- 101 -
De ien een prakje kóölwarrcmes, de aar een pantje sop, heerkoeke, droogde skar, smookte mögge en ik
weet niet wat nag oallegaar meer, Reinouwtje kreeg oal weer gauw de biene onger 't gat en 't duurde
den ok niet lang meer of ze konne weer op Vatterop an.
't Kleine boaike, dat de naam Heronymus krege had (maar deur iederien Hemke noemt wier), groeide
as kool. Hij kon nag geniese gnap prate doe ie oal dinge begon te zegge die je van zö'n 'n snotbriebel
niet zou verwachte. In z'n kromme brabbel taalke gaf ie te kennen dat ie later nooit in de stad Grebbe
woene wou omdat die helegaar deur 't water overspoeld zou worre. An de hangd van z'n moeder kwam
ie ok ers langs 't Vatropperklöóster doe ie iniens zei: "Gek hè dat ze van dut hele klooster later gien
spaan meer weerom viende kenne". De kiendere uut de buurt snapte der helegaar niks van doe ie ver
telde dat er an dörp nag ers een deftige baljuw zou woene die oftig een echte prins op bezoek kreeg. Ze
hadde 'm uutbloaid en uutskolde dat ie hartstikke gek was. Doe ie ok ers vertelde dat er op Stroe in-
plaas van een kerk een houten boetje op 't kerkhof zou komme te staan en dat de gouwe klepel van de
toreklok nag ers helegaar zoek zou rake hadde ze 'm zelfs mit een holiest op z'n kop sloege. Zó stadigan
begon ie 't oal moeilijker te kriege. Doe ie ouwer wier en ders vertelde dat er naggeres een baljuw
komme zou die dorst te zegge dat er bij God en op 't eilangd van oalles meugelijk was wier ie bij
pestoor op 't matje roepe. Die voerspelde 'm de hel en 't vagevuur as ie er niet gauw mee uut skoaie zou
om zokke dinge te zegge. Tot gróte ergernis van de zieleherder had ie er doe ok nag uutflapt dat er nag
ers een tijd zou komme dat er op 't hele eilangd gien pestoor meer te viende zou weze. Happend naar
asem joeg ie Hemke de deur uut en liep metien naar Heer Aldert om ok die der's van in kennis te stelle.
De baljuw had er oalderes wat meer van hoord. De zörrege van pestoor delend, beloofde hij die doem
denker ders gnap onger hande te neme. En zó kwam 't dat Hemke in 't rechthuus z'n eige most verant
woorde weerom of ie zokke dinge zei.
"Ik zeg niet aars as dat ik zien", zei Hemke "en veerder bedenk ik er helegaar niks bij. Vraag me niet hoe
of dat ken, want dat weet ik zelf ok niet". Een beetje nieuwskierig vroeg Heer Aldert: "Wat zien je den
oallegaar nag meer?" Hemke had zeid dat ie zag dat 't eilangd gien eilangd meer was. 't Hele dagelijkse
leve zou verandere en der zou miserabel veul vort rake. "Den zien ik deer wat menske" had ie zeid "die
een hele boerderij op Stroe vol ouwe dinge zwele om an 't nageslacht zien litte hoe of't eerder was.
Den op een keer is er ien an De Haukes die een nieuwe skuur zette wil op de plaas weer nag een ouwer-
wesse wierpars staat. De zwelers van die boerderij zouwe die wierpars 't liefst naar Stroe verplaast zien
omdat ze deer veul te kort ruumte hewwe. Ok are binne deer voer en hewwe der nag puur wat geld voer
over om deer an mee te betale. De baljuw en de skepene binne deer bar op teuge en den wordt er zó'n
spel speuld dat 't den ok niet deurgaat. Omdat ze van tevoere wel wiste dat dat niks worre zou, zegge ze
voer de skiën deer nag wel wat geld voer over had te hew. Volleges sommege beurd zoks nag oal ders
oftig dat ze 't aars voerspiegele as dat ze't doen. Op een end leijt den ok de hele vroedskap mit mekaar
over hóóp. De ien vertrouwd temet de aar niet meer en ze perbere mekaar vort te jage of bute spel te
zette. Dut gaat zelfs zó veert dat op een end ien van de skepene poestig 't rechthuus uutlóópt en zeid
dat ze voer hem wel een aar zoeke magge. Temet iederien begint 't zó stadigan een zóódje te viende "en
de baljuw" zó meende Hemke veerder te gaan. "Stil jij!" skreewt Heer Aldert mit overslaande stem. "Ik
verbied je om zó nag langer over een vroedskap te prate. Der is tach immers gien weldenkend mens die
zoks oallegaar voer meugelijk houdt. Wat je der mee van plan bin weet ik niet, maar volleges mij perbeer
je ongs gewóón maar wat wies te make. En mocht oalles wat jij zeg ok naggeres echt beure, den is 't
vanzellef veul beter dat we helegaar niks meer van je hore. Je most den ok maar zó gauw meugelijk
make dat je vort kom. Voer mörregeèvend moet je van 't eilangd oaf weze en ik wil je hier den ok nooit
meer zien".
Hij is gaan en nooit hewwe ze meer wat van 'm hoort. Omdat 't zó hier en deer wel wat op 't
Karstverhaal rooit is 't oaltijd zó rongd die tijd van geslacht tot geslacht an mekaar deur verteld. Wat er
nou oallegaar echt van an is is moeilijk mit zekerheid te zegge.
Maar ien ding staat vast, die 't 't lest verteld het die leeft nag!
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 13c jaargang nr. 5 - 2001
