-31 -
Mijn gedachten gingen terug zo over het leven
Ja, waar zijn toch al die jaren gebleven
Ik weet nog goed, 't was niet zo mooi
Maar Stijntje lag vaak met griep in de kooi
Dan ging Takes naar de hoogte en kwam vragen
Kan Marie ons niet helpen, 't is maar voor enkele dagen
En ja hoor, 't was zoals Dirk Takes zei
Na een paar dagen was zijn vrouw er weer bij
Jullie drie zoons, Jo, Piet en Jan, toen nog klein
Zullen nu wel een tikje grijzer zijn
O ja, dit moet nog op papier
Ik werkte bij jullie steeds met plezier
Daarom wensen mijn man en ik dat het jullie tesaam is gegeven
Nog wat jaartjes met en voor elkaar te mogen leven.
Jn. Smid
M. Smid-Kooij
Ook heb ik naailessen gevolgd, met veel plezier. Je moest toen met één hand de stof sturen en met
de andere hand het wiel draaien. Dan kwam je weer diezelfde moeilijke dingen tegen als op school,
de hoekjes bij het verstellen (dat is een nieuw stuk ergens inzetten) want ieder stuk, groot of klein
had vier hoekjes en je kon het werk maar met één hand vast houden. Maar al doende leert men!
Ik was vergeten te schrijven over het onderwerp "leren fietsen", dat had ergens tussen in moeten
staan. Kleine fietsjes waren er niet, je moest wachten op een grote fiets, geen nieuwe, daar was geen
geld voor, ook al kosten ze toen maar weinig, maar dat was bij iedereen hetzelfde! Dan moest vader
of een grotere broer (maar die had ik niet) meestal de fiets aan de bagagedrager of het zadel vast
houden en zo leerden wij dan fietsen en dat ging goed. De wegen waren in de buitengebieden van
heel fijne grindsteentjes en als je dan een stuk straatweg had dan dacht je, dit is aardig wat beter.
Als je jaren later een stuk straatweg had dan werd er gezegd, wat een akelige weg. Ik weet niet eens
of er nu in 1998 nog wel straatwegen zijn. Wij hadden vroeger een carbid fietslantaarn op de fiets.
Als het winter was gebeurde het wel dat het water bevroren was als het licht op moest of er was
vergeten er water in te doen, dus geen licht.
Ook gingen wij met enkele vriendinnen op dansles, want ook dat moesten we leren. Er was één
jongen in de groep of hij een eend hoorde kwaken of muziek dat was voor hem hetzelfde, met als
gevolg dat er niet één meisje was die met hem wilde dansen. Daarmee nam de leraar geen genoe
gen en wees dan iedere keer iemand aan die met hem dansen moest, en dansen maar, hoe dan ook.
Enkele jaren terug heb ik die "jongen" nog eens gesproken, ook wel ongeveer 80 jaar maar de
dansles was hij niet vergeten want hij begon er zelf over. Mooi hè, dat je zoiets niet vergeet.
Met de aanleg van de korte Afsluitdijk kwamen er veel mannen die werk zochten. Zij woonden dan
tezamen in een houten keet en ook wel met een gezin.
Nu moet ik aan de weet zien te komen, in welk jaar we elektrisch licht kregen op Wieringen,
"knopkeslicht" zeiden de oude mensen toen en in welk jaar waterleiding, zomaar een kraan open
draaien. In welk jaar kwam er een busverbinding met Den Helder. Dit alles is nog een hele kluif.
Eerst een ander onderwerp, dat ligt wat gemakkelijker, dat heb ik zelf meegemaakt, dan heb ik niet
zo zwaar te denken. We gingen met vriendinnen zondags ook wel naar Hippo. Daar waren ook wel
vrienden, die brachten ons dan wel eens een stukje terug tot dicht bij huis. Ook wel in huis maar
dat was van latere datum. Kwam een vriendje uit Den Oever, dan moest hij weer terug op de fiets
naar Den Oever. Enkele jaren later had ik een vriend die bij Apollo was, dat is dus jullie Opa Smid
geworden. Als Apollo dan een uitvoering gaf (nu heet dat concert) waren er ook wel vriendinnen
mee en na afloop met z'n allen op de fiets naar Westerland en de vriend terug op de fiets naar Den
Oever. Zo dat staat op papier dan kunnen jullie niet zeggen: Oma heeft een stukje overgeslagen.
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 12e jaargang nr. 1 - 2000