De betonweg was er toen nag niet en we huurde het
voer twie jaar mit recht van koop. Maar in mei 1940
brak de oorlog uut en durfde wij ut niet te kopen
want de Duitsers waren van plan om de brug en de
schuren te bombarderen en dan was heel Noever leeg
weest.
We ware 10 jaar trouwd, toen is mien man overlejen;
36 jaar, hij raakte naar 't ziekenhuus met een gezwel
an zien long, toen hoorde je nag niet van kanker,
maar dat was het wel. Hij had te veul rookt. Om
streeks 1944 kwam er een ouwe vrind van mij in 't
café en vroeg of ik een kostganger heawe wou. Ik zei
nee, maar toen zei die dat ie het zelluf was. We binne
in 1945 trouwd. Ongeveer een jaar later kreeg mien
vader 3 keer een neusbloeding in mocht de winkel
niet meer doen. Mien vader had toen al de drogisterij
van juffrouw Dekker in de Koningstreet kocht. Zie
was vroedvrouw en heur man timmerman bij J. Klein.
En die gingen van Wieringen of. Dat was voer moe
der, den had ze middelen van bestaan. Vader had
altied zeit de winkel is later voer jouw Anna.
De drogisterij in de Koningsstraat.
Mien oudste zuster was
er niet geskikt voer en
mien twiede zus had met
heur man een skeerwin-
kel en mien jongste een
skilderbedrijf. Maar we
mosten wel papiere
heawe. Mien man had
een middenstandsdiplo
ma en ik most een vakdi
ploma heawe, maar ik
bin er op 40 jarige leef
tijd toch voer slaagt. Het
er wel twie keer over
kenne doen. De winkel
het een half jaar dicht
zeten, wij hadden van
1938 tot 1949 in 't café
zeten en benne toen
Familiefoto. VI. n. r.vader Duijnker, Annie Duijnker, Simon Duijnker, naaf dörrep verhuusd en
Jan Gielis (gertouwd met Pietje), Pietje Duijnker, Marie Duijnker, introkken
moeder Duijnker, Corrie Duijnker.
Mien moeder had reuma, wat het dat mens een pien had dat is met gien pen te beskrieve. Uut de
stoel in de kooi. Ze kon gien stap meer lope.
En dut is 't verhaal van Annie Brandsma-Duijnker.
-49 -
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 12e jaargang nr. 2 - 2000
