E Skepping
As Wieringer meen ik dat Wieringen 't eerste
part van de skepping waar
As prebeersel, zo'n inkje grongd, midden in zee,
Mit hoogtes en lèègtes, niet te gróót in niet te
klein
De vurrem is ok goed en 't is oversichteluk,
't is miserabelde best uutfoalen, al sèg ik ut self.
Maar et ken ok aars weest hewwe.
Eerst was er helegaar niks. Un akelike kale boel
en een rotzootje allegaar deur mekaar.
Niet om an te sien
God fong dat ie déér wat an doen most.
Ik zei eerst maar es licht in de duusternis make,
sei-die, den kenne we sien wat we sège.
De Haag was er doe nag niet in vergunnings
dus ok niet nódig.
God hat et nog niet seit of der waar oal licht
ochten's in as 't weer donker wier dan
was 't éven.
Mit mekaar ien dag, daags skeen de zon en
nachs de maan, den kon je nag efkes
wat sien
An de iene kangt van Wieringen waar er gien
diek nódig, in an de are kangt
Graafde ie mit een gróte skop un sloot in van de
grongd die déér uut kwam wier un diek
maakt.
Zo wier dróge grongd skeiden van 't waterige.
Boven Wieringen maakte-ie een gewelf mit lucht
déér boven,
Sommige menske noeme dat hemel, de zon in de
maan hange an dat gewelf.
Metien liet-ie wolkjes an de lucht drieve in
wiere ur een zootje sterren ophangen
God aveseerde nagal en was al aardig op streek
mit de skepping
Der most nag wel een berg gebeure, bevobbeld
gras en tarro om bróód van te bakken in
kóól, soepgroente
En irrepele foar middes en bóne en urte in appe-
le in pere, eerdeboaie in alebesse in
pruume in soksewat
God wou maar ien keer skeppe in dén most alles
ut self réde,
In déérom most sèèd an plante komme om uut te
zoaien, zódat er veul van opkomme zou.
door ds. Wijntje Bakker
Tegeliek skiep-ie ok van die troep wéér gien
mens wat aars An het as erremoed.
Stikele, barnikels, meuze in migge, muze in
rotte in gaan maar deur
En allegaar moste ze veul worre.
Moeder zou wel sège"Zokke bèèste moete ok
léve".
Er was oal heel wat reuring doe, maar God was
nag niet klaar,
Er most ok nog grótere bèèste komme om oal
dat gras en die jonge böömkes in takke
in aar groenvoer
op te vrete, aars ken je wel an et moaien in kap
pen blieve,
Dus dat wiere skèpe mit sosse in koeie mit kal-
vere voer de melk in et fleis peerde voer
et boerewerrek in
Den ok nag wilde bèèste as leeuwe, tijgers en zó
voer de jagers in slange, henne, veugele
in vis vanzellef.
Want wat moet un Wieringer zonger vis.
Doe nam-ie ien gróót brok klooai in déér kneed-
de-ie un feguur van,
Mit erreme en bienen alles derop in deran,
mooi.
God blaasde efkes in die feguur zien neus en
verdorie 't skepsel asemde ok en wier
levendig.
Un mens! Doe spliste God um nog effen over
langs deur de midden en van de iene
kangt maakte ie een
Man en van de are kangt een vrouw.
Boiegaar zonger klere, dat je sien kon wie wat
waar.
Dat was de léste skeppingsdag en God was
miserabelde lóvig.
Dat hij sei; "Ik neem een dagje rust, ik gaan un
lekkere boerenacht make,
Jullie bekieke het foarder maar, ik hew alles
dèènd wat ik kon.
Die zeuvende dag dat was Sundag en de mens
ke moste allegaar alle Sundage rust
neme,
Ut liefst in de kerk, want déér ken je miserabel
de lekker slèèpe!
- 57
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 13e jaargang nr. 3 - 2001
