- 100-
zó gien vrouw die op oalle dage lóópt naar de Hoelm jage ken". "Ja vrouw", zei Gerlof "iederien weet
dat je geliek hew, maar we wete ok oallegaar wat die Heer Aldert voer een kirrel is. Wat ie in z'n hóófd
haald het moet beure, weer of gien weer. En of je nou op oalle dage lóóp of niet, dèèr houdt zok volk
tach immers gien rekening mee. Zelf worre ze dèèr mit een speulwage naar toe rede en hoe een aar deer
moet komme moet een aar maar zien. 't Liefste zou ik ok thuus blieve want je weet zelf net zó goed as ik
hoe borstig ik de leste tijd bin. Maar mocht je der ooit nag der 's oallien voer komme te staan den weet
je ok dat je nooit van ze levesdage op steun van de kerk hoef te rekene as je niet teld bin. We moste ongs
aanstongs maar zó gnap meugelijk inpakke en den tach maar kieke hoe veert of we komme kenne".
Temet meer dóód den levendig strompelde ze de kamer in weer Heer Aldert zat te telle. Ze ware zó
blijd as blik dat ze efkes zitte konne. Dat duurde echter niet lang want oal gauw wist Heer Aldert wat ie
wete wou en stinge ze weer bute op 't strèètje. 't Geluid van de dichtklappende deur was nag geniese
wegstörreve of Reinouwtje begon te gute as een kien. Nou dat ze deer efkes bij de warme kachel zete
had voelde ze pas goed hoe lóvig of ze was. As een volle boeskippetas hing ze an Gerlof's erm, die zelf
ok een kleur as een skutteledoek had. Terwijl Gerlof mit z'n rooie zaddoek de snot en trane van
Reinouwtjes wange veegde zei die: "Voer we weer op huus an gane moste we eerst maar's kieke of we
hier of deer niet efkes uutzakke kenne". "Nou as dat zou kenne grèèg want ik hew temet gien biene
meer om op te staan", snotterde Reinouwtje. Bij 't eerste 't beste huus wat ze teuge kwame vroeg Gerlof
of ze der efkes inkomme mochte om wat uut te ruste. De vrouw die hullie te woord sting zag in ien oog
opslag hoe Reinouwtje der an toe was en nóde ze veerder te komme. Doe ze in de kamer ware krege ze
in de gate dat ze hier in ien van die stille kniepkes belangd ware. 'tWas er zó vol as een oai en 't hele
vertrek sting blauw van de róók. De gastvrouw joeg astrant een paar jonge kirrels overend en bóód ze de
vrijgemaakte stoele an. "Gaan jullie hier maar zitte m,n hart" zei ze tot Reinouwtje "en zeg maar wat
jullie hewwe wille". "As 't niet teveul drokte voer je is zou ik grèèg een klein suupke warme melk luste",
zei Reinouwtje zachjes. De vrouw knikte en een poske later zate ze boaiegaar an een gróte nap warme
geite-sukelademelk.
De róók en dranklucht was er om te snije. Reinouwtje voelde der helegaar niet lekker worre. 't Klamme
zweet sting temet een duum dik op 'r poet. "Ik wil der uut Gerlof, we moete hier gauw vandaan" zei ze.
De gastvrouw, die dat ok hoord had zei bezorgd "ja m'n hart 't is hier ok veul te benauwd voer je. Maar
as je só drief deur nat van 't zweet bin moet je je eige goed in acht neme hoor. As ik jou was ging ik
eerst maar een torntje in de boet bij de geit. Deer is 't ok nag wel te harde. Kruup deer maar lekker stief
teuge de geit an in 't hooi en gaan den mörrege maar weer op huus an. Want hoe grèèg of ik 't ok zou
wille, in huus hew ik mit gien meugelijkheid plaas vour je". In de boet zweelde Gerlof wat los hooi bij
mekaaar en maakte zó een lekker bedje naast de geit. Mit een diepe zucht liete ze der boaigaar languut
in 't hooi zakke. Lekker toedekt mit een sprietzeilke van een zwanebóótje dat ie teuge 't achterskot an
een spieker had zien hange lage ze dèèr en doe duurde het niet lang meer of ze hadde de slèèp te pakke.
Zó teuge 't lemiere van de dag maakte Reinouwtje Gerlof wakker en zei: "Je most maar 's gauw örreges
gaan kieke of je gien hulp viende ken, want ik denk dat 't nou temet zó veert is". Efkes later stoof Gerlof
mit een gang de deur uut om mit horte en stóte an de vrouw van de boet te vertelle hoe of de vlag erbij
hing. Die waarskouwde drekt een buurvrouw die zoks wel meer bij de hangd had had. Een braaf uur
later was oalles achter de reag. Bij gebrek an beter lag 't kleine popke wikkeld in een flinke boaie
gezongdheid en een luustere boezel in Reinouwtjes erreme. De inderhaast optrommelde vroedvrouw
had 't niet over der hart verkriege kenne om te zegge wat ze in 't zwakke skiensel van de keerslantere bij
de geboorte van 't popke zien had. Oalles zat er den wel op ender an, oalliendig zie wist, dat 't kleine
boaike mit een fluus om zien hóófd op de wereld komme was. Ze wist ok dat zokke kiendere mit de
helm gebore ware en later in de toekomst kieke konne maar zelf nooit gelukkig zouwe worre. Dat leek
voer zokke wel niet wegleijd te weze en deerom vong ze 't beter der maar niet over te prate. Dat had ze
den ok niet dèèn; ze had enkeld zeid dat ze die ochtend in de geiteboet van Immetje een heel bezonder
boaike haald had.
De menske van de Hoelm zórgde goed voer 't kleine huushouwentje in de boet. Om beurte kwame ze
oallegaar efkes kieke en zóas dat bij een kraambezoek hoorde name ze ok oallegaar wat mee.
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 13e jaargang nr. 5 - 2001
