1202
Toen de Kroonprins wat meer bewegingsvrijheid kreeg, mocht hij ook regelmatig reizen naar de vaste
wal maken. Burgemeester Peereboom diende hem dan wel te begeleiden.
Op een dag werd er een stop gemaakt in een horecagelegenheid ter hoogte van Purmerend. De Kroon
prins wilde nog even zijn handen wassen, maar keerde niet terug. Hij bleek hem aan de achterzijde
door een raampje te zijn gesmeerd. Het zweet brak Arie uit, die niets anders kon doen dan afwachten.
Na enige tijd kwam de Kroonprins weer opdagen. Hij bleek een geheime ontmoeting met een of ander
vriendinnetje te hebben gehad.
Vele jaren later werden in de nalatenschap van Piet, de oudste zoon van Arie, een aantal brieven
gevonden van vrouwen, gericht aan de Kroonprins.
Eén afzender betrof een vrouw die de Kroonprins liet weten, hem op een aangegeven plaats te zullen
ontmoeten, terwijl ze haar man gezegd had per trein naar Den Bosch te reizen.
Het geheim, hoe deze brieven in het bezit van Piet waren geraakt, nam hij mee in zijn graf. De reputa
tie van de Kroonprins met een grote voorliefde voor het vrouwelijk geslacht, waarover veel is gerod
deld en gefantaseerd, bleek dus maar al te zeer waar, zo moest de familie Peereboom uit eigen erva
ring constateren.
Ook de Duitse biografieën, die met bronvermelding en in alle objectiviteit over de Kroonprins werden
geschreven, verzwijgen dit aspect niet.
Tot op de dag van vandaag is juist deze reputatie de Kroonprins steeds nagedragen. De vrouwenversie-
rende losbol, die op Wieringen vijf jaar lang wat rondlummelde en afgezien van het hoefijzer smeden
bij smid Jan Luijt (1882-1943), maar wat rondreed op zijn motorfiets.
Daarom is het beeld altijd wat eenzijdig gebleven. En al was de Kroonprins geen engel, dit doet niet
temin afbreuk aan het totale beeld van zijn persoonlijkheid. Kroonprins Wilhelm bezat namelijk de
gave om goed met mensen uit alle rangen en standen om te gaan. Terwijl juist in die tijd de afstanden
en verschillen nog bijzonder groot waren. Hij slaagde er in, mensen voor zich in te nemen en was
bijzonder charmant, sociaal en attent. Hij was weliswaar ijdel, altijd op en top voor de gelegenheid
gekleed, maar verder wars van protocol en uiterlijk vertoon.
Verder had hij altijd oog voor de noden die in de Wieringer bevolking geleden werden. In de nalaten
schap van vader en zoon L.C. Kolff, opvolgers van Arie Peereboom als burgemeester van Wieringen,
bevinden zich nog een aantal brieven, welke getuigen van zijn giften aan de armen op het eiland. Hij
had veel interesses. Hij hield van boksen (waarvoor later het catechisatiegebouw bij de pastorie te
Oosterland onder meer was ingericht), zwemmen, honden, paarden. Hij was dol op kinderen, die bij
hem altijd een potje konden breken. Hij las, schreef, tekende en musiceerde.
Er stond een piano in de pastorie te Oosterland. Vaak musiceerde hij samen met de vrouw van domi
nee H. Bax (1867-1922), C.J.E. Bax-Sijtsma (1874-1957), die niet onverdienstelijk piano speelde en
van wie hij ook pianoles kreeg. Verder speelde hij viool en had hiervoor op Wieringen een heuse
Stradivarius, waarvan een exemplaar dit jaar op een veiling nog 1,3 miljoen gulden opbracht. Ook in
die tijd was dit reeds een kostbaar bezit. Mevrouw J. Coumou-Karelse (1888-1968), de vrouw van de
opzichter van rijkswaterstaat W.E. Coumou (1888-1986!), stond doodsangsten uit, als hij een avondje
bij hen was komen musiceren en de viool bij het afscheid had vergeten mee te nemen. Verder bespeel
de hij buiten de diensten ook het orgel van de Hervormde Kapel in Den Oever, welk gebouw thans in
het Buitenmuseum van het Zuiderzeemuseum te Enkhuizen staat.
Men moet niet vergeten, dat de Kroonprins maar een geringe bewegingsvrijheid genoot, waarbinnen
hij zich -zonder enig uitzicht op verandering van zijn situatie- maar moest vermaken.
Wie zou zich beter hebben aangepast dan hij deed? Bovendien plukte de Wieringer bevolking en met
name de middenstand ook de vruchten van zijn financiële aanwezigheid; zeker ook door de stroom
vreemdelingenverkeer die vanwege hem naar het eiland kwam.
Het respect van de familie Peereboom voor de Kroonprins bleef ondanks alles altijd overeind. Het
contact tussen hen bleef tot ver in de Tweede Wereldoorlog bestaan. Daarna grepen de gevolgen van
de oorlog in de persoonlijke levenssfeer zover in dat verder persoonlijk contact geen kans had. In zijn
op Wieringen geschreven memoires schrijft de Kroonprins zeer vriendelijk over burgemeester Arie
Peereboom en zijn familie. Met de oudste zoon van Arie, Piet Peereboom, bokste de Kroonprins vaak.
