de kinderen "thuis" een kopje koffie drinken, wat heel gezellig is. Ik zeg dan wel, als jullie wat
anders hebben of willen, het is geen verplichting, maar ik zou het wel missen. Er zullen niet zo veel
moeders zijn die dat zo meemaken.
Jullie opa en oma Smid hadden als hobby muziek. Opa de saxofoon en oma begonnen met man-
dolien in jonge jaren. Later op het orgeltje toen ik ongeveer 60 jaar oud was. Hoe kwam ik aan een
orgeltje? Ik had altijd berouw dat ik niet meer aan muziek deed. Toen zei opa: "Neem dan een ele-
tronisch orgeltje." Nou ja veel geld, en dan beginnen met lessen. Totdat opa, die altijd wat geven
wou, met moederdag dan. Zei ik: "Ik ben toch je moeder niet." Dan was opa's antwoord wij heb
ben allebei geen moeder meer en daarom wil ik wat geven. Maar op een keer was ik dat vergeten,
en 's morgens (moederdag) lag in m'n broodbordje een tegoedbon naar eigen keuze te besteden.
En weer kwam het orgel ter sprake. Het orgel kwam en de rekening ook. Ik gaf de rekening aan opa
en zei: "Ga hier even mee naar de bank, dan is die betaald." "Nou," zei opa dat is altijd jouw
werk." Maar het gebeurde, opa naar de bank. Ik voegde daar nog even aan toe: Dan zal je wel
nooit meer een tegoedbon geven." "Ja, dat doen ik wel." was het antwoord, maar dan zet ik er wel
een bedrag op."
We hebben veel jaren gezamenlijk sax en orgel gespeeld heel eenvoudige melodietjes. Maar wij had
den er plezier in. In ons gezin speelde ieder z'n partijtje muziek, ook wel zang. Onze kleinkinderen
en ook achterkleinkinderen, muziek of zang, zo niet, dan wel een sport, schaatsen dammen of scha
ken. Ieder heeft wel een hobby, ik zou zeggen, ga zo door. De kleinkinderen, 8 stuks, de oudste
geboren in '57 en de jongste in '67. In tien jaar werden geboren, Miek, Janneke en Cees Jan, dat is
achternaam Dekker geworden en gingen in Kampen en Oldebroek naar school. Jeannette, Marietje
en Agnes, dat is Smid gebleven, die gingen in de Zwinstraat op school, mooi dicht bij opa en oma.
Als het dan speelkwartier was, dan had oma een halve Wieringer Jodekoek voor de meisjes. Ook
wel toen ze nog klein waren een glaasje melk. Als oma niet thuis was, hing het stukje koek in een
plastic zakje (met wasknijper) aan het hek, maar dat heeft niet zo lang geduurd. Al gauw hadden de
jongens dat in de gaten en aten dan de koek op en hingen het plastic zakje weer keurig aan het hek.
Ik geef nu wel de jongens de schuld, maar dat is nog maar de vraag, er gingen ook meisjes naar
school. Jan en Else, ook Smid gebleven, gingen naar Hippo op school, geen koek bij het hek. Jan
was toen een goedig jongetje en was er een klein onenigheidje met vriendjes dan zei Else. Kom
maar bij mij, ik zal wel voor je vechten." Het zal je zusje maar wezen.
Wat ik heel fijn vind is dat jullie de traditie in stand houden op zaterdag van Wieringer kermis. De
laatste zaterdag in Juli, warme tulen eten. Hoe ver ik ook terugdenk, de warme tulen werden niet
overgeslagen. In de oorlog werden geen tulen gebakken. Wat smaakten de eerste tulen na de oorlog
lekker, iets heel bijzonders. Net als het Zweedse wittebrood na de oorlog, het leek wel een plak
cake.
Schaatsen.
Vanmorgen heel vroeg was ik wakker en kon niet meer in slaap komen. En dan maar denken aan
m'n opdracht. Niet aan m'n opdracht, aan het verzoek, van mijn kleindochters, wat ik met plezier
doen, en heb gedaan. En maar denken: "Wat is er nog dat ik vergeten ben?" En ja hoor, leren
schaatsen in de Westerlanderkoog. Dat was nou niet mijn Hobby met een hoofdletter. Ik ging wel
mee met de vriendinnen. Het was meer "Je blijft niet bij de kachel zitten als iedereen gaat schaat
sen". We leerden het dichtbij huis op ondergelopen land. Mijn ouders waren ook geen schaatsers
en zo ging dat dan. Er werd wel gezegd: "Iedereen moet leren schaatsen maar daar bleef het bij.
Verder moest je het zelf doen.
- 55 -
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 12e jaargang nr. 2 - 2000
