n Memoriam
In korte tijd zijn 3 mensen overleden die ons regelmatig voorzagen van verhalen. Het zijn:
Mevrouw Piëta Kok-de Vries. Zij schreef stukjes in ons Wieringer dialect over haar
familie De Vries en Asjes.
Mevrouw Rita Land-Terpstra uit Noorwegen. Zij liet ons meegenieten van haar jeugd
herinneringen in haar vele verhalen van: "Een kind ontdekt Oosterland".
De heer Hendrik van Eerden. Hij vertelde op zijn eigen wijze van zijn komst op
Wieringen en in zijn laatste verhaal over zijn jeugd.
Allemaal verhalen waar wij als redactie en u als lezer van hebben genoten. We danken hen voor
deze inbreng aan ons blad.
De redactie
IN MEMORIAM RITA LAND-TERPSTRA
Rita Land-Terpstra overleed geheel onverwacht op 21 augustus in Noorwegen. Een paar maan
den geleden vierde ze in Wieringerwerf nog haar 70ste verjaardag met meer dan honderd fami
lieleden, vrienden en kennissen, waaronder ook vele Wieringers.
De lezers van Op de hödgte zullen zich nog Een kind ontdekt Oosterland herinneren, een serie arti
kelen waarin ze haar herinneringen uit de kinderjaren ophaalde. Als "mede-ontdekkingsreizig
ster" trok ik al vanaf mijn vierde jaar dagelijks met haar op. We waren altijd op pad, de weilan
den in, bij de dijk aan en in zee, in en uit op de boerderijen en met onze "vaste" boer de bezig
heden van alle seizoenen op de voet volgend.
Na de oorlog verhuisde ze naar Amsterdam. Een aantal jaren daarna nam ze met haar man deel
aan schaatstraining in Noorwegen en al gauw vestigden ze zich daar voor goed. Hier werden
hun vier dochters geboren, evenals zeven van de tien kleinkinderen.
Wieringen bleef altijd een grote plaats in haar hart houden. Ze ging er bij ieder bezoek aan
Nederland heen en zocht de mensen die ze nog van vroeger kende, op. Rita en ik zijn elkaar
nooit uit het oog verloren, ook al omdat ook ik in Noorwegen terecht kwam, en de vriendschap
heeft ons hele leven geduurd.
Rita had een zeer wijde belangstelling en ze las veel. Maar haar grootste aandacht ging toch
altijd uit naar mensen. Ze was heel sterk in mensen geïnteresseerd, bekommerde zich om hen,
stond altijd klaar om te helpen, was gul en gastvrij. Niets was haar ooit te veel.
Haar ondernemingslust uit de kinderjaren is tot op het laatst toe gebleven. Het was haar man
net gelukt om eindelijk zijn werk aan de kant te zetten - werk waar ze jaren lang een aktief aan
deel in had - en plannen voor een nieuwe levensfase waren al gesmeed. Haar energie leek onuit
puttelijk.
Het zal lang duren voor ik begrijp dat een zo intens levende en warme vrouw, na een zeer kort
en onverwacht ziekbed, er ineens niet meer is.
In dankbare herinnering,
Inez (Ineke) Boon
-82-
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 14e jaargang nr. 4 - 2002
