachte en neigde het hoofd een beetje.
Bij Rijkswaterstaat heb ik in de buitendienst heel wat ervaring in kustwerken opgedaan," vervolg
de Schut zijn relaas. "Een mooie en boeiende tijd! Welnu, in 1918 gaf de regering toestemming om
één van de grootste projecten ooit, te starten. Zeg
maar gerust een monsterklus! Minister Lely had
na jaren eindelijk zijn pleit gewonnen. De Zuider
zee zou worden afgesloten.
Ik had er veel zin in om aan die klus deel te
nemen. Ik solliciteerde bij de net opgerichte Dienst
der Zuiderzeewerken. Na wat heen en weer ge
schrijf en een paar bezoekjes aan het hoofdkantoor
kreeg ik een baan als opzichter le klas, met als
standplaats het eiland Wieringen. Nadien ben ik er
een paar keer wezen kijken, eerst alleen en daarna
met Gerritje. Zij moest er tenslotte ook voor voe
len om zo afgezonderd te leven en te wonen. Gelukkig is zij heel volgzaam. Nou dat was me een
reis. Wat een afgelegen oord! Tjonge tjonge!! Ik ben een hele dag onderweg geweest om hier naar
toe te komen. Als klap op de vuurpijl moest ik het laatste stuk met een soort postboot naar de
haven van De Haukes varen. Ik sprak nog even met de schipper voordat wij van boord stapten. Hij
zei zo droogweg tegen mij: "Weet meheer het zeker dat hij hier wil gaan wonen?" Ha ha!!
Voordat wij naar Wieringen vertrokken trouwden Gerritje en ik in het gemeentehuis van
Brummen. Een week later hadden we onze intrek genomen in een woonark. Die lag in een oppertje
aan de westkant van Wieringen. "Bever 1" heette die ark. Hoe verzinnen ze zoiets?? Es kijken, ja dat
is nu al weer zeven jaar geleden."
Haven van De Haukes.
Poslbool met Havenhuis Haukes Wieringen.
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hóógte" - 16e jaargang nr. 4 - 2004
