- 152 -
Delft, Civiele Techniek. In die periode ben ik met Nel getrouwd en hebben we onze zoon en doch
ter gekregen. Ik was toen werkstudent met een fulltime baan. In die tijd heb ik op het Stevin
Laboratorium vier jaar lang onderzoek gedaan aan Houtconstructies, vooral naar de sterkte en sta
biliteit van grote gelamineerde houten spanten.
Na "nat" te zijn afgestudeerd, dat kan binnen de Civiele Techniek, ben ik als waterbouwer in dienst
getreden bij het MARIN te Wageningen. De rest van mijn beroepsmatige leven heb ik hier doorge
bracht. Het Maritiem Research Instituut Nederland is een instituut waar onderzoek wordt gedaan
op het gebied van de scheepshydromechanica. Dit gebeurt in de vorm van theoretische modelvor
ming maar vooral in de vorm van fysisch modelonderzoek. Het varen met schaalmodellen dus. Het
betreft in principe alles wat vaart of drijft of zich als vast obstakel in water bevindt. Ik ben daar lang
verbonden geweest aan de afdeling Offshore als projectmanager met uiteindelijk als specialisatie
"de installatie van vaste olieboorplatforms in zee". Het was boeiend werk niet alleen vanwege de tech
niek, maar vooral ook omdat het zo internationaal was. MARIN is wereldmarktleider in deze niche.
De meetresultaten uit de modelproeven werden vaak heet van de naald gebruikt voor het ontwerp
van boorinstallaties op zee. Ook heb ik daar een brede algemene kennis opgedaan over de andere
thema's die daar werden bestudeerd, weerstand van schepen, schroefontwerp, schroefcavitatie, tril
lingen, geluid, en manoeuvreergedrag van schepen. Ook zeegangsgedrag, het gedrag van een schip
in golven, de toegevoegde weerstand, bewegingen, versnellingen, het overnemen van water, slam
ming (paaltjes pikken), schroefuittreden. En daaromheen veel ervaring met de technologie van het
modelonderzoek.
Vanuit die achtergrond maakte ik in 1987 kennis met het Indonesië project. De toenmalige minis
ter van Technologie in Indonesië, Habibie, wilde de werven aldaar moderniseren en daar ook de
bijbehorende testfaciliteiten hebben. Net zoiets als in Wageningen. Het MARIN heeft daar een zeer
groot project aan gehad van begin tot eind. Ontwerp, begeleiding van de bouw in Surabaya, advies
contracten met toeleveranciers, trainingsprogramma's voor de toekomstige bemanning, levering
van specifieke apparatuur kennis en software. De bouw van dit instituut is gefinancierd met zachte
leningen uit Japan, het is ingericht met zachte leningen uit Duitsland en de training en begeleiding
is betaald uit Nederlands ontwikkelingsgeld. Aansluitend kwam er een soortgelijk project bij voor
de technische universiteit in Johor Bahru in Maleisië.
Het totale project was zo groot dat de projectgroep als zelfstandige afdeling is opgezet binnen
MARIN en is omgedoopt tot de afdeling "Technology Transfer". Ik had in het begin als hoofdtaak
de coördinatie en beheer van alle contracten en ik ben geëindigd als manager van deze afdeling. In
deze periode heb ik ook een periode in de Ondernemingsraad gezeten als voorzitter.
Hierna is mij gevraagd om zitting te nemen in de directie van met MARIN als directeur van de
divisie Marketing. In deze divisie waren ondergebracht: de stafafdeling marketing en PR en com
municatie, Technology Transfer, Trials en Monitoring (metingen aan boord van schepen) en de
manoeuvreersimulator. Het was een boeiende en hectische periode waarin ik zeer veel nationale en
internationale contacten heb onderhouden binnen de maritieme wereld.
MARIN heeft echter vele perioden van zwaar weer gehad. In 2000 was er weer een reorganisatie
aan de orde en in dat verband is mij toen een regeling aangeboden (zeg maar VUT)Ik heb daar in
goed overleg gebruik van gemaakt. Op dit moment besteed ik veel tijd aan golf, roeien en tennis. Ik
verzorg binnen de redactiecommissie de vormgeving van het clubblad van de Golfclub "de
Heelsumse" en sinds april dit jaar ben ik algemeen voorzitter van de Jachthaven in Wageningen. En
verder geniet ik van mijn kleinzoon Jacob.
De Gedenklepel
Bij ons lag vroeger altijd een zilveren lepel in de vitrinekast. Mijn moeder had voor allerlei bijzon
dere porseleinen spulletjes zo'n kastje ingericht. Tussen de spullen lag altijd een zilveren lepel. Mijn
vader vertelde daar altijd over dat die lepel van een van onze verre voorvaders was. Die had in vroe
ger dagen een Oranjevorst over het eiland Wieringen rondgereden. Hij had daar geld voor gekregen
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 16e jaargang nr. 4 - 2004
